Το όνομα των αστεριών

 "Το όνομα των αστεριών"

Δεν φταις!! 

Όχι δεν φταις!

Πότε θα το νοιώσεις άραγε;

Ο καθρέφτης δεν μπορούσε να απαντήσει 

στις καθημερινές ερωτήσεις μου.

Αυτό περίμενα κάθε φορά που αναγκαζόμουν να κοιταχτώ.

Να δω την υπεύθυνη για το θάνατο ενός 

νέου αθώου ανθρώπου.

Να βρεθεί κάποιος που να ξέρει την πραγματική αλήθεια και να μου πει:

"Δεν φταις καλή μου, ήταν ατύχημα.

Η κακία η ώρα έφταιξε.

Μα δεν ήταν.

Ο άνθρωπος που αγάπησα στη ζωή μου, ο μοναδικός.

Αυτός που λάτρεψα.

Ο καθρέφτης ζωντανεύει τις στιγμές της λύπης μου.

Τι να μου πει και αυτός..

Έχει την δική του ιστορία .

Ίσως να νοιώθει ευλογημένος που τον έσωσα από τα συντρίμμια του σπιτιού μας.

Μα για φαντάσου.

Μια τραγωδία που άφησε ακέραιο έναν καθρέφτη.

Πόσο τραγελαφικό. 

Ήταν στο εξοχικό μας στην Αίγινα.

Αναίτια να αλλαχθούν οι πρίζες για μεγαλύτερη προστασία. 

Έτσι έλεγες. 

Η δική μου παγίδα να σε πάω στο εξοχικό ήταν η έκπληξη για την εγκυμοσύνη μου.

Πόσο την περίμενες.

Χρόνια.

Τα είχα οργανώσει όλα τόσο έξυπνα λέγοντας σου ότι θα έπρεπε να πάμε για 

ένα έλεγχο όλου του σπιτιού, στα υδραυλικά και ηλεκτρολογικά.

Μπαίνοντας πρώτη μέσα κατέβασα τον γενικό και έκλεισα την παροχή ρεύματος. 

Θα σε έπειθα να ανάψουμε κεράκια να φτιάξουμε φαγητό και να σου δώσω το δώρο ζωής...

Μιχάλη σου μιλάω!!

-Ας ανάψουμε κεράκια και το κοιτάς μετά το πρόβλημα. 

Συνεχίσες να επιμένεις. 

Άρχισα να σε γαργαλάω. 

-Έλα αγάπη μου!! Σταματά να παίζεις!!

Πάω να φέρω λάμπες.

Κατέβηκες τα σκαλιά του υπογείου μα είχα θυμώσει τόσο.

-Πάω στη παραλία αν θες όταν τελειώσεις με τις βλακείες έλα να με βρεις!! 

Μου χάλασε τα σχέδια. 

Έτρεξα θυμωμένη με την πετσέτα στη παραλία και μπήκα στη θάλασσα με απογοήτευση.

Ο Μιχάλης σήκωσε το ρελέ και κατάλαβε ότι δεν υπήρξε βλάβη.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του από το ταρακούνημα που ένιωσε.

Ήταν σεισμός και μάλιστα μεγάλος.

Προσπαθούσε μάταια να σταθεί όρθιος.

Ενα πέσιμο δυνατό στα πλακάκια έχασε τις αισθήσεις του, το πάτωμα γέμισε αίματα.

Φοβήθηκα μόνη στην αμμουδιά..... 

Σκέφτηκα τον Μιχάλη στο σπίτι.

Έτρεξα ουρλιάζοντας με τα πόδια στην

άμμο σκοντάφτοντας στα σκόρπια βότσαλα.

-Μιχάλη!!!!! 

Ήταν άφαντος.

Το σοκ με άφησε διαλυμένη.

Ο άνδρας της ζωής μου κοίτοταν μέσα σε

μια λίμνη αίματος. 

Οχιιι οχιιι θεέ μου!! Αγκάλιασα τον μοναδικό άνδρα που αγάπησα ποτέ στη ζωή μου.

Αγάπη μου τι σου έκανα!.

Εγώ φταίω ψυχή μου.

Εγώ η τρελή με τις ανόητες ιδέες μου.

Εγώ ευθυνόμουν για το θάνατο σου.

Πέρασαν οι μέρες χωρίς να θυμάμαι τίποτα.

Στο σπίτι τους στη Κηφισιά μπορούσε να του πει τα νέα.

Γιατί ένα γιατί θα την βασάνιζε σε όλη της τη ζωή.

Μα η απάντηση ήταν πάντα ίδια.

Ήθελα να κάνω την καρδιά του δικού μου γιατρού του αγαπητού καρδιολόγου σε όλο το κόσμο να κτυπήσει δυνατά.

Ο καιρός περνούσε και τα δάκρυα δεν στέγνωναν.

Θυμόμουν τις στιγμές μας.

Αυτές που μας ένωσαν.

Ένα σώμα μια ψυχή.

Οι σπουδές μου στη φιλοσοφική η αδιαθεσία μου και η επιμονή της φίλης μου να κάνω τσεκ απ 

με είχαν φέρει μπροστά στη πόρτα του Μιχάλη.

Ο γάμος μας στην Αίγινα, το κοσμικό γεγονός που άφησε χαρούμενες μνήμες.

Τα δόντια μου έτριξαν από θυμό.

Ο καθρέφτης με κοιτούσε κοροιδευτικά.

Η εγκυμοσύνη διακόπηκε απότομα από την αποβολή που είχα και το σοκ που υπέστη.

Κοίταξα την κοιλιά μου.

Γέλασα σαν τρελή με τη ψυχή μου.

Μια λάμψη στα μάτια μου, μου έδωσε το έναυσμα να φύγω τρέχοντας και να φτάσω στο γραφείο της κοινωνικού λειτουργού.

Λίγες μέρες μετά κτύπησε το κινητό μου.

Η αίτηση μου έγινε δεκτή. 

Δύο μήνες χρειάστηκαν ώστε να ολοκληρωθούν οι ενέργειες. 

Χαμόγελασα πικρά.

Όταν έχεις χρήματα όλα γίνονται πιο γρήγορα.

Η βάφτιση της Μικαέλα έλαβε χώρα 

στο σπιτάκι της Αίγινας. 

Καλεσμένοι οι κουμπάροι από το γάμο μας με τον Μιχάλη και οι νονοί της μικρής.

Η παραλία γεμάτη φαναράκια.

Υπέροχα εδέσματα, παιχνίδια παιδικής χαράς και μουσική.

Η Μικάελα στην αγκαλιά μου

κοιτούσε τον ουρανό και τα αστέρια, ντυμένες στα λευκά και οι δύο.

Η μικρή ψέλλισε για πρώτη φορά απλώνοντας το χέρι στον ουρανό: "μπαμπά"....

Τα δακρυσμένα μάτια μου άστραψαν απο χαρά.

-Ναι καρδούλα μου ο μπαμπάς μας κοιτάζει.

Ο καθρέφτης δεν ξανά μίλησε ποτέ.

Από την υπό έκδοση 

συλλογή διηγημάτων με τίτλο:

"Δεν με ρώτησε η καρδιά"

Κατοχυρωμένο τις 

9/5/2023

Δημιουργός: Ευαγγελία Αλιβιζάτου