Μαρία Μίτα Νικολάου Ένα γράμμα για εσένα...
Αγαπημένη μου....
Εύχομαι να είσαι καλά.
Σε σκεφτόμουν πολύ… ή καλύτερα…δεν σταμάτησα ποτέ να σε σκέφτομαι·
Σε σκέφτομαι συνεχώς… μόλις ξυπνήσω, πριν πιο καφέ..αλήθεια πως πίνεις τον καφέ σου; Ούτε και αυτό δεν ξέρω…κι’ όμως σε ξέρω·
Σε σκέφτομαι όταν οδηγώ και μου στέλνεις «να προσέχεις», σε σκέφτομαι όταν τρώω παγωτό φράουλα το απόγευμα, σε βλέπω σαν κοιτάω το ηλιοβασίλεμα.,..σε σκέφτομαι πριν ξαπλώσω… Σε σκέφτομαι…
Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω.
Νομίζω πως πρέπει πρώτα να πω μια συγγνώμη αν και όσο το ψάχνω, δεν υπάρχουν λόγοι για το γιατί μου.
Απλά μια ειλικρινή συγγνώμη!!
Λυπάμαι που ήμουν μια «ζέστη και μια κρύο». Λυπάμαι που σε ξέχασα στα «διαβασμένα» για 2-3 μέρες και μετά ήμουν και πάλι εγώ… λυπάμαι που θέλω εσύ να με θυμάσαι πρώτη για καλημέρα και καληνύχτα!
Λυπάμαι που ζω στα δικά μου «εγώ».
Λυπάμαι που είπα «φτάνει, δεν πάει άλλο», «δεν βγαίνει κάπου..εσύ εκεί και εγώ εδώ». αλλά μετά πάλι «σε θέλω πίσω» …
Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σε προσέχω…Λυπάμαι για όλες τις φορές που άφησα τις ανασφάλειες μου να θολώσουν την κρίση μου… λυπάμαι για όλες τις φορές που σε πλήγωσα λέγοντας σου «είσαι η μοναδική» αλλά πάλι έφευγα…
Ελπίζω να καταφέρεις να βρεις τη δύναμη στην καρδιά σου και να με συγχωρέσεις… να μου δώσεις μια τελευταία ευκαιρία.
Γιατί ξέρω εδώ και πολύ καιρό, ότι σημαίνεις τα πάντα για μένα.
Είσαι εσύ… εσύ είσαι ο έναστρος ουρανός, εσύ είσαι η πρώτη πρωινή ηλιαχτίδα που γεμίζει φως τα πρωινά μου, εσύ η ανάσα και η πνοή μου, εσύ τα άγρυπνα πλέον βράδια μου, αν δεν είσαι εσύ… δεν είναι κανείς.
Θέλω να το πάμε «Ξανά από την αρχή», με παιδικά βήματα και υπόσχομαι να είμαι καλύτερος για σένα, για εμάς….
Ας πάρουμε αυτό το ξύλινο σπίτι που λάτρεψες, στη μέση του πουθενά, μέσα στο δάσος… ναι θα πάρουμε και το καφετί κουτάβι που έκλαιγες φεύγοντας από το καταφύγιο, και θα το περπατάμε ώρες ολόκληρες στο γύρω δάσος… και δεν θα σου θυμώσω ποτέ ξανά για τα μούρα που κόβεις και τρώς άπλυτα απ’ τις μουριές..
Θα κόψω το κάπνισμα ξανά και αυτή τη φορά θα το κόψω οριστικά…
Υπόσχομαι να έρχομαι και να αφήνομαι να μαγειρέψουμε μαζί το αγαπημένο μας γεύμα … και ναι υπόσχομαι να λέω αυτό που πραγματικά θέλω και αισθάνομαι…να μην σου «κρύβομαι».
Σου ζητάω μόνο μια ευκαιρία….
Μια τελευταία ευκαιρία να σου αποδείξω τον εαυτό μου… Να σου αποδείξω και να σου δείξω την αγάπη μου…αυτήν που είναι μόνο για σένα!
Μια ευκαιρία να ζήσω για μια στιγμή το όνειρο…όπως πραγματικά το βλέπεις εσύ, με τα δικά σου μάτια!
Δεν θέλω μια βιαστική απάντηση αγαπημένη….αλλά πες μου ότι δεν σε άφησα τόσο πολύ στο «κρύο»….και μην με αφήσεις στα «διαβασμένα»
Να προσέχεις στον δρόμο…
Σε σκέφτομαι….
Μαρία Μίτα Νικολάου
13 Ιουνίου 2024