« Αμνησία » .
Πόσα « θυμάσαι; » να θυμηθείς;
στο λένε επιβλητικά χωρίς να νιώθουν.
Θυμάσαι που...Όχι δεν θυμάμαι!!
Μα γιατί; προσπάθησε!!
Στύψε το μυαλό σου!!
Το κάνω κι ας μη το ξέρετε!
Προσπαθώ κι ας μη το βλέπετε!
Δεν φταιν' τα χρόνια μου!
Δεν γέρασα!! " ξεκούτιανες" σου λένε!
Είρωνας δε γεννιέσαι!! Γίνεσαι
γιατί νομίζεις όλα τα μπορείς!
Αφήνω χαρτάκια, σημειώματα,
στις τσέπες, στα ντουλάπια,
στο ραγισμένο
καθρέπτη μου.
Μόνο αυτός καταλαβαίνει…
μαυρίζει η ψυχή μου.
Δεν είμαι ρολόι.
Χάνεται το μυαλό σιγά σιγά.
Δεν καταλαβαίνεις πως έγινε.
Σου εξιστορούν,
κουνάς το κεφάλι μ’ενθουσιασμό
χαρούμενος...το κενό μέσα σου μεγαλώνει.
Περιμένεις να τελειώσουν οι στιγμές
του μαρτυρίου σου για ν’αφήσεις τα δάκρυα
να κυλήσουν καυτά στο πρόσωπο σου.
Ψάχνω το φάρμακο να γίνω καλά.
Ένα μπαούλο φωτογραφίες,
αρπάζω μ’αγωνία...
κοιτώ τα πρόσωπα γνωστά είναι…
δε σας γνωρίζω, πονάω...
Η ψυχή μου σπαρταράει…
ένα μαντήλι λευκό κοιτώ...
μυρίζει....άρωμα γιασεμιού…
θυμάμαι μόνο μια μορφή
..κι έπειτα πάλι χάος.
Θα κοιμηθώ να ξεχαστώ,
μη με γελάς, έχω αμνησία.
©Λίτσα Αλιβιζάτου