Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 ~Η καλοσύνη νίκησε~  Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος των πουλιών ζούσε ο βασιλιάς Κακίας και η οικογένειά του.  Η όμορφη βασίλισσα Αγάπη και οι δυο τους κόρες η Λευκή και η Γκριζούλα ζούσαν στο τεράστιο ξύλινο σπίτι τους έχοντας στη δουλεψη τους πολλούς χωρικούς.  Ο βασιλιάς ήταν αλλαζόνας και σκληρός με κακούς τρόπους σε όλους, μιλώντας τους υποτιμητικά. Ολημερίς τον υπηρετούσαν τρέχοντας στο δάσος να μαζεύουν τροφές,βότανα και κυνήγι για το τραπέζι τους.  Οι απαιτήσεις του βασιλιά ολοένα και μεγάλωναν, κάνοντας τους υποτακτικούς τους να υποφέρουν από τις κοπιαστικές εργασίες. Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος στο δάσος και το κόψιμο των ξύλων ακόμη πιο σκληρό..  Τα δύο κορίτσια σαν αδελφές διέφεραν πολύ. Η Λευκή πάντοτε ήταν πιο χαμογελαστή αντίθετα από την Γκριζούλα που ήταν συνεχώς θλιμμένη. Θα ήθελε μια ζωή φυσιολογική όπως τα υπόλοιπα παιδιά του δάσους που έτρεχαν  έπαιζαν και ήταν ευτυχισμένα.  Κάποια ημέρα ο κυνηγός Ρωμαίος γύρισε από τ...

  Η Μυρτώ και η Εριέτα  βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτεςΗ Μυρτώ και η Εριέτα βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτες.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό βρωμοθυληκο; -Τίποτα κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία Σπύρο!.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό  βρωμοθυληκο; -Τίποτα  κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία  Σπύρο!

 ~Συμβιβασμός ~ Συμβιβασμός; Για ξαναπές το,να ακουστεί! Στα αυτιά εμάς των πιο τρελών! Των άνθρωπων των ασθενών! Στην λέξη και στην έννοια. Το δρόμο αυτόν δεν θα τον δω! Πότε μπροστά μου όσο θα ζω! Δεν κατοικεί στα μέσα μου αυτό που  την ορίζει. Συμβιβασμός;  Εγώ σιωπώ; Εγώ δεν θα μιλάω; Τότε γιατί αγωνίζομαι; Τότε γιατί πονάω; -Προσπάθησε και κέρδισε ,θα βγεις οφέλειμένος. Γελώ που το σκεφτήκατε πως αν με  αλυσοδέσετε θα μάθω τον συμβιβασμό! Θα μάθω να υπογράφω. Ήττα θα νιώθετε αν μπορώ μέχρι και στα  στερνά μου. Μα εγώ δεν συμβιβάζομαι σε εύκολη  κοινωνία. Κοιτάξτε τα βαδίσματα να έχουν φασαρία! Συμβιβασμούς να κάνετε εσείς με τα δελτία! Όσο εγώ θα περπατώ συμβιβασμούς δεν θα δεχθώ!

 Πεζογράφημα: Πατρίδα ακούς;;; Newsroom Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου * Για το anamniseis.net  Το τηλέφωνο χτυπάει για να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μου στην τράπεζα. Είναι υποχρέωση που, όταν ξεκίνησε ήταν η χαρά της ζωής μου. Ένα στεγαστικό δάνειο, να φωλιάσω τα κορίτσια μου και την Αθηνά μου. Χρόνια μαζί από το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο και κατόπιν στο πηδάλιο της ζωής. Κόντρα στις προκαταλήψεις που θέλουν τα ζευγάρια να χωρίζουν από πλήξη. Φοιτητικά χρόνια με φθηνά γεύματα, κονσέρβες, μακαρόνια «ορφανά», μα ο στόχος ήταν κοινός. Να πάρουμε τα πτυχία μας, να βγούμε στην βιοπάλη με την ευχή να φυτέψουμε το δικό μας δένδρο στο δάσος της ζωής. Μόνο που η κοινωνία δεν ήθελε επιστήμονες. Μας ήθελε υποδεέστερους. Χαμηλά ιδανικά. Μηδενικές αξίες. Κρεμάσαμε τα πτυχία, αφήνοντας τα να μας κοροϊδεύουν στον κίτρινο τοίχο. Πολιτικές επιστήμες, με όραμα την προσφορά μας σε κοινωνικό και διεθνές επίπεδο. Τα ντουλάπια δεν μπορούσαν να περιμένουν να γεμίσουν. Το ψυγείο ήταν παραδομένο στ...

 ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ ΜΙΛΩ ΕΓΩ! Αυτό που ήρθε απ' τον ουρανό. Όσοι πίστεψαν στο αγαθό, ανθρώπινη υπόσταση, με σεβασμό στην προσευχή  έμαθαν τι θα πει ψωμί. Ένα καρβέλι έμαθα και εγώ να το ζυμώνω. Με λες και νέα μα και  γιαγιά, κρατώ τις παραδόσεις.  Εκείνες που μας πέρασαν γενιές γενιές στη γνώση. Τα ξύλα αμπώνω στη φωτιά,στον πέτρινο τον φούρνο. Είναι η παράδοση ιερή.  Ταψιά να λάμπουν καρτερούν να ψήσουν τα ψωμιά μας. Με κόρα ψύχα  και ευχή σταυρό  να τα χαράξω. Να είμαι πάντα ικανή, και αξία  να μοιράσω.  Σε όποιον πεινάει, σε όποιον πονεί για μια μπουκιά  παρακαλεί. Φάε ψωμί, φάε φτωχά, μην αρνηθείς  την προκοπή  να την μαθαίνεις στο παιδί.  Είναι από τα αγαθά  της γης!

  ΈΡΩΤΑΣ Έρωτας τι να θυμηθώ που να μπορώ να κρατηθώ; Ο έρωτας πονάει στη ψυχή. Την δική μου την πόνεσε. Όση χαρά και ελπίδες μου έδωσες τόσο πόνο βίωσα έπειτα.. Όχι δεν θέλω έρωτες  για να μπορώ να ζήσω. Αυτός ο ρημαδιασμένος οπότε του γουστάρει έρχεται,σου δίνει μια κοπανισιά στο κεφάλι,σε αφήνει ανάπηρη. Χαρίζουμε τα κορμιά μας να τα χαϊδέψουν. Και τις ψυχές μας πόσοι άραγε μπορούν να τις αγγίξουν; Καρφιά  τρυπάνε το μυαλό μου νικούν τη λογική. Σε διώχνω,κλαίω γοερά. Για να είμαι ευτυχισμένη  . Καημένοι μου την πράξη μόνο ποθείτε; Σαν μέλισσες που τρέχουν να αγγίξουν τον κηφήνα και έπειτα ας πεθάνουν. Έναν έρωτα πλατωνικό με χάδια λόγια.. Και αγκαλιές που γέννησαν αγάπη. Θέλω μόνο να αγαπώ. Τον έρωτα σου τον ξεχνώ.

<<Το χατίρι δεν θα στο κάνω  Ραζή!>> Ούρλιαξε η Ερμιόνη. <<Στο γάμο του γιου μου θα είμαι  και εγώ!Εγώ τον γέννησα αν το ξέχασες!>>συμπλήρωσε κοιτώντας  τον απειλητικά. Ο Ραζής ήξερε που το πάει. <<Αν ο ίδιος σε θέλει  διπλα του κανένα πρόβλημα! Ζήτησε του το!>> <<Φυσικά  και θα με θέλει >> Η Ελπινίκη  την διέκοψε με βλέμα πυρωμένο! <<Θα έπρεπε  να ντρέπεσαι στο γάμο αυτό δεν θα είσαι!Κοίτα τους γονείς σου,γέροι  άνθρωποι, κοίτα την οικογένεια  σου! Έλα χάλασε την μέρα  όλων! Η Μυρτώ  έφερε  ζωή στο αρχοντικό, πνοή και χαρούμενες στιγμές!>> Ο Στράτος  κινήθηκε σαν άιλουρος τραντάζοντας την μάνα  του. <<Φοβάσαι μην χάσεις  την περιουσία  " μάνα; "σε ευχαριστώ    που με έφερες στο κόσμο,όσα μυστικά και αν κρατάς εγώ Ραζής  είμαι και Ραζής  θα πεθάνω! Μην τολμήσεις  να έρθεις στο γάμο μου!>> Η Μυρτώ θλιμμένη κίνησε ...

 ~Το καπέλο~  Φόρεσα το καπέλο μου όχι κανονικά. Ανάποδα ώστε να φαίνεται το πρόσωπό μου.  Όταν σας κοιτώ να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια με το δικό μου καθαρό βλέμμα.  Γελάω όταν με φοβάστε.  Τα καπέλα φταίνε αυτά τα παλαιά που είχατε στις πρόκες πίσω από τις πόρτες.  Της ρουφιανιάς λέγονται. Τα μισώ, τα απεχθάνομαι!!!  Ξέρετε ποια λέω τα στρογγυλά με το προστατευτικό τάχα για τον ήλιο ή τη βροχή η τα  συντρίμμια που σέρνετε  στο πέρασμα σας. Είμαι μικρή,να σας κρίνω από ένα φθάρμενο καπέλο. Είμαι μεγάλη ώστε  να μπορώ να δοξάζω τα ελεύθερα μυαλά!! Χωρίς την προστασία ενός "καπέλου " Δείχνετε ενθουσιασμό στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κάτω από αυτά τα ρημαδιασμένα κρύβετε τις ενοχές σας,όλη σας την ζωή. "Ενοίκιο" πληρώσατε ποτέ; Φραγή στο χθες. Ελεύθερος χρόνος στο σήμερα. Απεριόριστο το αύριο. Πετάξτε τα καπέλα σας. Αχρείαστα θα είναι. © Λιτσα Αλιβιζατου Σκιτσογράφος Μαριετα Πανουτσου

 ~Λες δεν μπορώ να αντισταθώ ~ Είμαι αντισυστημική ποιος ξέρει  αρα το γιατί;  Και τι σημαίνει η λέξη αυτή... Βολεύει την υπακοή. Να λες σε όλα "ναι μπορώ και δεν θα σου αντισταθώ." <Αγαπημένο> σύστημα μην ρίχνεις το αδίκημα σε μένα και άλλους πιο πολλούς. Μην αδικείς τους πιο πιστούς ονειροπόλους ταπεινούς. Δεν θέλω να υποκριθώ να παραστήσω  τον τρανό, δώσε ότι κρύβεις και φρουρείς, να τα χαρείς δεν θα μπορείς! Στα στιβαγμένα σας μυαλά χωρούν μονάχα τα πολλά,απάτες, ψέμματα, θολά τα βλέμματα σας στα παιδιά. Πες με όπως θες λες να πονώ;  Να μην αντέχω τον "χορό" της κάθε μέρας που περνά ;  Πως θα φοβάμαι τα όρνεα;  Εγώ μπορώ να αντισταθώ,έχω παρέα  το μυαλό, υπομονή και επιμονή για μια καλύτερη ζωή! Το φοβισμένο σας το βλέμμα κρύβεται πίσω από το ψέμα, μούχλα μυρίζει η αναπνοή σας ,αλίμονο στη Προσευχή σας! Δες με καλά πως περπατώ, σφίγγω τα χέρια και μπορώ,να τα κινώ να στέκομαι!  Να σας κοιτώ να ντρέπομαι που υπάρχετε, και ντύνεστε...

 ~Στο καφενείο του μυαλού ~ Δεν θέλω να σκέφτομαι τις άτυχες στιγμές,που έζησα. Αρνούμαι να τις θυμάμαι. Μα το παρελθόν είναι κομμάτι της ζωής!! Ναι και τι με αυτό; Μα η ζωή είναι μικρή! Μπα, και ποιος το λεει; Οι φιλόσοφοι και όλοι οι σπουδαίοι; Η ζωή είναι τόση όση. Η ζωή είναι ατελείωτη! Εσύ πως την βλέπεις,τι αισθάνεσαι; Εγώ αδιαφορώ για τον χρόνο!! Μην μου μιλάς για τα παλιά! Λέω στο κεφάλι μου. Ακούς!  Μην! Αερικό νιώθω! Να ανεμίζω το φουλάρι μου και να φεύγει ψηλά στον ουρανό να του κουνώ το χέρι. Γεμάτη η ντουλάπα μου ,όλα τα χρώματα όλα τα σχέδια όλα από μετάξι.  Και όταν φύγει ένα ψηλά στον ουρανό το αντικαθιστώ με άλλο.  Γιατί; Γιατί δεν πρέπει να δένεσαι κουτό! Με τίποτα! Υλικά είναι όλα!! Απλά αντικείμενα! Δεν κλαίμε για ότι φεύγει ή χάνουμε! Γιορτή να κάνεις Μαριλού!! Μυαλό μου ακούς; Όλα αντικαθιστώνται! Και η καρδιά σου ακόμα αν τύχει και  "χαλάσει" θα σου την φτιάξει ο γιατρός! Ο χρόνος κάνει θαύματα! Διώχνεις το φόβο, την θλίψη, το διαβολεμένο ...

 ~Οργή  παιδιού ~ Έσφαλες! Τι τάχα μου γυρεύεις; Μικρόψυχος εγίνηκες.  Ένιωσες προπορεύσαι! Γιατί αψήφησες παιδί;  Δεν ακουμπάμε στη ζωή! Αυτή την μεταχείριση τώρα δα, την αξίζεις. Θυμό, αντάρα έφερες σ' όλη την κοινωνία. Μα το παιδί το σκέφτηκες: Πάτησες  κάθε αξία! Το πούλησες, το πρόδωσες, το πόνεσες κακούργε! Κι αυτό με θάρρος μίλησε ! Την άμοιρη καρδιά του την τρέλανες, του μαύρισες τα αγνά εσώψυχα του. Μα να θυμάσαι καθετί μπορεί ξαναγεννιέται ! Βρίσκει τη δύναμη, το φως, κι εσύ  απολογείσαι ! Στο ψέμα σου βυθίζεσαι, στο βούρκο να κυλιέσαι. Κουράστηκε και ο Θεός για να σε περιμένει,  θα σε δικάσει, υπομονή  οργή δεν θα χορταίνεις! Λιτσα Αλιβιζατου

 ~Παγκόσμια ήμερα κατά του καρκίνου~  <Καρκίνος>> είσαι και δεν σε λένε με το όνομά σου,λείπει το θάρρος!! Παίρνεις για πάντα τη ζωή από όσους έχουν καλή ψυχή! Σε πολεμούν να σε σκοτώσουν με την ελπίδα  να σου καρφώσουν βαθιά καρφιά μες  τον ιό σου!!! Δεν σου χαρίζουμε τα όνειρά μας Δεν θα σαπίσεις τα κορμιά μας. Θα σου γελάμε, θα κοροϊδεύω.  Τη γλώσσα βγάζω να σε παιδεύω!. Δεν σε φοβάμαι κατάλαβε το!  Τα κύτταρά μου εγώ τα ελέγχω!! Ασπίδα βάζω μπροστά με θάρρος θα σε εμπαίζω θα σε τρομάζω!!! Δεν θα βουλιάξω στο όνομα σου!  Γίνε μια σκόνη πέτα ψηλά άσε τον άνθρωπο  να ζει σεμνά! Τολμώ να πω θα πολεμήσω.  Και τη ζωή μου θα τη χαρίσω, σε ότι αγαπώ παντοτινά!  Νίκη την λένε και εσέ βρωμιά!! Μα το καλό πάντα μπροστάρης! Μες το κελί σου μείνε και κλείσου! © Λιτσα Αλιβιζατου

