Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  ΈΡΩΤΑΣ Έρωτας τι να θυμηθώ που να μπορώ να κρατηθώ; Ο έρωτας πονάει στη ψυχή. Την δική μου την πόνεσε. Όση χαρά και ελπίδες μου έδωσες τόσο πόνο βίωσα έπειτα.. Όχι δεν θέλω έρωτες  για να μπορώ να ζήσω. Αυτός ο ρημαδιασμένος οπότε του γουστάρει έρχεται,σου δίνει μια κοπανισιά στο κεφάλι,σε αφήνει ανάπηρη. Χαρίζουμε τα κορμιά μας να τα χαϊδέψουν. Και τις ψυχές μας πόσοι άραγε μπορούν να τις αγγίξουν; Καρφιά  τρυπάνε το μυαλό μου νικούν τη λογική. Σε διώχνω,κλαίω γοερά. Για να είμαι ευτυχισμένη  . Καημένοι μου την πράξη μόνο ποθείτε; Σαν μέλισσες που τρέχουν να αγγίξουν τον κηφήνα και έπειτα ας πεθάνουν. Έναν έρωτα πλατωνικό με χάδια λόγια.. Και αγκαλιές που γέννησαν αγάπη. Θέλω μόνο να αγαπώ. Τον έρωτα σου τον ξεχνώ.

<<Το χατίρι δεν θα στο κάνω  Ραζή!>> Ούρλιαξε η Ερμιόνη. <<Στο γάμο του γιου μου θα είμαι  και εγώ!Εγώ τον γέννησα αν το ξέχασες!>>συμπλήρωσε κοιτώντας  τον απειλητικά. Ο Ραζής ήξερε που το πάει. <<Αν ο ίδιος σε θέλει  διπλα του κανένα πρόβλημα! Ζήτησε του το!>> <<Φυσικά  και θα με θέλει >> Η Ελπινίκη  την διέκοψε με βλέμα πυρωμένο! <<Θα έπρεπε  να ντρέπεσαι στο γάμο αυτό δεν θα είσαι!Κοίτα τους γονείς σου,γέροι  άνθρωποι, κοίτα την οικογένεια  σου! Έλα χάλασε την μέρα  όλων! Η Μυρτώ  έφερε  ζωή στο αρχοντικό, πνοή και χαρούμενες στιγμές!>> Ο Στράτος  κινήθηκε σαν άιλουρος τραντάζοντας την μάνα  του. <<Φοβάσαι μην χάσεις  την περιουσία  " μάνα; "σε ευχαριστώ    που με έφερες στο κόσμο,όσα μυστικά και αν κρατάς εγώ Ραζής  είμαι και Ραζής  θα πεθάνω! Μην τολμήσεις  να έρθεις στο γάμο μου!>> Η Μυρτώ θλιμμένη κίνησε ...

 ~Το καπέλο~  Φόρεσα το καπέλο μου όχι κανονικά. Ανάποδα ώστε να φαίνεται το πρόσωπό μου.  Όταν σας κοιτώ να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια με το δικό μου καθαρό βλέμμα.  Γελάω όταν με φοβάστε.  Τα καπέλα φταίνε αυτά τα παλαιά που είχατε στις πρόκες πίσω από τις πόρτες.  Της ρουφιανιάς λέγονται. Τα μισώ, τα απεχθάνομαι!!!  Ξέρετε ποια λέω τα στρογγυλά με το προστατευτικό τάχα για τον ήλιο ή τη βροχή η τα  συντρίμμια που σέρνετε  στο πέρασμα σας. Είμαι μικρή,να σας κρίνω από ένα φθάρμενο καπέλο. Είμαι μεγάλη ώστε  να μπορώ να δοξάζω τα ελεύθερα μυαλά!! Χωρίς την προστασία ενός "καπέλου " Δείχνετε ενθουσιασμό στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κάτω από αυτά τα ρημαδιασμένα κρύβετε τις ενοχές σας,όλη σας την ζωή. "Ενοίκιο" πληρώσατε ποτέ; Φραγή στο χθες. Ελεύθερος χρόνος στο σήμερα. Απεριόριστο το αύριο. Πετάξτε τα καπέλα σας. Αχρείαστα θα είναι. © Λιτσα Αλιβιζατου Σκιτσογράφος Μαριετα Πανουτσου

