Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 «Καρδιά μου» Χτύπα καρδιά μου κι ας πονάς. Χτυπά σου λέω γιατί φοβάμαι μη σταματήσεις είναι νωρίς μην παρατήσεις το θόρυβό σου να μην αφήσεις απόηχο σου. Δεν με τρομάζουν όμως σκοτάδια Τους χτύπους θέλω για να ακούσω παιδιά κι εγγόνια να ακουμπήσω χάδι να δώσω να τους χαρίσω. Χτύπα καρδιά μου ,να αγαπώ! Κρότο μην κάνεις πριν σου το πω. Άσε με λίγο να ονειρευτώ, τώρα που ωρίμασα να γιατρευτώ! Τι σου γυρεύω...να ταξιδέψω  λιμάνια φτιάχνω με το μυαλό, κρατώ στα δάκτυλα σκληρό στυλό,  μελάνι στάζει, θα συνεχίσω  θα σε παλεύω, θα σε αποκτήσω.  Καρδιά μη παίξεις  χορού παιχνίδι! Κράτα στασίδι, κάτσε περίμενε με το καιρό, σαν έρθει η ώρα θα σου το πω!! ©Λίτσα Αλιβιζάτου

  « Αγιά Σοφιά »   Πέφτει το σκοτάδι για ν’ ανάβουν τα φώτα, λάμπες με κίτρινο, ή λευκό φως. Ολοένα κι ο πλανήτης φωτίζεται με κάτι καινούριο, κάτι πιο εξελιγμένο.   Κάθε χώρα, μια ιστορία. Κάθε πόλη, ένας καημός. Μα πάντα ο Έλληνας μπροστά. Μια χώρα ηρώων. Πρωτιά βασιλιάδων, αρχοντάδων, πόλεμοι, προδοσίες, μάχες, νίκες.   Η Ελλάδα πάντα μπροστά. Τέχνη, πολιτισμός. Τα πήραν άλλοι. Μα δεν μιλήσαμε γι’ αυτό. Το στόμα  όλων μουγκό.   Θρησκεία, πίστη, δικά μας ήταν. Καημένη Αγιά Σοφιά. Όσοι σε προσκυνήσανε ποτέ δεν σε ξεχάσανε. Σε πήραν άλλοι.   Μα δεν μιλήσαμε ξανά. Καημένε βασιλιά κι εσύ δεν έζησες για να το δεις, μάστοροι κι αν παλέψανε  κι αν κλάψαμε για τη κλεψιά, άφθονη η μαγαρισιά.   Στιγμές μακάρι να ‘ρθουνε, να δούμε το καμπαναριό το όνειρο να ’ναι αληθινό.   Μην σκιάζεσαι τον ξεπεσμό, και το κλειδί θα ξανάρθει, σε χέρια καθαρά θαρρείς.   Ήλιος θα λάμψει κι όχι φως,   κερί Ελλήνων με ψυχή, δάκρυ

    « Αμνησία » Πόσα « θυμάσαι; » να θυμηθείς;  στο λένε επιβλητικά χωρίς να νιώθουν. Θυμάσαι που...Όχι δεν θυμάμαι!! Μα γιατί; προσπάθησε!!  Στύψε το μυαλό σου!! Το κάνω κι ας μη το ξέρετε! Προσπαθώ κι ας μη το βλέπετε! Δεν φταιν' τα χρόνια μου! Δεν γέρασα!! " ξεκούτιανες" σου λένε! Είρωνας δε γεννιέσαι!! Γίνεσαι  γιατί νομίζεις όλα τα μπορείς! Αφήνω χαρτάκια, σημειώματα,  στις τσέπες, στα ντουλάπια,  στο ραγισμένο καθρέπτη μου. Μόνο αυτός καταλαβαίνει…  μαυρίζει η ψυχή  μου.  Δεν είμαι ρολόι. Χάνεται το μυαλό σιγά σιγά. Δεν  καταλαβαίνεις πως έγινε. Σου εξιστορούν,  κουνάς το κεφάλι μ’ενθουσιασμό  χαρούμενος...το κενό μέσα σου μεγαλώνει.  Περιμένεις να τελειώσουν οι στιγμές  του μαρτυρίου σου για ν’αφήσεις τα δάκρυα  να κυλήσουν καυτά στο πρόσωπο σου. Ψάχνω το φάρμακο να γίνω καλά. Ένα μπαούλο φωτογραφίες,  αρπάζω μ’αγωνία... κοιτώ τα πρόσωπα γνωστά είναι… δε σας γνωρίζω, πονάω... Η ψυχή μου σπαρταράει…  ένα μαντήλι λευκό κοιτώ... μυρίζει....άρωμα γιασεμιού… θυμάμαι μόν