Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  Θαρρείς το χρώμα σου το μωβ, σου δίνει μόνο αξια; Ανάμεσα στα βράχια, σε σκληροτράχηλους λόφους βρίσκεις την δύναμη να φυτρώσεις. Να αντισταθείς στα απόνερα στις λάσπες τις βροχές.  Να στέκεσαι αγέρωχο..φυλάω τις αναμνήσεις βαθιά μες την καρδιά μου. Ιερές εικόνες,τρυφερές έχω στην θυμήση σου,στο οικοτροφείο τρέχαμε παιδόπουλα. Ποιος  θα σε πρωτοδεί...και εσύ ορθό! Με θάρρος. Ριπή του ανέμου δεν σε τρομάζει, ρομαντική ψυχή μου πλάθεις. Μπορώ να μιλάω για,σένα ώρες,να σε κοιτώ με δέος. Αφήνεσαι στα βλέμματα όλων. Μα όχι δεν θέλω να σε αγγίξουν!!! Να σου στερήσουν την ζωή! Περήφανο να στέκεις! Να τρέφεσαι από τη φύση,. Οργή θα πέσει αν κοπείς!! Για ένα βάζο; εγωισμός! Στάσου,άγριο ατίθασο! Μαγικό!! Ύμνους έχεις χαρίσει,σε ποιητές σε γνωστικούς τοίχους έχεις γεμίσει!! Κυκλάμινο μου τρυφερό, να σκύβω να σου τραγουδώ! © Λιτσα Αλιβιζατου © Λιτσα Αλιβιζατου

Μια φορά και έναν  καιρό  ήρωας του παραμυθιού εσύ και γω νεράιδα στη βροχή. Μια φορά και έναν καιρό, στις ριπές του ανέμου, λουλούδι κράταγες σφιχτά. Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος με τα ξωτικά γνώρισα την μορφή σου. Μια φορά και έναν καιρό άναψες φως και πλούτισες τα εσώψυχα μου,τα νεκρά. Γιορτή ήρθες και πρόσφερες με υπέρλαμπρα αστέρια. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες να σ' αγαπώ  <<Να κάνεις όνειρα>> μου είπες, Και εγώ θα είμαι ο οδηγός . ~ Πες μου και άλλα παραμύθια, ψιθύριζα  να μην με ακούσουν οι μοίρες και με αρνηθείς. Καμαρωτός με δόξαζες  κάθε μας στιγμή. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες μέσα στο κρύο, να περιμένω να χαράξει και όταν θα ξαναφανείς θα φύγουμε  για την κορυφή. Δώστε το τέλος μόνοι σας σε τούτην ιστορία, να έχει αγάπη  να έχει φως. Ελπίδα και έναν ήλιο,ρουμπίνι να φορώ ποθώ, για μια φορά  και έναν καιρό!!! Φωτο Google  © Λιτσα Αλιβιζατου

 "Ο κουλουρτζής" Δυο κουλούρια πέντε φράγκα!!! Δύο κουλούρια  πέντε φράγκα!!! Η βροντερή φωνή του κουλουρτζή στο καρότσι με την λευκή τέντα, Δεν άφηνε το πόστο του μήτε με ήλιο  μήτε με βροχή. Περνούσα κάθε μέρα από το ίδιο σημείο.  Στη πλατεία της Κυψέλης με τα δένδρα  γεμάτα φύλλα,και τα τραπεζάκια με  τους πρωινούς καφέδες να δίνουν μυρωδιά και ζεστασιά στο κόσμο. Ο κυρ Γιάννης με τη καθαρή ποδιά,και το χαμόγελο στα χείλη,και να τα κουλούρια  πίσω από το πεντακάθαρο τζάμι του καροτσιού.. Μεγάλα ολοστρόγγυλα με ψημένη κόρα  και μπόλικο σουσάμι, και στη σειρά νοικοκυρεμένα το ένα πάνω στο άλλο. <<καλημέρα κυρ Γιάννη τα γνωστά>>. -Καλώς  την κόρη τη ξανθιά.Ετοιμη σε έχω ψυχούλα μου.Καλή σου ώρα!!! -Ευχαριστώ κυρ Γιάννη!!  Εδινα τα πέντε φράγκα,και η ευγένεια, η ευγνωμοσύνη  του,για το μεροκάματο θα μείνει ανεξίτηλη  στη μνήμη μου. Τον καλιορίζαμε όλοι στο γραφείο. Σχεδόν οι περισσότεροι  σταματούσαμε  στον κυρ Γιάννη με τα τραγανά κουλούρια. Έτσι την βγάζαμε ως το

