Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  Στο λόφο στέκομαι θαρρείς και θα γείρω μπροστά το κουρασμένο μου κορμί. Βράχια με τσακισμένα όνειρα και τούτα. Ορθώνω ανάστημα, σαν ηρωίδα του τότε. Τότε.. που οι γυναίκες ήταν και άνδρες μαζί. Δεν ήταν σκλάβες...όργωναν,ζύμωναν σε μια λεκάνη όλα τους τα όνειρα. Ζύμωναν το ψωμί με την κόρα, έψηναν  με τα μέτωπα ιδρωμένα, τα ξύλα στη πλάτη τους ήταν το δεύτερο τους φόρεμα. Και μια αγκαλιά με χόρτα, αυτό ήταν το έπαθλο της γης τους. Και καρτερούσαν τους άνδρες τους ,με σέβας και αγάπη. Με τις γαλότσες λασπωμένες τούτοι δεν λογαριάζαν καιρό μήτε πόνο ή καημό. Και όλο με το χαμόγελο μεγάλωνε η φαμίλια, φτωχοί μα καθαροί. Κι έπειτα ήρθαμε εμείς. Γενιά, γενιά ξεχάσαμε το παρελθόν. Γίναμε "δημοκράτες".  Ή όλα ή τίποτα. Χαθήκαμε στο σήμερα. Ένα πιατικό στο καναπέ μπροστά στο στραβοκούτι, γίναμε "βασιλιάδες". Το τζάκι με το μπουχαρί χάθηκε με τα χρόνια. Γινήκαμε αχάριστοι. Μα 'κείνοι τα είχαν όλα. Μπροστά στο λόφο πενθώ την εποχή εκείνη... εμείς τη διώξαμε. Ένα βή

Ποιος νοιάζεται για σένα που κρυώνεις.  Ποιος σκέφτεται το σώμα που υποφέρει. Το κρύο χώθηκε στα άμοιρα κόκκαλά σου. Είναι η κουβέρτα σου φτωχή γεμάτη τρύπες.  Σημαδεμένη η ζωή σου από τη πείνα. Φτωχή κουζίνα, άδεια ντουλάπια.  Ουρλιάζει ο λύκος της δυστυχίας... 'Εφταιξα; λες στον εαυτό σου. Όχι..  Γεννήθηκα να περπατήσω στο μονοπάτι τούτου του κόσμου. Δουλεύω ,όμως δεν αρκεί. Μόνο κομμάτι το ψωμί που το μοιράζομαι στα δυο με το παιδάκι  το ορφανό,κοιμάται στα χαλάσματα. Του 'δώσα δύο σκεπάσματα, κορμάκι πως να ζεσταθεί,ανήμπορο να επωμιστεί τη διαφορά στα αγαθά του κόσμου τα ανείπωτα.  Τρέμω ακόμη πιο πολύ, πέφτει υγρασία... Στο σκουτί νιώθω δεν θα αναπνέω πια μέσα στη τόση παγωνιά. Βοήθεια δώστε στο παιδί, αν δε με δει  θα πληγωθεί,σε εσάς το λέω αφεντάδες! Έχετε τσέπες με παράδες, χωρίσατε  την ανθρωπιά στα πλούτη και στα φτωχικά.  Και ξημερώνει το πρωί...όνειρο είδα το  παιδί...με ζέστανε το χνώτο του... Με αγκάλιασε και φύγαμε μαζί για τόπο πιο ζεστό με ήλιο πια παντοτ

 Προσποιήσου" ακούω στα αυτιά μου συνεχώς. "Προσποιήσου κερδισμένη θα βγεις" καθημερινά μία εικόνα της κοινωνίας μας. Ψάχνω να βρω την αληθινή έννοια της λέξης. Κάνω προσπάθεια να κατανοήσω γιατί να προσποιηθώ και τι σημαίνει η λέξη αυτή. Δεν θέλω να την γκουγκλάρω. Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο έχει αξία η προσποίηση. Να διαπραγματευτώ μεταξύ αυτής και της αλήθειας . Οχι του θράσσους, ενδεχομένως του θάρρους. Θα μου πείτε δεν έχεις προσποιηθεί ποτέ; Ανοησία θα ήταν να πω όχι. Ισως ναι... να με ενοχλεί περισσότερο και από το πουλόβερ το ζιβάγκο... ούτε να το βλέπω δεν θέλω,ούτε αυτό εμένα. Για την προσποίηση λέω ...το αντίθετο της αλήθειας είναι το ψέμα της προσποίησης.... μάλλον ειλικρίνεια. Γιατί προσποιούμαστε;  Γιατί αλλοιώνουμε την πραγματικότητα; Γιατί αλλάζουμε με την αλήθεια; Γιιατί είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε καθετί αληθινό, όπως είναι.  Γιατί δεν αντέχουμε την απόρριψη, αυτή η ρουφιάνα τα κάνει όλα. Να μη μας απορρίπτουν. Προσποίηση κοινώς κολακεία. Φο

