Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 ~Άνθρωποι ~ Πείτε μου τώρα πως μπορείτε, Τους άγνωστους να αμελείτε.  Τους προσπερνάτε τους εργάτες  Για τις δικές σας αυταπάτες.  Άνθρωποι που σμιλεύουν πέτρες, Ψυχές που το τσαπί κρατούν. Είναι οι ίδιοι με τους λόγιους, αυτούς που όλοι αγνοούν. Ζούμε στην ίδια κοινωνία, αυτήν που ασκείται τόση βία.  Πραγματικότητα αρνείστε, Τα ίδια όμως όλοι είστε. Λέγονται άνθρωποι και αυτοί! Σας θίγονται οι εγωισμοί! Είναι το κάτι παραπάνω   Και από εμάς πολύ πιο πάνω! Ξέρουν τους λόγους που παλεύουν. Τα χέρια τους να τα παιδεύουν Ξέρουν γιατί κοιτούν στα μάτια!  Είναι οι συγκρούσεις οι κοινές,  που περιμένουν στις ουρές, να πάρουνε τις προσφορές! Έχουν και αυτοί νοημοσύνη  Πιο πάνω και απ' της επιστήμης! Κατοχυρωμένο 27/4/2023 ©Ευαγγελία Αλιβιζατου

 "Φυλαχτό" Έρωτας, χάδι τρυφερό  Που το κρατώ σαν φυλαχτό. Ένα κρυμμένο μυστικό  που χρόνια θα το κουβαλώ. Εσύ ήσουν πάντα ο ισχυρός  Για όλους ο σημαντικός! Εγκλωβισμένος σε όσα πρέπει, κ' όσα η ψυχή αντέχει. Με χλεύαζαν με τρόμαζαν  Όλοι κρυφά από σένα, Δεν είχα "υψος" χωριστά  Δεν είχα θέση στα ψηλά! Ο έρωτας μια μαχαιριά. Με σήκωσες στη κορυφή, Χάθηκαν στη βοή οι εχθροί!!! Κατοχυρωμένο  Ευαγγελία  Αλιβιζατου  26/4/2023

         «Γριά τι ζητάς για να την κάμω γυναίκα   μου ;» Τα μάτια του Παύλου πετούσαν   φλόγες.     «Αγάλι αγάλι και θα σου πω τι θέλω, μα μη θαρρείς πως είναι εύκολο να τ΄ομολογήσω.»      «Δεν θέλω κουβέντες κυρά ! Πες μου τι θες !»      «Το χωράφι σου στο δρόμο και πάρτη για γυναίκα   σου !» Η Άννα έβγαλε μια κραυγή απόγνωσης. Ο Παύλος με ήρεμη φωνή πια, την κοίταξε με οίκτο.      «Γριά Καλλιόπη, αύριο θα έρθω με τον γραμματικό. Θα σου φέρω τα χαρτιά, τα υπογράφεις και παίρνω την Άννα από δω ! Μα στην βεγγέρα μου δεν σε θέλω !» Η γριά χάρηκε τόσο, μα διόλου δεν γνοιάστηκε αν θα είναι καλεσμένη στη βεγγέρα της υπηρέτριας ! Είχε βάλει το χωράφι στο μάτι από καιρό. Η καρδιά   της δεν χόρταινε παραδάκι.      Η Άννα έκλεισε τα μάτια με τη καρδιά της να κτυπά σαν ρολόι. Ο Παύλος ακούστηκε   από μακρυά   να φωνάζει: ...

 Θέμα: ο έρωτας. Τεχνοτροπία ρομαντισμού. 'Υποταγή στον έρωτα'  Για το λιμάνι μου μιλώ. Το όνειρο το φωτεινό. Φάρος για σένα ας γινώ! Θανάτωσέ την τη πληγή! Κλείστην με ένα σου φιλί. Γυμνή θα μείνει η μοναξιά. Γράμμα σου γράφω στα κρυφά. Θα ζω για ένα ιδανικό  Τον έρωτα σου θα ποθώ. Κοίτα με λες ειν' διαταγή! Να μείνεις στην υποταγή, μιας ένωσης ως  το ναδίρ! Κατοχυρωμένο  18/4/2023 Ευαγγελία Αλιβιζάτου

