Αναρτήσεις

Russet Feelings by Στέλλα

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
 Γράφει η Στέλλα Παζάλου Ζει ο άνθρωπος χωρίς την ανάσα του; Αγάπη μου όταν αποφασίσεις να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς μου για να αποχωρίσεις από εκεί, σκέψου... Όσο και αν εσύ θες να αποχωρήσεις εγώ δεν θα σε αφαιρέσω ποτέ από εκεί. Εγώ θα σε κρατώ μέσα της γιατί είσαι το πιο γλυκό μου λάθος και αν ζούσα δεύτερη φορά πάλι θα σου έδινα την καρδιά μου.  Κάθησε να μετρήσεις τα φιλιά, τα χάδια και τις αγκαλιές μου.  Ξέρω ότι φεύγοντας θα τα πάρεις μαζί σου. Χαλάλι σου γιατί είναι χαρισμένα με όλη την καρδιά και την αγάπη που σου είχα.  Τίποτα δεν μέτρησα για να στα δώσω... Εγωισμό δεν έδειξα και ποτέ δεν θα δείξω όταν είναι να δώσω. Ακόμη και σαν λάθος που σε μετράω πάλι δεν θα έπαιρνα τίποτα πίσω.  Δεν θέλει μιζέρια η αγάπη, δεν θέλει μιζέρια ο έρωτας. Όποιος μέτρησε συναισθήματα είχε πάντα αποθημένα. Όποιος έδωσε είχε πάντα αποθέματα. Όποιος έδωσε μπορεί να μην πήρε πάντα άμεσα όμως η ζωή έχει έναν απίθανο τρόπο να επιστρέφει συμπεριφορές.  Μην με ρωτήσεις πως θα αντέξω χωρίς εσένα..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η βία των δειλών

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
 https://www.anamniseis.net/apopseis-i-via-ton-dilon/?fbclid=IwAR2jHvmN4zIL0RxUbtOtpV1eiVReiwU-LGWMjXaP6ajf1TKZDQpR5O-Vqjo
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

«Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
  «Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»   Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου      Είναι σπουδαίο να λες από μικρός την φράση «ξέρω, ξέρω». Άλλο όμως να ξέρεις κι άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις. Να ξέρεις από τι να φυλαχθείς, να ξέρεις τι πρέπει να πράξεις, να μην είσαι πάντα αθώος, αδαής. Για να μην πονέσεις, για να μην υποφέρεις, γίνεσαι καχύποπτος για το καθετί που μπορεί να σου προκαλέσει ανασφάλεια, πόνο, φόβο.    Οι συμβουλές των γονιών να πιάνουν τόπο. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε και εμείς σοφοί, γνωστικοί και ασφαλείς, μα οι γονείς μας δεν μας έμαθαν να προβλέπουμε το μέλλον. Γιατί  αν μπορούσαν να το κάνουν, τώρα θα είμασταν  ζωντανοί.    Όχι σίγουρα αυτοί που φταίνε δεν έχουν σχέση με τους γονείς μας. Αυτοί πονούν, αγαπούν, σκίζεται η ψυχή τους. Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας έστειλαν εδώ ψηλά. Τους λένε μάλλον πολιτικούς. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη μοίρα μας. Κοίτα τώρα πόσοι είμαστε εδώ μαζεμένοι, ψυχές παραπονεμένες, κοιτάζουμε από ψηλ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Προσωρινά αντίο

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
Συσσωρεύονται σκουπίδια  οι σακούλες δεν αρκούν, φθηνές ψεύτικες. Με σκοπό να σε πετάξουν στα άδυτα της χωματερής. Τα λεπτά μετρούν και η σειρά σου έρχεται. Κόβεται η επικοινωνία μας. Σε άλλη σακούλα εσύ, σε άλλη εγώ, πιο φθηνή. τρύπησε,πετιέμαι όπως-όπως. Δάχτυλα στιβαρά με αγγίζουν με μανία. Αντίο προσωρινά, θα συναντηθούμε εκεί, Στα λύματα της ζωής. Πριν γίνουμε σκόνη, θα γιορτάσουμε τον  αποχωρισμό μας. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 13/3/2024
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Σε αγάπησα εαυτέ μου!

