Η εξομολόγηση


  Η εξομολόγηση της Μαριλού


Μη με αφήνεις μοναχή!!

Το ουρλιαχτό  της άδειάς μου ψυχής έφτασε στον ουρανό!

Προδομένη ψυχή από το σύμπαν.

Οχι δεν με έδιωξες, ούτε με πούλησες.

Σε πήρε ο Θεός κοντά του,όπως όλους όσους επιλέγει για αγγέλους.

Τύψεις, ενοχές,εγώ φταίω γιατί ήμουν μόλις δεκαεφτά ετών με μια καρδιά που  δεν σταμάτησε ποτέ να κλαίει. 

Σπαράζω στη σκέψη της απώλειας σου.

Σε  αγάπησα τόσο.

 Ερχόσουν και φώναζες κάτω από το παράθυρό μου "σ' αγαπώ!"

Τι σημασία έχει αν ήταν παράλογο να αγαπάς εσύ μία κοπελίτσα ανήλικη;

Μόλις είχες έρθει στο νησί.

Ένστολος με ολόκληρο τον κόσμο μπροστά σου και μία λαμπρή καριέρα.

Ψηλός μελαχρινός αγέρωχος στα είκοσι δύο  σου.

Δεν πέρασα απαρατήρητη όταν ο άνεμος με έφερε στο γραφείο σου.

Το αγοροκόριτσο με το μαλλί κοντό, και το αυταρχικό ύφος, έτσι ήμουν μία εικόνα μιας έφηβης που δημιουργούσε προβλήματα ζωηρή, ατίθαση και όχι το καλό διαβασμένο πλάσμα με το αγγελικό πρόσωπο με στόχους και επιθυμίες.

Το γήπεδο η μπάλα,το σκάμμα, καθημερινές αδυναμίες και η μικρότερη το διάβασμα.

Τα μάτια μου σε κοιτούν με πόθο και απορία..

Σε ερωτεύτηκα, καθαρή τύχη να  με θέλεις. 

Με τρόμαζες επιβλητικός μα με το κοίταγμα μου γινόσουν μικρό παιδί.

 Κλαίω γοερά γιατί σε έχασα.

Λεηλασία ψυχής.

Αδύναμη να μάθω τη ζωή μόνη μου. 

 Ο έρωτας βαθιά κατάνυξη, κρυφός.

Τι να εξομολογηθώ ...αστείρευτες σκέψεις.

Λυγίζω ακόμη.

Θα έκανα τα πάντα να γυρίσω το χρόνο πίσω, κρυφές αγκαλιές όμορφες αμμουδιές νυχτερινές αποδράσεις από το παράθυρο του δωματίου μου στη σκάλα της αυλής μου  και πριν χαράξει με  αποχαιρετούσες ευτυχισμένος.

Με έμαθες να αγαπώ να γελώ να ονειρεύομαι.

 Επτασφράγιστο μυστικό μου ήσουν.

Ο έρωτας στα υπέροχα μάτια σου δεν πέρασε απαρατήρητος από τον χώρο εργασία σου.

'' Σε λατρεύω παλιοκόριτσο δεν θα μας χωρίσει κανείς"

έλεγες και έλαμπες.

 Νοιάξιμο ψυχής ελιξήριο στην αδιάφορη ζωή μου.

Δίχως μαλώματα,δίχως ζήλιες.

Οι δαίμονες όμως έρχονται για να μας βασανίζουν.

 Ετσι και την καταραμένη μέρα που δεν μπόρεσα να έρθω στο ραντεβού μας.

Εκεί πιο κάτω στο στενό σοκάκι περίμενες με προσμονή τη στιγμή να φανώ να μπω στο αμάξι σου,να χαθούμε στο σκοτάδι της ευτυχίας.

Στο σκοτάδι με τα αστέρια να φεγγοβολούν για εμάς.

Η επόμενη μέρα ήταν γεμάτη θυμό. 

Δεν πίστεψα πόσο πολύ σου είχα λείψει, δεν δέχτηκες να ακούσεις για την απουσία μου, για τον πυρετό μου, για την ίωση μου.

Πίστεψες ότι φοβήθηκα.

Φοβήθηκα το μέλλον που εξομολογήθηκες  μία νύχτα πριν.

Σε έψαχνα αλλά δεν σε βρήκα...

Μέχρι τη στιγμή των κακών μαντά των "ο Κώστας έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο."

Ούρλιαζα σαν λύκος, όχι δεν γίνονται αυτά!

Οχι κόπηκα σε δύο κομμάτια.

Η ζωή μου ο έρωτάς μου η ύπαρξή μου.

Ο θρήνος δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.

Εφταιγα εγώ για όλα.

Με εδείχναν με το δάχτυλο.

Ναι ούτε ένας δεν με λυπήθηκε.

Πανάθεμα την ηθική σας μιάσματα. 

Με δείχνετε με αυτό το δάχτυλο.

"Αυτή είναι αυτή είναι που τον σκότωσε"

Ψιθύριζαν όλοι μεταξύ τους.

Οχι δεν φταίω τους έλεγα με τα μάτια μου.

Σε συνόδευσα  μέχρι την τελευταία κατοικία σου.

Δεν πρόλαβα να σου  πω πως  θα ήταν αν ήμασταν μαζί.

Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σε αγαπούσα.

Δεν πρόλαβα να γίνω το άλλο μισό στη ζωή σου.

Χρόνια μετά σε κοιτώ εκεί που ξεκουράζεσαι.

Η φωνή της μητέρας σου αδύναμη

 πλαϊ μου: "αστυνόμε  μην κλαίτε ο Κώστας μου σας  βλέπει,μην υποφέρετε."

 Ενα παράσημο απο τη στολή μου βρέθηκε στην παλάμη μου.

 Το ακούμπησα δίπλα σου στη φωτογραφία σου.

"Θα ζω για σένα"γύρισα το κεφάλι με ένα θλιμμένο χαμόγελο: 'κυρία Ειρήνη δείξτε μου το χωριό να ξέρω τα απαραίτητα έχω ζωή εδώ και εργασία...'

Με κοιτούσε δακρυσμένη... Κόρη μου..

Ψιθύρισε δειλά ...

Είμαι  εδώ είπα.

Εδώ θα ξορκίσω τους δαίμονες.

Έδωσα μάχη πάλεψα.

Εσείς κοινωνία μην αρρωστήσετε ποτέ.

Και αν λύγισα αν πόνεσα φυσήξε άνεμος.

Γονυπετής θα σε συντροφεύω παντοτινά.

Θα μείνω εδώ μέχρι οι φωτογραφίες να γίνουν δύο.


©Ευαγγελία Αλιβιζάτου

15/7/2023