 ~Λες δεν μπορώ να αντισταθώ ~ Είμαι αντισυστημική ποιος ξέρει  αρα το γιατί;  Και τι σημαίνει η λέξη αυτή... Βολεύει την υπακοή. Να λες σε όλα "ναι μπορώ και δεν θα σου αντισταθώ." <Αγαπημένο> σύστημα μην ρίχνεις το αδίκημα σε μένα και άλλους πιο πολλούς. Μην αδικείς τους πιο πιστούς ονειροπόλους ταπεινούς. Δεν θέλω να υποκριθώ να παραστήσω  τον τρανό, δώσε ότι κρύβεις και φρουρείς, να τα χαρείς δεν θα μπορείς! Στα στιβαγμένα σας μυαλά χωρούν μονάχα τα πολλά,απάτες, ψέμματα, θολά τα βλέμματα σας στα παιδιά. Πες με όπως θες λες να πονώ;  Να μην αντέχω τον "χορό" της κάθε μέρας που περνά ;  Πως θα φοβάμαι τα όρνεα;  Εγώ μπορώ να αντισταθώ,έχω παρέα  το μυαλό, υπομονή και επιμονή για μια καλύτερη ζωή! Το φοβισμένο σας το βλέμμα κρύβεται πίσω από το ψέμα, μούχλα μυρίζει η αναπνοή σας ,αλίμονο στη Προσευχή σας! Δες με καλά πως περπατώ, σφίγγω τα χέρια και μπορώ,να τα κινώ να στέκομαι!  Να σας κοιτώ να ντρέπομαι που υπάρχετε, και ντύνεστε...

 ~Στο καφενείο του μυαλού ~ Δεν θέλω να σκέφτομαι τις άτυχες στιγμές,που έζησα. Αρνούμαι να τις θυμάμαι. Μα το παρελθόν είναι κομμάτι της ζωής!! Ναι και τι με αυτό; Μα η ζωή είναι μικρή! Μπα, και ποιος το λεει; Οι φιλόσοφοι και όλοι οι σπουδαίοι; Η ζωή είναι τόση όση. Η ζωή είναι ατελείωτη! Εσύ πως την βλέπεις,τι αισθάνεσαι; Εγώ αδιαφορώ για τον χρόνο!! Μην μου μιλάς για τα παλιά! Λέω στο κεφάλι μου. Ακούς!  Μην! Αερικό νιώθω! Να ανεμίζω το φουλάρι μου και να φεύγει ψηλά στον ουρανό να του κουνώ το χέρι. Γεμάτη η ντουλάπα μου ,όλα τα χρώματα όλα τα σχέδια όλα από μετάξι.  Και όταν φύγει ένα ψηλά στον ουρανό το αντικαθιστώ με άλλο.  Γιατί; Γιατί δεν πρέπει να δένεσαι κουτό! Με τίποτα! Υλικά είναι όλα!! Απλά αντικείμενα! Δεν κλαίμε για ότι φεύγει ή χάνουμε! Γιορτή να κάνεις Μαριλού!! Μυαλό μου ακούς; Όλα αντικαθιστώνται! Και η καρδιά σου ακόμα αν τύχει και  "χαλάσει" θα σου την φτιάξει ο γιατρός! Ο χρόνος κάνει θαύματα! Διώχνεις το φόβο, την θλίψη, το διαβολεμένο ...

 ~Οργή  παιδιού ~ Έσφαλες! Τι τάχα μου γυρεύεις; Μικρόψυχος εγίνηκες.  Ένιωσες προπορεύσαι! Γιατί αψήφησες παιδί;  Δεν ακουμπάμε στη ζωή! Αυτή την μεταχείριση τώρα δα, την αξίζεις. Θυμό, αντάρα έφερες σ' όλη την κοινωνία. Μα το παιδί το σκέφτηκες: Πάτησες  κάθε αξία! Το πούλησες, το πρόδωσες, το πόνεσες κακούργε! Κι αυτό με θάρρος μίλησε ! Την άμοιρη καρδιά του την τρέλανες, του μαύρισες τα αγνά εσώψυχα του. Μα να θυμάσαι καθετί μπορεί ξαναγεννιέται ! Βρίσκει τη δύναμη, το φως, κι εσύ  απολογείσαι ! Στο ψέμα σου βυθίζεσαι, στο βούρκο να κυλιέσαι. Κουράστηκε και ο Θεός για να σε περιμένει,  θα σε δικάσει, υπομονή  οργή δεν θα χορταίνεις! Λιτσα Αλιβιζατου

