Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 "Η πόρνη του πεπρωμένου" Να ονειρεύεσαι! Μήπως γλιτώσει η ψυχή! Να πορεύεσαι μέσα από τους δρόμους που περπατάς! Μην τρέχεις,βαστήξου! Τα πόδια σου τα κουμαντάρει η ψυχή σου. Σου δώρισε ο θεός το όπλο!! Να έχεις καρδιά χωρίς καρφιά! Γίνε πυρήνας, βγάλε κραυγή! Θα ακουστεί, και αν όχι δεν πουλήθηκες! Δεν θα χαθείς! Σε οδηγεί το φως ,και τα σκοτάδια ακόμη έχουν πολλά να πουν. Άφησε να σε κυνηγούν είναι σκιές πολέμου! Πάντα χαμένες θα 'ναι! Πόρνες του πεπρωμένου! Για ένα μικρό χαιρέκακο συναίσθημα Θα ζούνε. Να ονειρεύεσαι εσύ! Οι λύκοι σου να ουρλιάζουν! © Λιτσα Αλιβιζατου

 ~Η καλοσύνη νίκησε~  Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος των πουλιών ζούσε ο βασιλιάς Κακίας και η οικογένειά του.  Η όμορφη βασίλισσα Αγάπη και οι δυο τους κόρες η Λευκή και η Γκριζούλα ζούσαν στο τεράστιο ξύλινο σπίτι τους έχοντας στη δουλεψη τους πολλούς χωρικούς.  Ο βασιλιάς ήταν αλλαζόνας και σκληρός με κακούς τρόπους σε όλους, μιλώντας τους υποτιμητικά. Ολημερίς τον υπηρετούσαν τρέχοντας στο δάσος να μαζεύουν τροφές,βότανα και κυνήγι για το τραπέζι τους.  Οι απαιτήσεις του βασιλιά ολοένα και μεγάλωναν, κάνοντας τους υποτακτικούς τους να υποφέρουν από τις κοπιαστικές εργασίες. Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος στο δάσος και το κόψιμο των ξύλων ακόμη πιο σκληρό..  Τα δύο κορίτσια σαν αδελφές διέφεραν πολύ. Η Λευκή πάντοτε ήταν πιο χαμογελαστή αντίθετα από την Γκριζούλα που ήταν συνεχώς θλιμμένη. Θα ήθελε μια ζωή φυσιολογική όπως τα υπόλοιπα παιδιά του δάσους που έτρεχαν  έπαιζαν και ήταν ευτυχισμένα.  Κάποια ημέρα ο κυνηγός Ρωμαίος γύρισε από το δάσος χωρίς κυνήγι. Ποιος είδε τον θυ

  Η Μυρτώ και η Εριέτα  βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτεςΗ Μυρτώ και η Εριέτα βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτες.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό βρωμοθυληκο; -Τίποτα κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία Σπύρο!.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό  βρωμοθυληκο; -Τίποτα  κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία  Σπύρο!

 Γυναίκα εγώ! Φωτιά και άνεμος μαζί! Βροχή και ήλιος στην ζωή! Είμαι γυναίκα!  Φοβάμαι,συγχωρώ, μισώ,ξεχνώ. Στο τέλος πάντα αγαπώ! Γυναίκα εγώ! Πέφτω, σηκώνομαι ξανά.  Πετώ ψηλά  σαν τα πουλιά! Είμαι η γυναίκα η τρελή, Γεμάτη πάθος  για ζωή! Με έρωτα  με κόκκινο υγρό, φιλί  στο στόμα. Να άγγιξέ με και θα δεις! Φεύγει με τρόμο η οργή.  Μένει η ομορφιά  το σμίξιμο  Μένει η υφή του πόθου. Μετάξι τα αγγίγματα,  το νιώθω Ανατριχιάζω! Μα δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω όλο τον χρόνο! Γεννήθηκα λευκή ψυχή  αγνή σαν την γαρδένια, μυρίζω τα τριαντάφυλλα   τα δύο έγιναν ένα! Γυναίκα! Φωτο: Google