  Εκπομπή ραδιοφώνου Ραδιόφωνο...μια ωραία  εκπομπή θέλω να ακούσω. Όχι από τα smart phones,,με τα hands free να πιέζουν το αυτί μου μέχρι να υποστώ ρήξη τύμπανου. Που είναι άραγε οι ερωτοχτυπημένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί με εκλεκτή μουσική παιδικές εκπομπές,"εδω λιλιπουπολη". Η ο "τυφλοποντικας των fm" Καθηλωτικά ταξίδια με το μυαλό,συνοδοιπόροι μιας άλλης εποχής. Μικροί μεγάλοι μπροστά στο μαγικό κουτί.  Για άλλους δάκρυ ο έρωτας, για άλλους η χαρά,ένα ραδιόφωνο σε κάθε σπιτικό. Και έπειτα...."να παίζει το τρανζίστορ " Να συνοδεύει στιγμές χαράς,καλοκαιριού, το αγέρι στους ψαράδες, να κτυπά τα πρόσωπα, προσπαθώντας να πετύχουν σταθμό χωρίς παρεμβολές, κοινώς παράσιτα.  Η χαρά των παππούδων στα χωράφια να έρχονται σε επαφή με τον άλλο κόσμο μαζεύοντας καρπούς, και σιγοτραγουδώντας "Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα " Μα αυτή η εποχή δεν κρατά πολύ. Σύντομα υποδέχθηκαμε  την κασέτα. Αυτήν που με έναν στυλό γυρίζαμε την ταινί

 ~Ο ΓΑΛΑΤΑΣ~ Ο γαλατάς!!! Η βροντερή φωνή του κυρ Μπάμπη, ηχούσε σαν μουσική στις γειτονιές. Ο γαλατάς!! Τα παιδικά αυτιά μας περίμεναν να ακουστεί το τσίγγινο αγγειό της μάνας μας ή της γιαγιάς . Καλημέριζαν στην ουρά για το αγαθό  που μάθαμε από μωρά στο στόμα,να το ρουφάμε αχόρταγα, γενιές μεγάλωσαν με αυτό στα χρόνια του πολέμου. Εικόνες που αναπολώ... ~ Βάλε  λίγο ακόμη κυρ Μπάμπη!  Χαμογελούσε υπομονετικός, η καλοσύνη  ήταν προτέρημα ο γεράκος από νέος έζησε  με αυτή την δουλειά,μεγάλωσε οικογένεια παιδιά, με αξιοπρέπεια. Κακό λόγο δεν άκουσε ουδείς από το στόμα του. Η ώρα του βρασίματος ιεροτελεστία.. Στην τσίγκινη κατσαρόλα άλλες φορές με γάνα από τη φωτιά άλλες να λάμπει από πάστρα καρτερούσαμε τον αχνό, να αφρίσει να μοσχοβολήσει το σπιτικό. Τα σάλια  μας έτρεχαν, μέχρι να νιώσουμε στο λαιμό να κατεβαίνει με την ζαχαρούλα  ,οι γιαγιάδες βουτούσαν την κόρα από το ψωμάκι να χορτάσουν την πείνα τους. Στιγμές γύρω από το παλιό τζάκι του φτωχόσπιτου να ευχόμαστε να μην τελειώσουν

