Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 «Θα γυρίσω» Φεύγεις και εσύ. Κάθε φορά σε περιμένω. Είσαι ότι πιο αγαπημένο μου. Όταν έρχεσαι λάμπω, έχω μια χαρά, μια ανυπομονησία... μου δίνεις λίγη αγάπη παραπάνω . Σε προσμένω και ονειρεύομαι ότι κάτι καινούριο θα φέρεις, κάτι πιο ορμητικά δυνατό. Εσύ με λούζεις, με μυρίζεις, η μυρωδιά  του γιασεμιού δεν φεύγει από τη ψυχή μου... Είσαι εραστής...καυτός, με δύναμη αφήνεις  κηλίδες παντού. Κοιτώ από τη βεράντα μου τα πλοία.. Ακούω τη σειρήνα τους όταν τα βράδια φεύγουν. Κάτι αφήνεις πίσω.  Κάτι παίρνεις μαζί σου. Εγώ σου ζητώ να μείνεις...κοντά μου Να μη φύγεις ποτέ  ... Μου απαντάς «δεν σου ανήκω...είμαι φευγάτος θέλω να χορεύω στη ζωή  όλων. Να σας δίνω μαγικές στιγμές, αναλλοίωτες, δεν σε παρατάω.. ανθρώπους που με αγαπούν σαν κ εσένα ψυχές ευαίσθητες, ονειροπόλες, τις κρατώ μέσα μου. Όχι μην στεναχωριέσαι θα έρθω πάλι. Με λένε Αύγουστο...να με περιμένεις Είμαι πιστός...επισκέπτης μα μόνο για λίγο. Σκέψου και τους άλλους που έρχονται μετά από μένα. Μην είσαι εγωίστρια. Αγαπά με κ

  «Ηλιάνα»   Ρωτάς τι θυμάμαι από τότε παλιά; Ρωτάς αν αντέχει η μνήμη αρκετά; για σκέψου τι είπες εκείνη τη νύχτα, την πόρτα μου έδειξες με βλέμμα θολό "φύγε σου λέω,  τι θέλεις εδώ";   Πέρασαν τα χρόνια και πήγες μακριά τα πλούτη σου ήρθαν, ξεχνάς τα παλιά, ποτέ δεν με βρήκες , πως λες να περνάω με σε χωριστά;   Την κόρη μας βλέπω ,τα μάτια τα μπλε,   μα εσύ δεν το ξέρεις μήτε ποτέ   θα μάθεις πως έχεις αυτή για παιδί , θυμάσαι τι μου 'πες πριν καν να στο πω;   Φύγε, μου είπες, τι θέλεις εδώ; ποτέ δεν ξεχνάω πως έφτασα εδώ . πριν καν σου μιλήσω, το διώχνεις το "φως" μεγάλωσε τώρα σπουδάζει μακριά   στη χώρα που είσαι, είναι κοντά. Μπροστά σου τη βλέπεις, σταγόνα νερό , μοιάζετε τόσο, απορείτε και οι δυο.   Με λένε Ηλιάνα και είμαι γιατρός. Εσάς πως σας λένε, τι κάνετε εδώ ; ήρθα από Ελλάδα πριν χρόνια πολλά, άφησα εκεί μια αγάπη γιατί δεν πίστεψα ότι θα υπήρχε ζωή, σε μια άδεια χώρα με δίχως ψωμί.  

