Το συρτάρι μόνο ξέρει
'Το συρτάρι μόνο ξέρει' Κρύβω μία ολόκληρη ζωή,κατά χωνιασμένο το ημερολόγιό μου σε ένα συρτάρι. Με κοιτά απεγνωσμένα, ένα γιατί πλανάται στο εξώφυλλο. Στο πλάι ένα μολύβι στέκεται χωρίς ξυσμένη μύτη,δακρυσμένο για την τύχη του. Μα το συρτάρι μόνο ξέρει, μικρά αντικείμενα καιροφυλακτούν να φανούν πάλι χρήσιμα. Μάταια,πεταμένα ερείπια μιας άλλης εποχής. Το ημερολόγιο επιτακτικά κινεί το νήμα του αρχηγού της αγέλης. Κρατά στα εσώψυχά μου βαθιά, γραμμένες άσβηστες ελπίδες, παραδοχές,λάθη, πλάνη, εξομολογήσεις. Με δυσκολία κρατιέμαι να μην το ανοίξω. Φοβάμαι μην προδοθώ ξανά. Μία αόρατη δύναμη με σπρώχνει στο άνοιγμα της πρώτης σελίδας. Ιερή στιγμή, η μυρωδιά του κιτρινισμένου χαρτιού. Κόβεται η ανάσα μου. Και είχα τόσο δίκιο,τα γράμματα οι λέξεις καρφώνουν τη ψυχή μου. Δάκρυα κυλούν σε μία μόνο λέξη. 'Σ' αγαπώ' σταγόνες ενωμένες με έξι γράμματα. Μία σκουριασμένη ξύστρα δηλώνει παρουσία... Ημερολόγιο.. Το αφήνω αθόρυβα αγγίζω απαλά το παρελθόν. Συγχώρεσέ με μονολογώ