Γη και ουρανός και τα γλυπτά!! Ελλάδας ύμνος εθνικός! Τα μάρμαρα χαθήκανε! Τα σμιλεμένα τα κορμιά του Παρθενώνα τα γλυπτά! Χρόνια δοσμένα μακρυά! Ελπίδες νοθευμένες! Που τάχα θα τα ξαναδούμε; Δεν έχουμε πολιτισμό που δεν διεκδικούμε; Ας μην  υπάρχουν μυστικά για όσα μας ανήκουν. Άλλοι πλουτίζουν ασύστολα, και εμείς  δοξολογούμε, στερούμαστε παράδοση !! Χάσαμε περηφάνια. Θα προσδοκούμε ότι  λαμπρό χτίστηκε στην Ελλάδα. Με πείσμα θα αγωνιώ ελληνική ανταρσία ! Επιστροφή!  Ο Έλληνας αδόνητος,  αντέχει να προσμένει! © Λιτσα Αλιβιζατου Μουρελατου Φωτο Google 

 ~Ποίηση ~ Για να αγαπάς την ποίηση ξεκίνα από το λίγο. Μην φοβηθείς να μην κριθείς. Τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Θα λησμονήσεις 'φίλους' σου γιατί δεν θα χαρούν ,δεν θα νοιαστούν ποτέ τι πάει να πει "ιδανικό",σκοπός ζωής για σένα. Την αγαλλίαση ψυχής,την ηδονή να δημιουργείς και το γραπτό να μένει. Κράτα τις λέξεις που ακούς από  άγνωστους  ανθρώπους! Έχουν αληθινό σκοπό, με αυτοσυνειδησία. Πότε θα σε επικροτούν πότε  θα προσπερνάνε. Μα είναι το σωστό αυτό αλλιώς δεν έχει ουσία. Πως ότι νιώθω γράφω εγώ! Κανέναν δεν ζηλεύω, μόνο θαυμάζω όποιον μπορεί και ακολουθεί τις λέξεις , κάθε εικόνα,ζωγραφιά φτιάχνει μες το μυαλό του. Δεν του κοστίζει τίποτα να ακούει μελωδίες, τις παίζει μόνο με στυλό,  Μολύβι αν θες και γόμα,κάρβουνο είχαν τα παλιά φτώχεια τα τότε χρόνια. Μα αυτό δεν τους εμπόδισε να γράφουν σε χαρτόνι,σε τοίχους, διάβασε!!  Θα βρεις τη γοητεία,δεν είναι πάντα ο έρωτας ούτε η προδοσία! Αυτό είναι η ποίηση χωρίς μνησικακία Κρατώ μακρυά το τοξικό! Κρατώ την δημιουργ

 ~Σημεία στίξης ~ Πλήττω, κουράστηκα να ακούω για ιδεολογίες.  Άραγε ποιος είναι ο ορισμός της. Ο καθένας έχει την δική του "ιδεολογία " Δεν αντιλέγω. Αφηρημένη έννοια.  Μηνύματα πολιτικά, περιττές αντιπαλότητες.  Πολιτισμός- πικρό χαμόγελο. Όραμα μιας καλύτερης μελλοντικής ζωής -θλίψη.  Πλούτος-Αγλίμανοι να νιώσουν ολοκληρωμένοι.  Ελεύθερη βούληση-αποκεφαλισμός. Θρησκεία-δοξασίες εσφαλμένες. Γιατί λείπει η χαρά-αποσιωπητικό. Γιατί πεινάει κόσμος ερωτηματικό.  Γιατί νικάει ο εγωισμός-χωρίς σημείο στίξης. Ασυμμάζευτος λαός. Βεργολογάμε στον ζυγό.  Για ποια ιδεολογία-θαυμαστικό. Παραμένω ανυστερόβουλη Να αγωνίζομαι χωρίς σημεία στίξης. © Λιτσα Αλιβιζατου Μουρελατου

