Της γιαγιάς τα κεραμίδια

 "Της γιαγιάς τα κεραμίδια"

Αφιερωμένο στη γιαγιά μου.

Σαν ακούγαμε βροχή 

αναθάρευε η ψυχή.

Είχαν κρότο είχαν φωνή

προσκαλούσαν τη στιγμή.

Σηκωνόμασταν παιδιά

όρθια όλα στη σειρά .

Και γελούσε... μας κοιτούσε ..

θλίψη έκρυβε, μπορούσε ..

Δεν μας άκουγε ποτέ 

είχε χρόνο να ακουστεί 

της φωνής μας η χροιά 

βλέπετε ήταν κωφή 

για σχεδόν μισή ζωή.

Ηταν τόσο απλοϊκή 

ηρωίδα εποχής...

Τα εγγόνια της χαρά ...

τα θυμόταν στη σειρά.

Δεν ξεχνούσε ούτε εικόνες

Ούτε μέρες ούτε ώρες...

Τι κι αν ήτανε κωφή 

η ψυχή είχε φωνή!!!

©ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