«Ποια εκδίκηση;»

«Ποιά εκδίκηση;»

Δέχομαι την κάθε ημέρα όπως έρχεται.

Δεν έχω πρόγραμμα.

Δεν ζω με ουτοπίες.

Δεν είμαι αχάριστη με τη ζωή.

Δεν θα γίνω ποτέ.

Όταν σκέφτομαι τους ανθρώπους που με προδώσαν χαμογελώ.

Τους έχω συγχωρέσει.

Όταν περνούν τα χρόνια, μαζί με τη φύση ωριμάζουν και οι άνθρωποι.

Όσοι το αρνούμαστε, είμαστε εγωιστές.

Η διαδικασία της ζωής μας είναι η φυσιολογική διαδρομή που επίκειται.

Οι πληγές πρέπει να κλείνουν.

Δεν είμαι λάμια, δεν βλέπω οράματα εκδίκησης.

Αυτή λένε ότι είναι ένα κρύο πιάτο, που όταν το γεύεσαι χορταίνεις.

Εγώ βρίσκω αυτό το πιάτο άνοστο, άγευστο, το κάνω στην άκρη.

Ίσως το πετάω στα σκουπίδια.

Αν το φάω, θα χορεύει μέσα μου μετά, σαν τον "έξω από δω".

Τα δικά μου αμπέρ είναι αντοχής.

Όσο "ρεύμα" και να με κτυπήσει θα σηκωθώ ξανά .

Η ανταμοιβή μου είναι η αγάπη που εισπράττω.

Άνθρωποι που με αμφισβήτησαν, με αποθέωσαν έπειτα.

Το γινόμενο μετράει.

Και όταν ο δείκτης δείξει δώδεκα, προστίθενται στη λίστα της ημέρας, του μήνα, του έτους.

Και ούτω καθεξής.

Ζω την κάθε μέρα όπως έρχεται.

Κάνω την κακή καλή και την καλή καλύτερη.

Επιβιώνω μέσα από το στυλό μου.

Η αγάπη μου για το λευκό χαρτί που γίνεται μπλε της Ελλάδας, του ουρανού, της θάλασσας…

Η λύπη φεύγει.

Μαζί και η αδιαφορία, και η δεσποινίς εκδίκηση.

Ασ’τη στην άκρη.

Είναι δουλειά του Θεού.

Ξέρει αυτός τι κάνει.

~Μαριλού ~