 «Επιθυμώ» Επιθυμία, αναγγελία ονείρων. Ανοίγω τα χέρια διάπλατα σηκώνω στα ακροδάκτυλα μια προσευχή. Να επιθυμώ να ζω, να αγαπώ. Σφίγγω τα μάτια μου, σκοτάδι να μην δω. Χωρίς λυχνάρι περπατώ. Μονολογώ: Επιθυμώ. Μην με αρνείσαι! Αδημονώ κάθε κομμάτι να διαβώ, σκεπή σκεπή  για να πετάξω. Αερικό να σε προφτάσω. Επιθυμώ!! Αμόνω, ουρλιάζω, να ακουστώ! Κι εσύ ακούς  μην προσποιείσαι. Τον κρίνο κοίτα, εγώ κρατώ  για μια Ανάσταση μοχθώ. Αντάρα μην μου φέρνεις! Άσιαχτη είναι η γη αυτή. Ασήμαντη προσμένω! Γονυπετής θα καρτερώ για την φανέρωσή σου! Επιθυμώ!! © Λιτσα Αλιβιζατου Μουρελατου Φωτο Google

 «Δέχομαι» Ας δεχθώ ότι είμαι ανόητη και ονειροπόλα. Ας δεχθώ ότι είμαι απελπιστικά εμμονική. Ας δεχθώ ότι είμαι τρελή. Άλλωστε τι ξέρει ο καθένας μας γι’ αυτή τη λέξη; Ότι βολεύει τους διανοούμενους τούτου του κόσμου. Ας σκεφτώ ότι βλέπω με διαφορετικό τρόπο σημαντικά γεγονότα. Ας δεχθώ ότι κανένας δεν θέλει  να του πάρει τα «ηνία»  άλλος. Ας δεχθώ ότι πάντοτε θα υπάρχουν αφεντάδες. Άλλωστε από δαύτες χτίζονται αυτοκρατορίες. Θαυμάζω τον Άνδρα, την Γυναίκα, το παιδί, Τον παππού, την γιαγιά. Τους σέβομαι. Δεν θαμπώνομαι από τα φανταχτερά πλουμίδια. Τα ψεύτικα φώτα τις πλούσιες φορεσιές. Ξεχάσαμε την Ιστορία με άλμα εις ύψος στο παρόν. Βουλιάξαμε και στη θρησκεία με φράσεις «Γιατί πιστεύεις στον Θεό;» Περιπλάνηση στον κόσμο. Μόχθος χωρίς ισότητα. Χαίρε στους βολεμένους. Θα ελπίζω. Της αλλαγής τα όνειρα να θεριέψουν. Να φορέσουν τα καλά τους, να λάμψουν. Λευκές ορχιδέες, παιδιά  ντυμένα στα λευκά. Δωρίστε τους το μέλλον. Θα δεχθώ  τον κόσμο αυτό για μια χαραμάδα φωτός! ©Λίτσα Αλιβιζάτου

  «Ποιά εκδίκηση;» Δέχομαι την κάθε ημέρα όπως έρχεται. Δεν έχω πρόγραμμα. Δεν ζω με ουτοπίες. Δεν είμαι αχάριστη με τη ζωή. Δεν θα γίνω ποτέ. Όταν σκέφτομαι τους ανθρώπους που με προδώσαν χαμογελώ. Τους έχω συγχωρέσει. Όταν περνούν τα χρόνια, μαζί με τη φύση ωριμάζουν και οι άνθρωποι. Όσοι το αρνούμαστε, είμαστε εγωιστές. Η διαδικασία της ζωής μας είναι η φυσιολογική διαδρομή που επίκειται. Οι πληγές πρέπει να κλείνουν. Δεν είμαι λάμια, δεν βλέπω οράματα εκδίκησης. Αυτή λένε ότι είναι ένα κρύο πιάτο, που όταν το γεύεσαι χορταίνεις. Εγώ βρίσκω αυτό το πιάτο άνοστο, άγευστο, το κάνω στην άκρη. Ίσως το πετάω στα σκουπίδια. Αν το φάω, θα χορεύει μέσα μου μετά, σαν τον "έξω από δω". Τα δικά μου αμπέρ είναι αντοχής. Όσο "ρεύμα" και να με κτυπήσει θα σηκωθώ ξανά . Η ανταμοιβή μου είναι η αγάπη που εισπράττω. Άνθρωποι που με αμφισβήτησαν, με αποθέωσαν έπειτα. Το γινόμενο μετράει. Και όταν ο δείκτης δείξει δώδεκα, προστίθενται στη λίστα της ημέρας, του μήνα, του έτους. Και