 ~Παγκόσμια ήμερα κατά του καρκίνου~  <Καρκίνος>> είσαι και δεν σε λένε με το όνομά σου,λείπει το θάρρος!! Παίρνεις για πάντα τη ζωή από όσους έχουν καλή ψυχή! Σε πολεμούν να σε σκοτώσουν με την ελπίδα  να σου καρφώσουν βαθιά καρφιά μες  τον ιό σου!!! Δεν σου χαρίζουμε τα όνειρά μας Δεν θα σαπίσεις τα κορμιά μας. Θα σου γελάμε, θα κοροϊδεύω.  Τη γλώσσα βγάζω να σε παιδεύω!. Δεν σε φοβάμαι κατάλαβε το!  Τα κύτταρά μου εγώ τα ελέγχω!! Ασπίδα βάζω μπροστά με θάρρος θα σε εμπαίζω θα σε τρομάζω!!! Δεν θα βουλιάξω στο όνομα σου!  Γίνε μια σκόνη πέτα ψηλά άσε τον άνθρωπο  να ζει σεμνά! Τολμώ να πω θα πολεμήσω.  Και τη ζωή μου θα τη χαρίσω, σε ότι αγαπώ παντοτινά!  Νίκη την λένε και εσέ βρωμιά!! Μα το καλό πάντα μπροστάρης! Μες το κελί σου μείνε και κλείσου! © Λιτσα Αλιβιζατου

 Απογοήτευση! Ποιος μπορεί να δει πίσω από το πρόσωπό μου; Ότι θέλω βλέπετε όλοι! Ότι κρύβω; προσπαθείστε! Νύχτες δακρύων! Πότε θα έρθει η κάθαρση; Μέρες πόνου!  Μέρες που γουστάρω να υποκρίνομαι. Το κάνω με περίτεχνο τρόπο! Σας κοροϊδεύω! Είμαι οτι θέλω να ξέρετε! Εσύ τι λες ; Το παρελθόν μου μπορώ να το τσακίσω! Με τα χέρια μου να στύψω το μυαλό μου! Φεύγεις!!! Το βλέπεις; Είσαι ο θυμός. Να πηγαινοέρχεσαι !! Το νου μου δεν το νικάς! Ότι και να κάνεις πάντα μετάλλιο θα κερδίζω!! Και μην τολμήσεις να πεις πως δεν μπορώ. Σε γκρέμισα. Ανόητε! Η δύναμη μου,δική σου αδυναμία!! © Λιτσα Αλιβιζατου

  Θαρρείς το χρώμα σου το μωβ, σου δίνει μόνο αξια; Ανάμεσα στα βράχια, σε σκληροτράχηλους λόφους βρίσκεις την δύναμη να φυτρώσεις. Να αντισταθείς στα απόνερα στις λάσπες τις βροχές.  Να στέκεσαι αγέρωχο..φυλάω τις αναμνήσεις βαθιά μες την καρδιά μου. Ιερές εικόνες,τρυφερές έχω στην θυμήση σου,στο οικοτροφείο τρέχαμε παιδόπουλα. Ποιος  θα σε πρωτοδεί...και εσύ ορθό! Με θάρρος. Ριπή του ανέμου δεν σε τρομάζει, ρομαντική ψυχή μου πλάθεις. Μπορώ να μιλάω για,σένα ώρες,να σε κοιτώ με δέος. Αφήνεσαι στα βλέμματα όλων. Μα όχι δεν θέλω να σε αγγίξουν!!! Να σου στερήσουν την ζωή! Περήφανο να στέκεις! Να τρέφεσαι από τη φύση,. Οργή θα πέσει αν κοπείς!! Για ένα βάζο; εγωισμός! Στάσου,άγριο ατίθασο! Μαγικό!! Ύμνους έχεις χαρίσει,σε ποιητές σε γνωστικούς τοίχους έχεις γεμίσει!! Κυκλάμινο μου τρυφερό, να σκύβω να σου τραγουδώ! © Λιτσα Αλιβιζατου © Λιτσα Αλιβιζατου

