Russet Feelings by Στέλλα
Γράφει η Στέλλα Παζάλου
Ζει ο άνθρωπος χωρίς την ανάσα του;
Αγάπη μου όταν αποφασίσεις να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς μου για να αποχωρίσεις από εκεί, σκέψου... Όσο και αν εσύ θες να αποχωρήσεις εγώ δεν θα σε αφαιρέσω ποτέ από εκεί. Εγώ θα σε κρατώ μέσα της γιατί είσαι το πιο γλυκό μου λάθος και αν ζούσα δεύτερη φορά πάλι θα σου έδινα την καρδιά μου.
Κάθησε να μετρήσεις τα φιλιά, τα χάδια και τις αγκαλιές μου. Ξέρω ότι φεύγοντας θα τα πάρεις μαζί σου. Χαλάλι σου γιατί είναι χαρισμένα με όλη την καρδιά και την αγάπη που σου είχα.
Τίποτα δεν μέτρησα για να στα δώσω... Εγωισμό δεν έδειξα και ποτέ δεν θα δείξω όταν είναι να δώσω. Ακόμη και σαν λάθος που σε μετράω πάλι δεν θα έπαιρνα τίποτα πίσω.
Δεν θέλει μιζέρια η αγάπη, δεν θέλει μιζέρια ο έρωτας. Όποιος μέτρησε συναισθήματα είχε πάντα αποθημένα. Όποιος έδωσε είχε πάντα αποθέματα. Όποιος έδωσε μπορεί να μην πήρε πάντα άμεσα όμως η ζωή έχει έναν απίθανο τρόπο να επιστρέφει συμπεριφορές.
Μην με ρωτήσεις πως θα αντέξω χωρίς εσένα... Δεν έχω την απάντηση.
Ζει ο άνθρωπος χωρίς την ανάσα του;
Ζει χωρίς να χτυπάει η καρδιά του;
Δεν ξέρω πως θα βγάζω τις μέρες και τις νύχτες αλλά το σίγουρο είναι ότι χωρίς εσένα δεν θα ζω!
Θα είμαι σαν μία μουσική χωρίς νότες.
Θα είμαι σαν ένα καλοκαίρι χωρίς ήλιο. Θα είμαι σαν μία νύχτα χωρίς έναστρο ουρανό.
Άδειο σπίτι, άδεια ζωή, άδειο σώμα που θα παλεύει να κρατηθεί στην ζωή μόνο με την φωτογραφία σου. Θα την κρατώ στο μέρος της καρδιάς γιατί μόνο τότε θα έχω παλμό αφού θα σε νιώθω κοντά μου.
Οι νύχτες θα είναι το βασανιστήριο μου...μια που θα λείπει η αγκαλιά σου για να κρατά το παγωμένο σώμα μου ζεστό. Όμως στην σκέψη μου θα είσαι και θα φαντάζομαι ότι με κρατάς τρυφερά.
Τουλάχιστον από εκεί δεν μπορεί κανείς να σε βγάλει... ακόμη και εσύ!
Δημιουργός: Στέλλα Παζάλου
14/4/2024