 « Σε φόρεσα » Σε φόρεσα χωρίς να  το θέλω. Δεν πίστεψα οτι θα μου ταίριαζες ποτέ. Ήσουν πάντα στενό για μένα. Δεν κοιτούσα το καθρέφτη. Είχες διάφορα χρώματα, εγώ προτιμώ να μη δίνω σημασία. Εσύ ήσουν κόκκινο, λευκό,  όμορφο για κάποια σαν εμένα. Δεν μπόρεσα να με σκεφτώ  με τέτοιο χρώμα πολύ παρδαλό  για τα γούστα μου. Όταν τελικά  σε φόρεσα με κορόιδευαν. Ρατσισμός  και σε αυτό; σκέφτηκα. Τίποτα  δεν αρέσει στη κοινωνία. Μα με έκανε όμορφη, χαμογελαστή, δροσερή, ευτυχισμένη. Τα μάτια όλων καρφώθηκαν πάνω μου. Βλέμματα που έλεγαν "δεν σου αξίζει". Δώσ’ το σε μένα. Είσαι λίγη. Τέτοιο «ύφασμα» δεν είσαι  άξια να το τιμήσεις. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και κοίταξα Όσους έφτασε το ύψος μου. «σας αρέσει; φορέστε το και εσείς,  σε ότι χρώμα θέλετε!!» Σας χωρά όλους!! Δεν έχουν σημασία τα κιλά, το μπόι, η  γλώσσα!! Το μόνο που χρειάζεται είναι να την φωνάξετε με το όνομά της!! την λένε ΑΓΑΠΗ!. ΦΟΡΕΣΤΕ ΤΗΝ! ©Λίτσα Αλιβιζάτου

  «εγώ τι φταίω;;» Γεννήθηκες. Ποιος ξέρει τι σκέφτεται αυτός  ,αυτή που σε ‘φεραν στο κόσμο. Τι όνειρα έκαναν για τη ζωή τους. Έχουν αγάπη; μητρική; πατρική; Συναισθήματα; Σε έσφιξαν στην αγκαλιά τους; θυμάσαι πότε σε φίλησαν τελευταία φορά;. Προσπάθησε να θυμηθείς  πότε ήταν αγαπημένοι μεταξύ τους… Έχει σημασία; με ρωτάς...αν δεν είναι αγαπημένοι εγώ τι φταίω; Εγώ γεννήθηκα από αυτούς. Τι φταίω να πληρώσω. Κάνει κρύο... «έχει ήλιο ψυχούλα μου» Μα εγώ κρυώνω...είναι σκοτάδι. Και πνίγομαι. Γιατί με έφεραν εδώ; μου είπαν «πάμε να παίξουμε...» είχα χαρά. Θέλω να σε βλέπω «μπαμπά» και σένα μαμά…  μα τώρα τρέχω να χαρώ, κοιτάξτε με!!  Όχι μη μαλώνετε πάλι. Εγώ τι φταίω; Βουλιάζω, σε φωνάζω. Γυρνάς τη πλάτη. Μα που πας; μην με αφήνεις. Φοβάμαι μόνη,  σε παρακαλώ με ακούς; Ταξιδεύω...θα γίνω άγγελος. Θα βρω αγάπη .Θα πω στους φίλους μου  ότι το ταξίδι μου στη ζωή ήταν μικρό.  Αυτοί θα με αγαπήσουν. Θα τους πω  «εγώ τι φταίω;;» ©Λίτσα Αλιβιζάτου

  « Το μέλλον »   Με λένε ζωή, δεν είμαι ακριβή, μπορώ να υπάρχω, τα χρόνια θα χάσω αν φύγω νωρίς.   Σε λένε ελπίδα, γιατί σε πιστεύουν; γιατί είμαι η ανάγκη για σένα, για μένα, για κάθε λαό.   Εσύ είσαι η πίστη, τι θες από μας; τη μια μας αφήνεις, την άλλη πονάς! Εσύ να με έχεις, να λες με πιστεύεις, να σκέφτεσαι πάντα, σταυρό να φιλάς!   Εγώ είμαι η ειρήνη, δεν θέλω φωνές, δεν θέλω πολέμους, δεν θέλω πληγές. Εσείς οι άνθρωποι οι πιο εγωιστές κοιτάξτε τριγύρω, η φύση γεννά καινούρια φυντάνια και νέους καρπούς.   Τι φταίνε αν είστε οι δίσκοι οι σκληροί, που όλα τα σβήνουν χωρίς δισταγμό και δεν με ακούν. λίγοι με θέλουν και μ’ αγαπούν. Δεν ξέρουν πως είναι να με έχουν στο νου περνούνε τα χρόνια μετά με αποκτούν.   Με λένε το μέλλον που όλοι ποθείτε, πιστέψτε όμως λίγο γιατί θα χαθείτε. Τα θέλετε όλα δικά σας για πάντα, ξεχνάτε οτι ζείτε σαν άπληστα όντα. Αφήστε τα πλούτη, τη ζή