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
  Πέρασαν χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ποια είμαι. Τι είμαι; Ρωτώ συνεχώς τον εαυτό μου. Γιατί δεν έκανα νωρίτερα ότι ονειρευόμουν; Μα ο εαυτός μου δίνει τις απαντήσεις πριν καν προλάβω να με κατηγορήσω: <<Ανόητο πλάσμα πώς νομίζεις ότι είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου τώρα; Των γνώσεων σου σήμερα; Η φωνή μέσα σου πάντα θα υπερτερεί των σκέψεών σου. Ποιος σου είπε πλάσμα αγέρωχο ότι στα δέκα εφτά μπορείς να ξέρεις όσα σήμερα; Πήρες την περηφάνια σου και στάθηκες όρθια, πάλεψες,αλλά τα όνειρά σου τα είχες βάλει για ύπνο... χειμερία νάρκη ετών. Αυτοπεποίθηση στα τάρταρα του Άδη. Ειδες τα χρόνια να περνούν. Μονολογούσες ως τα ξημερώματα. Προσθέσεις αφαιρέσεις και τελικά μηδέν εις το πηλίκον. Οι μέρες σου αγώνες διάρκειας. Και τι δεν έμαθες, και ποιους δεν γνώρισες, ανήμπορους, δυνατούς, ισχυρούς, πάντα κρατούσες κάτι. Μια διδαχή,ένα ρητό, μία συμβουλή, ενίοτε το κλάμα σου έδινε κονσέρτο με τους τοίχους,τα παράθυρα, τα κάδρα,τα πουλιά από το λιβάδι . Γύρω σου ζούσαν βλέπεις άνθρωποι .. χα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
 «Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο» Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου    Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει απ’ τις περιπέτειες και τις διαδρομές στη ζωή, όπως άλλων ανθρώπων. Είναι, θεωρούν, "καθημερινό φαινόμενο" να ακρωτηριάζεσαι, επειδή εργάζεσαι στο ψυγείο με τα τυριά και τα σαλάμια.        Ήταν που η κυρία με το καροτί μαλλί και τα νεύρα τσιτωμένα, ήθελε τις φέτες απ’ το φου@ντRё, λεπτές.      «Σας παρακαλώ, τι φέτα είναι αυτή; Πιο λεπτή, αν γίνεται!»      «Μάλιστα κυρία μου».      «Ακόμα πιο λεπτή, σας παρακαλώ!»      «Μάλιστα. Ξέρετε όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα στο μηχάνημα κοπής για ακόμα πιο λεπτή».      «Αυτό δεν αφορά εμένα δεσποινίς! Εγώ θέλω ότι ζήτησα. Ο πελάτης άλλωστε έχει πάντα δίκιο, το γνωρίζετε υποθέτω!»      «Το γνωρίζω κυρία», χαμογελώ ευγενικά.      «Τότε, κάντε ό,τι σας ζητώ».    Τα δάκρυα απ’ τα μάτια έπεφταν πάνω στο χαρτί με τις φέτες του αλλαντικού, αλλά δεν μ’ ένοιαζε ˙ ας έτρωγε κι σας έπινε τα δάκρυά μου.     Η φωνή πίσω μου δεν σταματούσε να επιβάλλετ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Ταξίδι ζωής

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
Να ταξιδεύω ελεύθερη Χ ωρίς τις κλειδαριές μου, να ζήσουμε όλες τις στιγμές δίχως  καθόλου αποσκευές.  Να εξερευνούμε θάλασσες,  σπηλιές και αστερίες!  Να ζήσουμε το μαγικό  του χρόνου το ονειρικό.     Ψήγμα ανέγγιχτο για εμάς,  η αγάπη γόρδιος δεσμός,  απωθημένος ο καημός,  επιθυμία δυνατή,  μη μας λυγίσει ως την αυγή.   Φωνάζεις τώρα σ' αγαπώ! Ακούγεται ως τον ουρανό, πιστεύω στην αγάπη σου, του έρωτα το δάκρυ σου. Θα ταξιδέψουμε μαζί, σε όλες τις μάχες της ζωής, εσύ θα είσαι δυνατός, ο διάφανος ο ισχυρός! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 16/2/2024
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Νεκρές ψυχές