 Για μια προσπάθεια ταπεινή, πολέμησα με αντοχή.  Να δώσω σχήμα και υφή,  στις άδειες δόλιες σας ψυχές   γιατί είναι τόσο σκοτεινές; Εντρομοι ψάχνετε με μένος, ότι δεν είναι χαρισμένο . Θα αντιστέκομαι με τόλμη  σε αυτούς που λένε ότι μπορούν. να με εμποδίζουν να τολμούν. Το μέλλον είναι η ευλογία  και του Θεού  η Παρουσία. Τις πέτρες όπου τις πετάτε διαμάντια γίνονται κοιτάτε! Η ποίηση μου είναι φτωχή. Δεν θέλω θόρυβο πολύ, θα με αντέξει το χαρτί. Αρκεί να μείνω ζωντανή! 14/4/2023 Κατοχυρωμένο Ευαγγελία  Αλιβιζάτου 

 "Η πόρνη του πεπρωμένου" Να ονειρεύεσαι! Μήπως γλιτώσει η ψυχή! Να πορεύεσαι μέσα από τους δρόμους που περπατάς! Μην τρέχεις,βαστήξου! Τα πόδια σου τα κουμαντάρει η ψυχή σου. Σου δώρισε ο θεός το όπλο!! Να έχεις καρδιά χωρίς καρφιά! Γίνε πυρήνας, βγάλε κραυγή! Θα ακουστεί, και αν όχι δεν πουλήθηκες! Δεν θα χαθείς! Σε οδηγεί το φως ,και τα σκοτάδια ακόμη έχουν πολλά να πουν. Άφησε να σε κυνηγούν είναι σκιές πολέμου! Πάντα χαμένες θα 'ναι! Πόρνες του πεπρωμένου! Για ένα μικρό χαιρέκακο συναίσθημα Θα ζούνε. Να ονειρεύεσαι εσύ! Οι λύκοι σου να ουρλιάζουν! © Λιτσα Αλιβιζατου

 ~Η καλοσύνη νίκησε~  Μια φορά και έναν καιρό στο δάσος των πουλιών ζούσε ο βασιλιάς Κακίας και η οικογένειά του.  Η όμορφη βασίλισσα Αγάπη και οι δυο τους κόρες η Λευκή και η Γκριζούλα ζούσαν στο τεράστιο ξύλινο σπίτι τους έχοντας στη δουλεψη τους πολλούς χωρικούς.  Ο βασιλιάς ήταν αλλαζόνας και σκληρός με κακούς τρόπους σε όλους, μιλώντας τους υποτιμητικά. Ολημερίς τον υπηρετούσαν τρέχοντας στο δάσος να μαζεύουν τροφές,βότανα και κυνήγι για το τραπέζι τους.  Οι απαιτήσεις του βασιλιά ολοένα και μεγάλωναν, κάνοντας τους υποτακτικούς τους να υποφέρουν από τις κοπιαστικές εργασίες. Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος στο δάσος και το κόψιμο των ξύλων ακόμη πιο σκληρό..  Τα δύο κορίτσια σαν αδελφές διέφεραν πολύ. Η Λευκή πάντοτε ήταν πιο χαμογελαστή αντίθετα από την Γκριζούλα που ήταν συνεχώς θλιμμένη. Θα ήθελε μια ζωή φυσιολογική όπως τα υπόλοιπα παιδιά του δάσους που έτρεχαν  έπαιζαν και ήταν ευτυχισμένα.  Κάποια ημέρα ο κυνηγός Ρωμαίος γύρισε από τ...