      Η Έλενα την κοίταξε με λύπη. Σήκωσε τη μπλούζα της λίγο πιο πάνω απ΄ την κοιλιά,  δείχνοντας το σημάδι απ’ την αγκράφα της ζώνης της μητριάς της. Χρόνια τώρα αυτό το σημάδι ήταν στο σώμα της Έλενας, μα κανείς δεν ήξερε την ιστορία του…  «Και η τρύπα από τη ζώνη σου πριν δέκα χρόνια, ήταν απ’ αγάπη;». Ο πόνος έκανε τη φωνή της Έλενας να τρέμει.  Ο Καλλιγάς σηκώθηκε κοιτώντας το κορμί της θυγατέρας του. Το πρόσωπό του αν ήταν ηφαίστειο, θα είχε εκραγεί. Άρπαξε την πρώτη βαλίτσα και την πέταξε από ψηλά στο δρόμο. Με απίστευτη δύναμη, έκανε το ίδιο και με τη δεύτερη. Γύρισε το βλέμμα του στη Σοφία.  «Φύγε καταραμένο φίδι, άγγιξες την κόρη μου, χτυπούσες τη θυγατέρα μου από μικρή».  Η γυναίκα γύρισε την πλάτη να φύγει. Τα παιδιά του τον κοιτούσαν χωρίς να πανηγυρίζουν για όλα αυτά. Ο Καλλιγάς σήκωσε το βλέμμα του στον Αλέξη και την Έλενα.  «Μια συγγνώμη δεν κάνει τον πόνο σας πιο απαλό, ούτε τα λεφτά μου αγοράζουν τα βάσανά σας», είπε βουρκωμένος. «Όταν πέθανε η μάνα σας, η Σοφία μου

  « Βασιλικός » Μια γιαγιά παρατημένη, στη πόρτα στέκεται γερμένη,  ποτίζει το βασιλικό. Τρίτη φορά που σήμερα του ρίχνει μπόλικο νερό. Με βλέπει και χαμογελάει, το πρόσωπό της φωτεινό, τον καμαρώνει τον αγγίζει. «Κοίτα» μου λέει, «διψάει κ αυτό». «Μοσχοβολά» της απαντάω «μα το ποτίζετε πολύ». Βλέμμα με πόνο, απελπισμένο ... «δεν το θυμάμαι» μου απαντά... «Κόρη μου να σου πω μπορώ;» «Έχω άνοια τώρα και ξεχνώ...» δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο της  το δρόμο γύρω μας κοίτα  «έχω και αμάξι μα δεν ξέρω που το 'χω αφήσει από καιρό...» Πιάνω το χέρι της με αγάπη   «πάμε μια βόλτα ;»τη ρωτώ... ευτυχισμένη με αγγίζει...να 'σαι καλά γλυκιά μου κόρη Είμαι για χρόνια μοναχή... σαν περπατάμε παρακάτω φωνάζει σαν μικρό παιδί «να το τ’ αμάξι μου» μου λέει «στη τσέπη έχω τα κλειδιά... μα σκοτεινιάζει η ψυχή μου  που δεν θυμάμαι τόσα πια». «Μπείτε κυρά Αγάπη μέσα, θα πάμε βόλτα κοντινή… θα έρχομαι να σας θυμίζω πως έχετε κι εσείς ψυχή». Μια κοινωνία όταν ξεχνάει πως δικαιούστε προσοχή  θα έρχεται π