Μια φορά και έναν  καιρό  ήρωας του παραμυθιού εσύ και γω νεράιδα στη βροχή. Μια φορά και έναν καιρό, στις ριπές του ανέμου, λουλούδι κράταγες σφιχτά. Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος με τα ξωτικά γνώρισα την μορφή σου. Μια φορά και έναν καιρό άναψες φως και πλούτισες τα εσώψυχα μου,τα νεκρά. Γιορτή ήρθες και πρόσφερες με υπέρλαμπρα αστέρια. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες να σ' αγαπώ  <<Να κάνεις όνειρα>> μου είπες, Και εγώ θα είμαι ο οδηγός . ~ Πες μου και άλλα παραμύθια, ψιθύριζα  να μην με ακούσουν οι μοίρες και με αρνηθείς. Καμαρωτός με δόξαζες  κάθε μας στιγμή. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες μέσα στο κρύο, να περιμένω να χαράξει και όταν θα ξαναφανείς θα φύγουμε  για την κορυφή. Δώστε το τέλος μόνοι σας σε τούτην ιστορία, να έχει αγάπη  να έχει φως. Ελπίδα και έναν ήλιο,ρουμπίνι να φορώ ποθώ, για μια φορά  και έναν καιρό!!! Φωτο Google  © Λιτσα Αλιβιζατου

 "Ο κουλουρτζής" Δυο κουλούρια πέντε φράγκα!!! Δύο κουλούρια  πέντε φράγκα!!! Η βροντερή φωνή του κουλουρτζή στο καρότσι με την λευκή τέντα, Δεν άφηνε το πόστο του μήτε με ήλιο  μήτε με βροχή. Περνούσα κάθε μέρα από το ίδιο σημείο.  Στη πλατεία της Κυψέλης με τα δένδρα  γεμάτα φύλλα,και τα τραπεζάκια με  τους πρωινούς καφέδες να δίνουν μυρωδιά και ζεστασιά στο κόσμο. Ο κυρ Γιάννης με τη καθαρή ποδιά,και το χαμόγελο στα χείλη,και να τα κουλούρια  πίσω από το πεντακάθαρο τζάμι του καροτσιού.. Μεγάλα ολοστρόγγυλα με ψημένη κόρα  και μπόλικο σουσάμι, και στη σειρά νοικοκυρεμένα το ένα πάνω στο άλλο. <<καλημέρα κυρ Γιάννη τα γνωστά>>. -Καλώς  την κόρη τη ξανθιά.Ετοιμη σε έχω ψυχούλα μου.Καλή σου ώρα!!! -Ευχαριστώ κυρ Γιάννη!!  Εδινα τα πέντε φράγκα,και η ευγένεια, η ευγνωμοσύνη  του,για το μεροκάματο θα μείνει ανεξίτηλη  στη μνήμη μου. Τον καλιορίζαμε όλοι στο γραφείο. Σχεδόν οι περισσότεροι  σταματούσαμε  στον...

  Εκπομπή ραδιοφώνου Ραδιόφωνο...μια ωραία  εκπομπή θέλω να ακούσω. Όχι από τα smart phones,,με τα hands free να πιέζουν το αυτί μου μέχρι να υποστώ ρήξη τύμπανου. Που είναι άραγε οι ερωτοχτυπημένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί με εκλεκτή μουσική παιδικές εκπομπές,"εδω λιλιπουπολη". Η ο "τυφλοποντικας των fm" Καθηλωτικά ταξίδια με το μυαλό,συνοδοιπόροι μιας άλλης εποχής. Μικροί μεγάλοι μπροστά στο μαγικό κουτί.  Για άλλους δάκρυ ο έρωτας, για άλλους η χαρά,ένα ραδιόφωνο σε κάθε σπιτικό. Και έπειτα...."να παίζει το τρανζίστορ " Να συνοδεύει στιγμές χαράς,καλοκαιριού, το αγέρι στους ψαράδες, να κτυπά τα πρόσωπα, προσπαθώντας να πετύχουν σταθμό χωρίς παρεμβολές, κοινώς παράσιτα.  Η χαρά των παππούδων στα χωράφια να έρχονται σε επαφή με τον άλλο κόσμο μαζεύοντας καρπούς, και σιγοτραγουδώντας "Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα " Μα αυτή η εποχή δεν κρατά πολύ. Σύντομα υποδέχθηκαμε  την κασέτα. Αυτήν που με έναν στυλό γυρίζαμε την ταινί...