  Μην με κρίνεις, με κοιτάς. Στάχτη πλανάται  στον αέρα! Είμαι εγώ!Δεν με βλέπεις; Μην με κρίνεις! Πέρασα μέσα από φωτιές. Αγέρωχη υπήρξα. Γεννήθηκα για το καλό. Σταμάτα την οδύνη! Μην κυνηγάς τις στάχτες μου. Τιμή μου που υπάρχουν. Μην την φοβάσαι την ζωή. Περπάτησα  ως ταπεινή,ξυπόλυτη. Στιγμή δεν το μετάνιωσα. Αψήφησα τα πάθη. Μην με κρίνεις. Ειρήνη έφερα παντού. Στα δυο μου χέρια κράτησα σφιχτά όλα τα κράτη. Μην θυμώνεις για ότι δεν κατάφερα! Ας κάηκα. Πάντα θα υπάρχω αϋλη. Το πνεύμα  μου δεν φεύγει. Γενναία  είμαι. Σπουδαίοι όσοι τα έβαλα. Γκρι στάχτη έγινα και σκόρπισα στους δρόμους. Δακρύσατε,πονεσάτε,κακιά όμως δεν κρατώ για όσους δεν πιστέψατε. Μην με κρίνεις!!

Μελαγχολία της στιγμής Οι  σκέψεις δίχως λογική Με λύγισαν με γκρέμισαν  τα νιάτα μου αφαίρεσαν. Δεν γνώρισα τόση χαρά δεν ένιωσα τη ζεστασιά αγάπη ήτανε μία λέξη  και ο πάγος θα έσπαγε  στη μέση. Φύτεψε σπόρο για ψυχή  η δολερή η άνιση, Μάχη ενάντια στο καλό, Δόθηκε κοίτα να χαρώ.. Χορτάρια αλλά μη φυτρώσουν το όνειρο μην ξεριζώσουν, καν'  τη ψυχή μου να ανθίσει  πορφύρας χρώμα να γεμίσει. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Τις νύχτες γίνομαι θηρίο, τα μάτια μου αρνούνται να συμμορφωθούν στο σκοτάδι .. ακούω τον αέρα να με προειδοποιεί, δεν τον φοβάμαι . Οσο θεριεύει η ψυχή  για την αλήθεια, τόσο το κολασμένο ψέμμα θα νικιέται. Δεν είναι εύκολο να γαληνέψω, Μα συσπειρώνω την οργή μου .. Στο τζάμι κυλά  το πρώτο δάκρυ  σαν πρωτοβρόχι εποχής.. Σε έχω στο χέρι μου σφιγμένο δήμιος θα γίνω να  σωθούν τα άλλα σώματα που αρνούνται  μες στης νυχτιάς τις αμαρτίες. Οι  αλήθειες πάντα θα μιλούν! Καημένο τέρας αιωρείσαι.... η ψυχραμένη σου  ψυχή δεν λέει να συμμορφωθεί.. Σε σφίγγω κι άλλο πάψε τώρα!! πεθαίνεις βλέπεις; δεν μιλάς !! Αν σε λυπάμαι; όχι αρνούμαι, να νιώσω κάθε ενοχή!! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 1/12/2023

Νύχτα μου χάρισες τις μυρωδιές σου! Τα ολάνθιστα γιασεμιά σου,τα μαγεμένα σου άνθη... κάνε με να νιώσω ξανά τη φρεσκάδα σου . Ζωντάνεψε την μνήμη μου!! Ξαπλωμένη στο γρασίδι χορταίνω σταγόνες ευωδιαστές!! Θυμίζεις τον κήπο της γιαγιάς!!! Γαρδένιες σε τεράστιες πήλινες,  και σκουριασμένες γλάστρες!! Τα πουλιά τραγουδούν κρυμμένα στις δικές τους φωλιές !! Είναι ερωτευμένα. Δεν χωρίζουν ποτέ!! Λένε μοναδικό ταίρι το  ένα για το άλλο μέχρι το θάνατο!!  Νυχτολούλουδο μου λευκό πιστό... αιώνες στις ψυχές μας νιώσε το χτύπο της καρδιάς μου!!! Τυφλή και αν είμαι ευτυχισμένη  θα αναπνέω γη και αέρα θα προσκυνώ!!