  « το ποδήλατο » Δεν έχεις βαρεθεί να κοιτάς από το παράθυρο; τι βλέπεις το διαφορετικό. Κόσμος, αμάξια, ποδήλατα, αφήνεις το βλέμμα σου καρφωμένο σε εκείνο  το ποδήλατο. Το βλέπω και αναρωτιέμαι  τι  κρύβει  για σένα, δύο παλιό ρόδες  ένα τιμόνι στραβό σκουριασμένο, και δύο πετάλια από το ένα λείπει ένα κομμάτι. Το δάκρυ  στο μάγουλο σου τρέχει πρώτη φορά μου μιλάς σιγανά « είναι το ποδήλατο της αγάπης μου. Έχουν περάσει χρόνια, εδώ το άφησε μαζί με τα κομμάτια  της ψυχής μου ». Στα χέρια σου κρατάς το πλαστικό  απ΄ το πετάλι.  Το σφίγγεις και τρέχουν  αίματα στη παλάμη σου. « δεν πρόλαβα να το αλλάξω, έφυγε σου λέω, μα περιμένω ».  Ντρέπομαι που έκρινα χωρίς το πόνο σου να ξέρω. Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε κριτές ψ υχών,  μας νικάει η περιέργεια, η αλαζονεία ,συγνώμη ψιθυρίζω. Πέρασα πάλι από κει...στεκόσουν στο ίδιο σημείο.. μου χαμογέλασες. Κοίταξα το ποδήλατο…  καινούρια σέλα, πετάλια γυαλιστερά, τιμόνι ασημένιο,  σου χαμογέλασα κι εγώ. Βλέπεις; μου είπες  « δεν πετάμε ότι αγ

« ο εαυτός μου » Ν α φορέσεις ένα χρώμα, έτσι μου είπαν. Με συμβούλεψαν να βγάλω το μαύρο από τη ζωή μου, ότι φοράς σε καθορίζει; Σκέφτηκα.. μα δεν ρώτησα. Φταίει το χρώμα πιστεύεις αν κάποιος αργοπεθαίνει; είσαι  αθώος βλάκας αν έτσι νιώθεις. Να αλλάξεις γενικά, έτσι μου είπαν. Δηλαδή μου ζητάς να αλλάξω τη κοινωνία, όχι το χρώμα που φοράω για να τη δω διαφορετικά! Να αλλάξω το τρόπο που σκέφτεσαι; Την κακία; την μιζέρια; εσένα διακατέχει με τα χρωματιστά σου ρούχα! Νομίζεις είσαι ζωντανός επειδή ζεις; Μήπως υποκρίνεσαι; Πτυχία, γνώσεις, μόρφωση σου είναι περιττά, ξέρεις το λόγο; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι σου λείπει η παιδεία...Υπεροψία, είναι της μόδας Την φοράς  και κυκλοφορείς, αλαζονεία.. Το καπέλο σου. Σκεπάζει την αναίδεια σου...το δικό σου μικρόκοσμο. Φόρεσε πλουμίδια  Ακριβό το ρούχο σου... Έγινες ομορφότερος; χαμογελάς στον καθρέφτη σου.. Νιώθεις πλούσιος; Γεμίσεις την άδεια σου ζωή; Τα χρώματα τα έχω μέσα μου, τα κρύβω. Δεν έχω ανάγκη να στα δείξω. Να παινευτώ. Τα ψεύτικα χαμόγ

  «μας λένε»   Λένε στους νέους δούλεψε ήρθε ο καιρός να υποταχθείς να μη   μιλάς να μη γελάς να μην τολμάς να χαιρετάς.   Λένε στους νέους σπούδασε γίνε μεγάλος και τρανός γίνε διάσημος, θεός χρήματα μάζεψε πολλά φτιάξε να ζεις σαν βασιλιάς.   Λένε στους νέους μεγάλωσες πρέπει να φτιάξεις μια οικογένεια σωστή να δώσεις την αγάπη.   Ποιος από εσάς ερώτησε τι ζουν οι νέοι άνθρωποι χρόνια πολλά περάσανε αλλάξανε οι τρόποι τεχνολογία ειν’ η ζωή ρομποτική επιστήμη   Πες του παππού   και της γιαγιάς για όλα αυτά που βλέπουν αυτοί θα σου απαντήσουν: τι είναι γιε μου η τέχνη αυτή; ποια ειν’ η επιστήμη;   Κι αφού σπουδαίος γίνηκες ποιος έχει την ευθύνη που τώρα εσύ σκάβεις τη γη για δυο δεκάρες μόνο δεν σ’ έστειλα, δεν πείνασα για να ζεις με τον πόνο.   Πατέρα, μάνα σπούδασα με τη δική σας πλάτη κι αν πείνασες κι αν δούλεψες να μη μου λείψει κάτι ήρθαν τα μηχανήματα και παίρνουν τις ζωές μας.   Εργάτες θέ