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
  Νεκρές ψυχές μέσα σε σώματα! Καρδιές κτυπούν που κανείς δεν ακούει!! Υπάρξεις φυλακισμένες  στο σκοτάδι του μυαλού!! Στα μάτια χάος! Δεν σε ξέρει κανείς!! Δεν νοιάζεται. Δεν γυρίζουν το βλέμμα! Περπατούν σκυφτοί, μετρώντας τα πλακάκια. Αδιαφορία ,σαν τέρας μπαίνεις μέσα στο πετσί των ανθρώπων! Ρουφώντας σταγόνες παγωμένου ιδρώτα. Βγάζω κραυγές να ακουστώ ως τον ουρανό,  φωνάζω θέλω τα κεκτημένα μου πίσω!! Το πέπλο που μου φόρεσες είναι βαρύ!! Με τραβάει  πίσω!!. Θέλω να τα σπάσω όλα να γκρεμιστεί το σύμπαν. Από το πιάτο στο τραπέζι μέχρι το κατεστημένο που ζω. Θα αποφύγω ότι με σκοτώνει. Θα το σπρώξω  με δύναμη ψυχής!! Αν γίνω αυτή που ήμουν  και εσείς αυτό που θέλετε θα αλλάξει όλος ο κόσμος ! Μας κτυπά ανελέητα το σκοτάδι, με το δικό του όπλο. Ένα όπλο μεγάλο και τεράστιο  Γιατί το ακολουθούν πολλοί. Δεν θα σβήσω τα πάθη μου,ούτε τα λάθη μου!! Ακόμα και αν χρειαστώ μια αιωνιότητα! ©ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Του λόφου το παράπονο

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
  Στο λόφο στέκομαι θαρρείς και θα γείρω μπροστά το κουρασμένο μου κορμί. Βράχια με τσακισμένα όνειρα και τούτα. Ορθώνω ανάστημα, σαν ηρωίδα του τότε. Τότε.. που οι γυναίκες ήταν και άνδρες μαζί. Δεν ήταν σκλάβες...όργωναν,ζύμωναν σε μια λεκάνη όλα τους τα όνειρα. Ζύμωναν το ψωμί με την κόρα, έψηναν  με τα μέτωπα ιδρωμένα, τα ξύλα στη πλάτη τους ήταν το δεύτερο τους φόρεμα. Και μια αγκαλιά με χόρτα, αυτό ήταν το έπαθλο της γης τους. Και καρτερούσαν τους άνδρες τους ,με σέβας και αγάπη. Με τις γαλότσες λασπωμένες τούτοι δεν λογαριάζαν καιρό μήτε πόνο ή καημό. Και όλο με το χαμόγελο μεγάλωνε η φαμίλια, φτωχοί μα καθαροί. Κι έπειτα ήρθαμε εμείς. Γενιά, γενιά ξεχάσαμε το παρελθόν. Γίναμε "δημοκράτες".  Ή όλα ή τίποτα. Χαθήκαμε στο σήμερα. Ένα πιατικό στο καναπέ μπροστά στο στραβοκούτι, γίναμε "βασιλιάδες". Το τζάκι με το μπουχαρί χάθηκε με τα χρόνια. Γινήκαμε αχάριστοι. Μα 'κείνοι τα είχαν όλα. Μπροστά στο λόφο πενθώ την εποχή εκείνη... εμείς τη διώξαμε. Ένα βή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Παγωνιά

Πρωτότυπη δημοσίευση από Αναρτήθηκε
Εικόνα
Ποιος νοιάζεται για σένα που κρυώνεις.  Ποιος σκέφτεται το σώμα που υποφέρει. Το κρύο χώθηκε στα άμοιρα κόκκαλά σου. Είναι η κουβέρτα σου φτωχή γεμάτη τρύπες.  Σημαδεμένη η ζωή σου από τη πείνα. Φτωχή κουζίνα, άδεια ντουλάπια.  Ουρλιάζει ο λύκος της δυστυχίας... 'Εφταιξα; λες στον εαυτό σου. Όχι..  Γεννήθηκα να περπατήσω στο μονοπάτι τούτου του κόσμου. Δουλεύω ,όμως δεν αρκεί. Μόνο κομμάτι το ψωμί που το μοιράζομαι στα δυο με το παιδάκι  το ορφανό,κοιμάται στα χαλάσματα. Του 'δώσα δύο σκεπάσματα, κορμάκι πως να ζεσταθεί,ανήμπορο να επωμιστεί τη διαφορά στα αγαθά του κόσμου τα ανείπωτα.  Τρέμω ακόμη πιο πολύ, πέφτει υγρασία... Στο σκουτί νιώθω δεν θα αναπνέω πια μέσα στη τόση παγωνιά. Βοήθεια δώστε στο παιδί, αν δε με δει  θα πληγωθεί,σε εσάς το λέω αφεντάδες! Έχετε τσέπες με παράδες, χωρίσατε  την ανθρωπιά στα πλούτη και στα φτωχικά.  Και ξημερώνει το πρωί...όνειρο είδα το  παιδί...με ζέστανε το χνώτο του... Με αγκάλιασε και φύγαμε μαζί για τόπο πιο ζεστό με ήλιο πια παντοτ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »