Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  «Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»   Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου      Είναι σπουδαίο να λες από μικρός την φράση «ξέρω, ξέρω». Άλλο όμως να ξέρεις κι άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις. Να ξέρεις από τι να φυλαχθείς, να ξέρεις τι πρέπει να πράξεις, να μην είσαι πάντα αθώος, αδαής. Για να μην πονέσεις, για να μην υποφέρεις, γίνεσαι καχύποπτος για το καθετί που μπορεί να σου προκαλέσει ανασφάλεια, πόνο, φόβο.    Οι συμβουλές των γονιών να πιάνουν τόπο. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε και εμείς σοφοί, γνωστικοί και ασφαλείς, μα οι γονείς μας δεν μας έμαθαν να προβλέπουμε το μέλλον. Γιατί  αν μπορούσαν να το κάνουν, τώρα θα είμασταν  ζωντανοί.    Όχι σίγουρα αυτοί που φταίνε δεν έχουν σχέση με τους γονείς μας. Αυτοί πονούν, αγαπούν, σκίζεται η ψυχή τους. Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας έστειλαν εδώ ψηλά. Τους λένε μάλλον πολιτικούς. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη μοίρα μας. Κοίτα τώρα πόσοι είμαστε εδώ μαζεμένοι, ψυχές παραπονεμένες, κοιτάζουμε από ψηλ

Συσσωρεύονται σκουπίδια  οι σακούλες δεν αρκούν, φθηνές ψεύτικες. Με σκοπό να σε πετάξουν στα άδυτα της χωματερής. Τα λεπτά μετρούν και η σειρά σου έρχεται. Κόβεται η επικοινωνία μας. Σε άλλη σακούλα εσύ, σε άλλη εγώ, πιο φθηνή. τρύπησε,πετιέμαι όπως-όπως. Δάχτυλα στιβαρά με αγγίζουν με μανία. Αντίο προσωρινά, θα συναντηθούμε εκεί, Στα λύματα της ζωής. Πριν γίνουμε σκόνη, θα γιορτάσουμε τον  αποχωρισμό μας. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 13/3/2024

  Πέρασαν χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ποια είμαι. Τι είμαι; Ρωτώ συνεχώς τον εαυτό μου. Γιατί δεν έκανα νωρίτερα ότι ονειρευόμουν; Μα ο εαυτός μου δίνει τις απαντήσεις πριν καν προλάβω να με κατηγορήσω: <<Ανόητο πλάσμα πώς νομίζεις ότι είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου τώρα; Των γνώσεων σου σήμερα; Η φωνή μέσα σου πάντα θα υπερτερεί των σκέψεών σου. Ποιος σου είπε πλάσμα αγέρωχο ότι στα δέκα εφτά μπορείς να ξέρεις όσα σήμερα; Πήρες την περηφάνια σου και στάθηκες όρθια, πάλεψες,αλλά τα όνειρά σου τα είχες βάλει για ύπνο... χειμερία νάρκη ετών. Αυτοπεποίθηση στα τάρταρα του Άδη. Ειδες τα χρόνια να περνούν. Μονολογούσες ως τα ξημερώματα. Προσθέσεις αφαιρέσεις και τελικά μηδέν εις το πηλίκον. Οι μέρες σου αγώνες διάρκειας. Και τι δεν έμαθες, και ποιους δεν γνώρισες, ανήμπορους, δυνατούς, ισχυρούς, πάντα κρατούσες κάτι. Μια διδαχή,ένα ρητό, μία συμβουλή, ενίοτε το κλάμα σου έδινε κονσέρτο με τους τοίχους,τα παράθυρα, τα κάδρα,τα πουλιά από το λιβάδι . Γύρω σου ζούσαν βλέπεις άνθρωποι .. χα