 ~Ο ΓΑΛΑΤΑΣ~ Ο γαλατάς!!! Η βροντερή φωνή του κυρ Μπάμπη, ηχούσε σαν μουσική στις γειτονιές. Ο γαλατάς!! Τα παιδικά αυτιά μας περίμεναν να ακουστεί το τσίγγινο αγγειό της μάνας μας ή της γιαγιάς . Καλημέριζαν στην ουρά για το αγαθό  που μάθαμε από μωρά στο στόμα,να το ρουφάμε αχόρταγα, γενιές μεγάλωσαν με αυτό στα χρόνια του πολέμου. Εικόνες που αναπολώ... ~ Βάλε  λίγο ακόμη κυρ Μπάμπη!  Χαμογελούσε υπομονετικός, η καλοσύνη  ήταν προτέρημα ο γεράκος από νέος έζησε  με αυτή την δουλειά,μεγάλωσε οικογένεια παιδιά, με αξιοπρέπεια. Κακό λόγο δεν άκουσε ουδείς από το στόμα του. Η ώρα του βρασίματος ιεροτελεστία.. Στην τσίγκινη κατσαρόλα άλλες φορές με γάνα από τη φωτιά άλλες να λάμπει από πάστρα καρτερούσαμε τον αχνό, να αφρίσει να μοσχοβολήσει το σπιτικό. Τα σάλια  μας έτρεχαν, μέχρι να νιώσουμε στο λαιμό να κατεβαίνει με την ζαχαρούλα  ,οι γιαγιάδες βουτούσαν την κόρα από το ψωμάκι να χορτάσουν την πείνα τους. Στιγμές γύρω από το παλιό τζάκι του φτωχ...

Γη και ουρανός και τα γλυπτά!! Ελλάδας ύμνος εθνικός! Τα μάρμαρα χαθήκανε! Τα σμιλεμένα τα κορμιά του Παρθενώνα τα γλυπτά! Χρόνια δοσμένα μακρυά! Ελπίδες νοθευμένες! Που τάχα θα τα ξαναδούμε; Δεν έχουμε πολιτισμό που δεν διεκδικούμε; Ας μην  υπάρχουν μυστικά για όσα μας ανήκουν. Άλλοι πλουτίζουν ασύστολα, και εμείς  δοξολογούμε, στερούμαστε παράδοση !! Χάσαμε περηφάνια. Θα προσδοκούμε ότι  λαμπρό χτίστηκε στην Ελλάδα. Με πείσμα θα αγωνιώ ελληνική ανταρσία ! Επιστροφή!  Ο Έλληνας αδόνητος,  αντέχει να προσμένει! © Λιτσα Αλιβιζατου Μουρελατου Φωτο Google 

 ~Ποίηση ~ Για να αγαπάς την ποίηση ξεκίνα από το λίγο. Μην φοβηθείς να μην κριθείς. Τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Θα λησμονήσεις 'φίλους' σου γιατί δεν θα χαρούν ,δεν θα νοιαστούν ποτέ τι πάει να πει "ιδανικό",σκοπός ζωής για σένα. Την αγαλλίαση ψυχής,την ηδονή να δημιουργείς και το γραπτό να μένει. Κράτα τις λέξεις που ακούς από  άγνωστους  ανθρώπους! Έχουν αληθινό σκοπό, με αυτοσυνειδησία. Πότε θα σε επικροτούν πότε  θα προσπερνάνε. Μα είναι το σωστό αυτό αλλιώς δεν έχει ουσία. Πως ότι νιώθω γράφω εγώ! Κανέναν δεν ζηλεύω, μόνο θαυμάζω όποιον μπορεί και ακολουθεί τις λέξεις , κάθε εικόνα,ζωγραφιά φτιάχνει μες το μυαλό του. Δεν του κοστίζει τίποτα να ακούει μελωδίες, τις παίζει μόνο με στυλό,  Μολύβι αν θες και γόμα,κάρβουνο είχαν τα παλιά φτώχεια τα τότε χρόνια. Μα αυτό δεν τους εμπόδισε να γράφουν σε χαρτόνι,σε τοίχους, διάβασε!!  Θα βρεις τη γοητεία,δεν είναι πάντα ο έρωτας ούτε η προδοσία! Αυτό είναι η ποίηση χωρίς μνησικακία Κρατώ μακρυά το τοξικό! Κρατώ τ...