Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  Κάποια φίλη με ρώτησε πώς αισθάνομαι για τους ανθρώπους που δεν έχω πια στη ζωή μου ως προτεραιότητα.  Δεν σκέφτηκα καθόλου την απάντηση. Της την έδωσα αμέσως: “Νιώθω όμορφα και χωρίς ενοχές για αυτό.” Η απάντησή μου την εξέπληξε, δεδομένου ότι κάποτε έκοβα τις φλέβες μου για να υπάρχουν πλάι μου, έστω και πλατωνικά ή αραιά, αρκεί να υπήρχαν.  Να μην τους έχανα ποτέ… Ο διάλογος συνεχίστηκε, ρωτώντας με τι πιστεύω για τις ασθένειες που κατασπαράζουν τους νέους και ποια είναι η άποψή μου για τις πιο σοβαρές ασθένειες του αιώνα. Είμαι σίγουρη ότι περίμενε να αναφερθώ στον καρκίνο, στο covid, στο έμφραγμα, η έκπληξή της έγινε τεράστια όταν το στόμα μου ξεστόμισε τη λέξη “αδιαφορία”.  Αφού σκέφτηκε τι ακριβώς είχα ξεστομίσει, μου απάντησε: “Τότε και εγώ νιώθω άρρωστη, υπάρχει θεραπεία;” “Ναι φίλη μου, υπάρχει, αρκεί να την αντιληφθείς! Να αντιληφθείς ότι πρέπει να φροντίσεις το καθετί πριν να είναι αργά!” Μα οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και οι  απορίες συνεχίζ...