Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  « Φύγε παλιόσκυλο, πως μπήκες εδώ μέσα; »     Η Ερμιόνη κρατούσε μια γλάστρα πήλινη εκσφενδονίζοντάς την στο σκυλάκο, μα για καλή του τύχη δεν τον πέτυχε, τον έκανε όμως να τρέξει προς τον Παναγιώτη.     Η Εριέτα κρατούσε το θυμό της μήνες τώρα, μέχρι και σήμερα.     « Ως εδώ παλιόγρια. Δεν σ’ ακουμπάω σιχαμένη, ακόμα κι αν τ' αξίζεις. Το παλιόσκυλο, όπως φωνάζεις και χτυπάς με μια γλάστρα, έχει παραπάνω αξία από εσένα. Είναι μέλος της οικογένειας και υπό την προστασία του πεθερού μου. Έχει όνομα, τον λένε Γκούφυ και σε μια ώρα θα έρθει ο κτηνίατρος να τον δει! Θα πρότεινα βέβαια να δει εσένα!! »     Ο Ραζής κοιτώντας μια το σκύλο, μία την Ερμιόνη, ξέσπασε.     « Δεν νομίζεις ότι πήρες πολύ θάρρος; Εδώ και μέρες σου έχω θέσει όρια, το θυμάσαι; Αν δεν έχεις που να μείνεις, να καθίσεις στον ξενώνα και να μην έρχεσαι σ’ επαφή με κανένα μας. Αρκετό κακό δεν έχεις κάνει σε τούτο το σπίτι; Σε κοιτώ κι αηδιάζω. Πρόσεξε καλά! Αν ξαναπλησιάσεις τούτο δω το ζωντανό, ή όποιον άλλο

  ΤΡΥΠΙΟ  ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ Κουρελιασμένη μπλούζα. Τι μου προσφέρεις που σε κρατώ… Μες στη ντουλάπα μου σε κοιτάζω κρυμμένη σε έχω σαν φυλαχτό. Κλείνω τα μάτια και σε μυρίζω. Το άγγιγμά σου, φέρνει λυγμό. Μια τρύπα βλέπω να μου θυμίζει τη φτώχεια που είχα πολύ καιρό. Στιγμές αγώνα, πάλη ψυχής να καταφέρω να επιβιώσω δίχως τα πλούτη, δίχως ζωή. Είχα το νου μου στη κάθε μέρα με οδηγό μου μια προσευχή. Μου είχε κοστίσει η αγορά της, και σαν τη φόρεσα για καιρό, η περηφάνια να την προσέχω ήταν το μόνο μου μυστικό. Μα δεν ντρεπόμουν που μ΄ είχες ντύσει, Είχα δουλέψει καιρό για αυτό. Για να αποκτήσω κάτι με κόπο από τα χέρια μου τα δύο. Πέρασαν χρόνια και όλα αλλάξαν, Κρυφό μου όπλο ένα μολύβι, ένα χαρτί, λίγο νερό, με συντροφεύει για να ξεπλένω τις μαύρες σκέψεις που κουβαλώ. Βλέπεις ότι κι αν κάνω, όπου και αν είμαι , δε σε ξεχνώ. Δεν με αλλάζει τούτο το μετάξι που 'ναι καινούριο και λαμπερό. Με ξεκουμπώνω, και το πετώ… Φοράω το τρύπιο, το παλιό... Γελάω μαζί σου...και μ΄ αγκαλιάζω, καθρέφτη ψ

 «Προσευχή» Θέλω να μιλήσω, για σένα  Παναγία μου. Να σε κοιτάξω στα μάτια όπως τότε. Ήμουν μικρό παιδί, θυμάμαι  κείνες τις στιγμές, που δεν σε πίστευα… Σε έβλεπα στο εκκλησάκι  μα ούτε που Σε κοιτούσα, ήμουν παιδί, σου λέω, ανίδεος για τη καλοσύνη σου, τη δύναμη  σου  την πίστη σου στον άνθρωπο. Εσύ ήσουν λυπημένη για τον Γιο σου, Ήξερες ότι ο άνθρωπος τον πρόδωσε. Ο άνθρωπος τον κρέμασε. Μα η δική σου πίστη ήταν μεγαλύτερη. Και ας υπέφερες. Είχες υποταχθεί στη μοίρα σου. Ώσπου μια νύχτα στο κρεβάτι μου άκουσα έναν ήχο όμορφο, απαλό,  ένα θρόισμα, ήσουν Εσύ. Κρατούσες το Σταυρό στα απαλά σου χέρια. Με πλησίασες με αγάπη, ένιωσα το άγγιγμά Σου. <θα γίνεις άγγελος στη γη σαν με πιστέψεις, μη χαθείς περπατά με το φως μου> Δάκρυσα, και σε πίστεψα,  πάντα με συντροφεύεις,  με οδηγείς, με ακολουθείς. Χάρη σε σένα τώρα εγώ  και μέσα από φωτιά περνώ  για σένα Παναγία μου. ©Λίτσα Αλιβιζάτου Φωτο από προσωπική συλλογή [ προσκύνημα στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου ]

  «Μη βιάζεσαι Καλλιγά, θα σ’ ενημερώσω όταν θελήσω εγώ».        «Ναι» απάντησε ο Καλλιγάς, «αλλά εγώ έχω τα λεφτά και τα κοιτάω όσο εσύ κάνεις το μάγκα του γλυκού νερού. Συνεννοηθήκαμε;»        «Άντε πνίξου παλιόγερε! Να περιμένεις νέα μου!»   Η συνομιλία τελείωσε. Η Εριέτα τους κοιτούσε απορημένη.         «Μόνο εγώ κατάλαβα κάτι που ίσως δεν είναι στη φαντασία μου; Όταν ο κύριος Γιάννης τον είπε μάγκα του γλυκού νερού, αυτός θύμωσε. Για μένα αυτό δηλώνει αναστάτωση».   Η Έλενα σηκώθηκε.        «Στη θάλασσα τον έχουν, σας το λέω. Ενοχλήθηκε, τρομοκρατήθηκε ότι μπορεί να καταλάβαμε που κρύβουν τον Αλέξη».   Ο Καλλιγάς τους άκουγε όλους προσεκτικά.         «Έχετε δίκιο. Να βρούμε καΐκι για να ψάξουμε»   Φοβισμένη η Ευγενία, για πρώτη φορά μίλησε.        «Γιατί να μη δώσουμε τα χρήματα να γυρίσει πίσω το παιδί; Να μη ρισκάρουμε τη ζωή του Αλέξη μας!»        «Θα τα δώσουμε Ευγενία μου, μα όποιοι άγγιξαν τον   Αλέξη θα το πληρώσουν ακριβά!» απάντησε ο Καλλιγάς.