 Απογοήτευση! Ποιος μπορεί να δει πίσω από το πρόσωπό μου; Ότι θέλω βλέπετε όλοι! Ότι κρύβω; προσπαθείστε! Νύχτες δακρύων! Πότε θα έρθει η κάθαρση; Μέρες πόνου!  Μέρες που γουστάρω να υποκρίνομαι. Το κάνω με περίτεχνο τρόπο! Σας κοροϊδεύω! Είμαι οτι θέλω να ξέρετε! Εσύ τι λες ; Το παρελθόν μου μπορώ να το τσακίσω! Με τα χέρια μου να στύψω το μυαλό μου! Φεύγεις!!! Το βλέπεις; Είσαι ο θυμός. Να πηγαινοέρχεσαι !! Το νου μου δεν το νικάς! Ότι και να κάνεις πάντα μετάλλιο θα κερδίζω!! Και μην τολμήσεις να πεις πως δεν μπορώ. Σε γκρέμισα. Ανόητε! Η δύναμη μου,δική σου αδυναμία!! © Λιτσα Αλιβιζατου

  Θαρρείς το χρώμα σου το μωβ, σου δίνει μόνο αξια; Ανάμεσα στα βράχια, σε σκληροτράχηλους λόφους βρίσκεις την δύναμη να φυτρώσεις. Να αντισταθείς στα απόνερα στις λάσπες τις βροχές.  Να στέκεσαι αγέρωχο..φυλάω τις αναμνήσεις βαθιά μες την καρδιά μου. Ιερές εικόνες,τρυφερές έχω στην θυμήση σου,στο οικοτροφείο τρέχαμε παιδόπουλα. Ποιος  θα σε πρωτοδεί...και εσύ ορθό! Με θάρρος. Ριπή του ανέμου δεν σε τρομάζει, ρομαντική ψυχή μου πλάθεις. Μπορώ να μιλάω για,σένα ώρες,να σε κοιτώ με δέος. Αφήνεσαι στα βλέμματα όλων. Μα όχι δεν θέλω να σε αγγίξουν!!! Να σου στερήσουν την ζωή! Περήφανο να στέκεις! Να τρέφεσαι από τη φύση,. Οργή θα πέσει αν κοπείς!! Για ένα βάζο; εγωισμός! Στάσου,άγριο ατίθασο! Μαγικό!! Ύμνους έχεις χαρίσει,σε ποιητές σε γνωστικούς τοίχους έχεις γεμίσει!! Κυκλάμινο μου τρυφερό, να σκύβω να σου τραγουδώ! © Λιτσα Αλιβιζατου © Λιτσα Αλιβιζατου

Μια φορά και έναν  καιρό  ήρωας του παραμυθιού εσύ και γω νεράιδα στη βροχή. Μια φορά και έναν καιρό, στις ριπές του ανέμου, λουλούδι κράταγες σφιχτά. Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος με τα ξωτικά γνώρισα την μορφή σου. Μια φορά και έναν καιρό άναψες φως και πλούτισες τα εσώψυχα μου,τα νεκρά. Γιορτή ήρθες και πρόσφερες με υπέρλαμπρα αστέρια. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες να σ' αγαπώ  <<Να κάνεις όνειρα>> μου είπες, Και εγώ θα είμαι ο οδηγός . ~ Πες μου και άλλα παραμύθια, ψιθύριζα  να μην με ακούσουν οι μοίρες και με αρνηθείς. Καμαρωτός με δόξαζες  κάθε μας στιγμή. Μια φορά και έναν καιρό με άφησες μέσα στο κρύο, να περιμένω να χαράξει και όταν θα ξαναφανείς θα φύγουμε  για την κορυφή. Δώστε το τέλος μόνοι σας σε τούτην ιστορία, να έχει αγάπη  να έχει φως. Ελπίδα και έναν ήλιο,ρουμπίνι να φορώ ποθώ, για μια φορά  και έναν καιρό!!! Φωτο Google  © Λιτσα Αλιβιζατου