«Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»

 

«Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»

 

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

 

   Είναι σπουδαίο να λες από μικρός την φράση «ξέρω, ξέρω». Άλλο όμως να ξέρεις κι άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις. Να ξέρεις από τι να φυλαχθείς, να ξέρεις τι πρέπει να πράξεις, να μην είσαι πάντα αθώος, αδαής. Για να μην πονέσεις, για να μην υποφέρεις, γίνεσαι καχύποπτος για το καθετί που μπορεί να σου προκαλέσει ανασφάλεια, πόνο, φόβο.

   Οι συμβουλές των γονιών να πιάνουν τόπο. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε και εμείς σοφοί, γνωστικοί και ασφαλείς, μα οι γονείς μας δεν μας έμαθαν να προβλέπουμε το μέλλον. Γιατί  αν μπορούσαν να το κάνουν, τώρα θα είμασταν  ζωντανοί.

   Όχι σίγουρα αυτοί που φταίνε δεν έχουν σχέση με τους γονείς μας. Αυτοί πονούν, αγαπούν, σκίζεται η ψυχή τους. Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας έστειλαν εδώ ψηλά. Τους λένε μάλλον πολιτικούς. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη μοίρα μας. Κοίτα τώρα πόσοι είμαστε εδώ μαζεμένοι, ψυχές παραπονεμένες, κοιτάζουμε από ψηλά τις οικογένειές μας. Κοιτάζω τη μητέρα μου κάθε μέρα, βλέπω τα μάτια της που κλαίνε.

   Έμεινε μόνη και παλεύει! Το ξέρετε; Αγωνίζεται να μας δικαιώσει και θα τα καταφέρει! Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πληρώσουν για τα λάθη τους. Ποιος τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι ακόμα και από τον Θεό; Η ψυχή τους δεν υποφέρει; Μα ποιος λέει ότι έχουν ψυχή... Αυτή  έχει παγώσει τον χρόνο πολύ πιο πριν γίνει αυτό. Ήταν αδιάφοροι, είναι αυτοί που μας οδήγησαν στο θάνατο στις 28 Φεβρουαρίου τότε που εμείς πήραμε το εισιτήριο του ουρανού, γίναμε στάχτη. Οτι σώθηκε από εμάς είναι εδώ ψηλά! Μα κάτω εκεί τι γίνεται;

   Τίποτα καλοί μου φίλοι! Λυπάμαι μόνο που κλαίνε οι άνθρωποι οι δικοί μας. Τους λείπουμε  νύχτα και μέρα. Ονειρεύονται ότι μας ακουμπούν. Ότι μας αγκαλιάζουν. Κλειδώθηκαν οι ψυχές τους δίπλα από τις δικές μας και σφράγισαν τον επικήδειο που εντέλει δεν μπόρεσαν να ακούσουν. Ανθρώπινα λάθη, παραλείψεις, υπεύθυνοι, αμελείς, δήθεν στεναχωρημένοι οι υπαίτιοι. Ναι, αλλά αυτοί ζουν. Δεν στερήθηκαν τίποτα! Τα συμφέροντά τους προφυλάσσονται. Δεν τιμωρήθηκαν, αντίθετα συνεχίζουν να εργάζονται, να πληρώνονται, να προστατεύονται και να ταξιδεύουν. Φυσικά όχι με τρένο˙  αυτοί έχουν δικά τους μεταφορικά μέσα, τζετ αεροπλάνα, ιδιωτικά και λοιπά. Εμείς είμαστε φτωχοί.

   Φίλοι μου τώρα εμείς εδώ είμαστε μία μεγάλη οικογένεια, δίχως χρώματα, δίχως ρατσιστικές συμπεριφορές, δίχως χαρά. Τελικά ούτε γονείς θα γίνουμε! Όμως έχουμε εκατομμύρια κόσμο που είναι στο πλάι μας. Ξέρετε ότι έχει ξεχειλίσει η οργή τους και το δικό μας αίμα θα δικαιωθεί. Γιατί το λες αυτό; αφού ζήτησαν συγγνώμη... Ευθύνες όμως δεν ανέλαβαν! Άσε που εντελώς τυχαία χάθηκαν και σε τροχαίο άλλοι δύο άνθρωποι πριν λίγο διάστημα... σίγουρα ήταν τυχαίο, αλλά σοκαριστικό να συμβεί και στους δύο ανθρώπους που θα μιλούσαν για το δυστύχημα.

   Μα η δική μου μάνα λέει να μην ανησυχούμε και ότι θα δικαιωθούμε. Έχουμε βέβαια κάτι να πούμε και εμείς, ενωμένοι σε αυτό το κτίριο που μιλούν 300 άνθρωποι συνεχώς για εμάς. Δεν είναι σίγουρα όλοι εναντίον μας˙ υπάρχουν και αυτοί που παλεύουν για την ψυχή μας.

    Σε εσάς όμως που κρύβεστε πίσω από τα δάχτυλό σας, να γνωρίζετε το κακό που σπείρατε θα το θερίσετε, γιατί όποιος σπέρνει θερίζει! Είναι λίγοι αυτοί μπροστά σε όλους εμάς. Για αυτό ενωθείτε και άλλο, Έλληνες. Η δικαίωση δεν θα αργήσει, να μη μας ξεχνάτε! Σας ευχαριστούμε από εδώ ψηλά!