 ~Συμβιβασμός ~ Συμβιβασμός; Για ξαναπές το,να ακουστεί! Στα αυτιά εμάς των πιο τρελών! Των άνθρωπων των ασθενών! Στην λέξη και στην έννοια. Το δρόμο αυτόν δεν θα τον δω! Πότε μπροστά μου όσο θα ζω! Δεν κατοικεί στα μέσα μου αυτό που  την ορίζει. Συμβιβασμός;  Εγώ σιωπώ; Εγώ δεν θα μιλάω; Τότε γιατί αγωνίζομαι; Τότε γιατί πονάω; -Προσπάθησε και κέρδισε ,θα βγεις οφέλειμένος. Γελώ που το σκεφτήκατε πως αν με  αλυσοδέσετε θα μάθω τον συμβιβασμό! Θα μάθω να υπογράφω. Ήττα θα νιώθετε αν μπορώ μέχρι και στα  στερνά μου. Μα εγώ δεν συμβιβάζομαι σε εύκολη  κοινωνία. Κοιτάξτε τα βαδίσματα να έχουν φασαρία! Συμβιβασμούς να κάνετε εσείς με τα δελτία! Όσο εγώ θα περπατώ συμβιβασμούς δεν θα δεχθώ!

 Πεζογράφημα: Πατρίδα ακούς;;; Newsroom Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου * Για το anamniseis.net  Το τηλέφωνο χτυπάει για να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μου στην τράπεζα. Είναι υποχρέωση που, όταν ξεκίνησε ήταν η χαρά της ζωής μου. Ένα στεγαστικό δάνειο, να φωλιάσω τα κορίτσια μου και την Αθηνά μου. Χρόνια μαζί από το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο και κατόπιν στο πηδάλιο της ζωής. Κόντρα στις προκαταλήψεις που θέλουν τα ζευγάρια να χωρίζουν από πλήξη. Φοιτητικά χρόνια με φθηνά γεύματα, κονσέρβες, μακαρόνια «ορφανά», μα ο στόχος ήταν κοινός. Να πάρουμε τα πτυχία μας, να βγούμε στην βιοπάλη με την ευχή να φυτέψουμε το δικό μας δένδρο στο δάσος της ζωής. Μόνο που η κοινωνία δεν ήθελε επιστήμονες. Μας ήθελε υποδεέστερους. Χαμηλά ιδανικά. Μηδενικές αξίες. Κρεμάσαμε τα πτυχία, αφήνοντας τα να μας κοροϊδεύουν στον κίτρινο τοίχο. Πολιτικές επιστήμες, με όραμα την προσφορά μας σε κοινωνικό και διεθνές επίπεδο. Τα ντουλάπια δεν μπορούσαν να περιμένουν να γεμίσουν. Το ψυγείο ήταν παραδομένο στην άδεια

 ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ ΜΙΛΩ ΕΓΩ! Αυτό που ήρθε απ' τον ουρανό. Όσοι πίστεψαν στο αγαθό, ανθρώπινη υπόσταση, με σεβασμό στην προσευχή  έμαθαν τι θα πει ψωμί. Ένα καρβέλι έμαθα και εγώ να το ζυμώνω. Με λες και νέα μα και  γιαγιά, κρατώ τις παραδόσεις.  Εκείνες που μας πέρασαν γενιές γενιές στη γνώση. Τα ξύλα αμπώνω στη φωτιά,στον πέτρινο τον φούρνο. Είναι η παράδοση ιερή.  Ταψιά να λάμπουν καρτερούν να ψήσουν τα ψωμιά μας. Με κόρα ψύχα  και ευχή σταυρό  να τα χαράξω. Να είμαι πάντα ικανή, και αξία  να μοιράσω.  Σε όποιον πεινάει, σε όποιον πονεί για μια μπουκιά  παρακαλεί. Φάε ψωμί, φάε φτωχά, μην αρνηθείς  την προκοπή  να την μαθαίνεις στο παιδί.  Είναι από τα αγαθά  της γης!