  Η Μυρτώ και η Εριέτα  βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτεςΗ Μυρτώ και η Εριέτα βγήκαν από την σπηλιά ξυπόλυτες.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό βρωμοθυληκο; -Τίποτα κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία Σπύρο!.  Ο Σπύρος σχεδόν ναρκωμένος κοίταξε την Έλενα.  -Τι μου έριξες στο ποτό  βρωμοθυληκο; -Τίποτα  κάθαρμα! Κάτι λίγο,όσο χρειάζεται ώστε να πνιγείς στη θάλασσα! Βλέπεις δεν σου έκανα ποτέ κακό! Αντίθετα εσύ απλωσες τα χέρια σου και με 'εσφαξες με τον σουγιά σου! Δεν σου έμαθαν ότι δεν ακουμπάμε ποτέ γυναίκες,δεν κακοποιούμε,δεν γίνεστε γουρούνια οι άνδρες,αλήτη; Τα τέρατα δεν έχουν θέση στην κοινωνία  Σπύρο!

 Γυναίκα εγώ! Φωτιά και άνεμος μαζί! Βροχή και ήλιος στην ζωή! Είμαι γυναίκα!  Φοβάμαι,συγχωρώ, μισώ,ξεχνώ. Στο τέλος πάντα αγαπώ! Γυναίκα εγώ! Πέφτω, σηκώνομαι ξανά.  Πετώ ψηλά  σαν τα πουλιά! Είμαι η γυναίκα η τρελή, Γεμάτη πάθος  για ζωή! Με έρωτα  με κόκκινο υγρό, φιλί  στο στόμα. Να άγγιξέ με και θα δεις! Φεύγει με τρόμο η οργή.  Μένει η ομορφιά  το σμίξιμο  Μένει η υφή του πόθου. Μετάξι τα αγγίγματα,  το νιώθω Ανατριχιάζω! Μα δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω όλο τον χρόνο! Γεννήθηκα λευκή ψυχή  αγνή σαν την γαρδένια, μυρίζω τα τριαντάφυλλα   τα δύο έγιναν ένα! Γυναίκα! Φωτο: Google

 ~Συμβιβασμός ~ Συμβιβασμός; Για ξαναπές το,να ακουστεί! Στα αυτιά εμάς των πιο τρελών! Των άνθρωπων των ασθενών! Στην λέξη και στην έννοια. Το δρόμο αυτόν δεν θα τον δω! Πότε μπροστά μου όσο θα ζω! Δεν κατοικεί στα μέσα μου αυτό που  την ορίζει. Συμβιβασμός;  Εγώ σιωπώ; Εγώ δεν θα μιλάω; Τότε γιατί αγωνίζομαι; Τότε γιατί πονάω; -Προσπάθησε και κέρδισε ,θα βγεις οφέλειμένος. Γελώ που το σκεφτήκατε πως αν με  αλυσοδέσετε θα μάθω τον συμβιβασμό! Θα μάθω να υπογράφω. Ήττα θα νιώθετε αν μπορώ μέχρι και στα  στερνά μου. Μα εγώ δεν συμβιβάζομαι σε εύκολη  κοινωνία. Κοιτάξτε τα βαδίσματα να έχουν φασαρία! Συμβιβασμούς να κάνετε εσείς με τα δελτία! Όσο εγώ θα περπατώ συμβιβασμούς δεν θα δεχθώ!

 Πεζογράφημα: Πατρίδα ακούς;;; Newsroom Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου * Για το anamniseis.net  Το τηλέφωνο χτυπάει για να μου υπενθυμίσει την υποχρέωσή μου στην τράπεζα. Είναι υποχρέωση που, όταν ξεκίνησε ήταν η χαρά της ζωής μου. Ένα στεγαστικό δάνειο, να φωλιάσω τα κορίτσια μου και την Αθηνά μου. Χρόνια μαζί από το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο και κατόπιν στο πηδάλιο της ζωής. Κόντρα στις προκαταλήψεις που θέλουν τα ζευγάρια να χωρίζουν από πλήξη. Φοιτητικά χρόνια με φθηνά γεύματα, κονσέρβες, μακαρόνια «ορφανά», μα ο στόχος ήταν κοινός. Να πάρουμε τα πτυχία μας, να βγούμε στην βιοπάλη με την ευχή να φυτέψουμε το δικό μας δένδρο στο δάσος της ζωής. Μόνο που η κοινωνία δεν ήθελε επιστήμονες. Μας ήθελε υποδεέστερους. Χαμηλά ιδανικά. Μηδενικές αξίες. Κρεμάσαμε τα πτυχία, αφήνοντας τα να μας κοροϊδεύουν στον κίτρινο τοίχο. Πολιτικές επιστήμες, με όραμα την προσφορά μας σε κοινωνικό και διεθνές επίπεδο. Τα ντουλάπια δεν μπορούσαν να περιμένουν να γεμίσουν. Το ψυγείο ήταν παραδομένο στ...

 ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ ΜΙΛΩ ΕΓΩ! Αυτό που ήρθε απ' τον ουρανό. Όσοι πίστεψαν στο αγαθό, ανθρώπινη υπόσταση, με σεβασμό στην προσευχή  έμαθαν τι θα πει ψωμί. Ένα καρβέλι έμαθα και εγώ να το ζυμώνω. Με λες και νέα μα και  γιαγιά, κρατώ τις παραδόσεις.  Εκείνες που μας πέρασαν γενιές γενιές στη γνώση. Τα ξύλα αμπώνω στη φωτιά,στον πέτρινο τον φούρνο. Είναι η παράδοση ιερή.  Ταψιά να λάμπουν καρτερούν να ψήσουν τα ψωμιά μας. Με κόρα ψύχα  και ευχή σταυρό  να τα χαράξω. Να είμαι πάντα ικανή, και αξία  να μοιράσω.  Σε όποιον πεινάει, σε όποιον πονεί για μια μπουκιά  παρακαλεί. Φάε ψωμί, φάε φτωχά, μην αρνηθείς  την προκοπή  να την μαθαίνεις στο παιδί.  Είναι από τα αγαθά  της γης!

  ΈΡΩΤΑΣ Έρωτας τι να θυμηθώ που να μπορώ να κρατηθώ; Ο έρωτας πονάει στη ψυχή. Την δική μου την πόνεσε. Όση χαρά και ελπίδες μου έδωσες τόσο πόνο βίωσα έπειτα.. Όχι δεν θέλω έρωτες  για να μπορώ να ζήσω. Αυτός ο ρημαδιασμένος οπότε του γουστάρει έρχεται,σου δίνει μια κοπανισιά στο κεφάλι,σε αφήνει ανάπηρη. Χαρίζουμε τα κορμιά μας να τα χαϊδέψουν. Και τις ψυχές μας πόσοι άραγε μπορούν να τις αγγίξουν; Καρφιά  τρυπάνε το μυαλό μου νικούν τη λογική. Σε διώχνω,κλαίω γοερά. Για να είμαι ευτυχισμένη  . Καημένοι μου την πράξη μόνο ποθείτε; Σαν μέλισσες που τρέχουν να αγγίξουν τον κηφήνα και έπειτα ας πεθάνουν. Έναν έρωτα πλατωνικό με χάδια λόγια.. Και αγκαλιές που γέννησαν αγάπη. Θέλω μόνο να αγαπώ. Τον έρωτα σου τον ξεχνώ.

<<Το χατίρι δεν θα στο κάνω  Ραζή!>> Ούρλιαξε η Ερμιόνη. <<Στο γάμο του γιου μου θα είμαι  και εγώ!Εγώ τον γέννησα αν το ξέχασες!>>συμπλήρωσε κοιτώντας  τον απειλητικά. Ο Ραζής ήξερε που το πάει. <<Αν ο ίδιος σε θέλει  διπλα του κανένα πρόβλημα! Ζήτησε του το!>> <<Φυσικά  και θα με θέλει >> Η Ελπινίκη  την διέκοψε με βλέμα πυρωμένο! <<Θα έπρεπε  να ντρέπεσαι στο γάμο αυτό δεν θα είσαι!Κοίτα τους γονείς σου,γέροι  άνθρωποι, κοίτα την οικογένεια  σου! Έλα χάλασε την μέρα  όλων! Η Μυρτώ  έφερε  ζωή στο αρχοντικό, πνοή και χαρούμενες στιγμές!>> Ο Στράτος  κινήθηκε σαν άιλουρος τραντάζοντας την μάνα  του. <<Φοβάσαι μην χάσεις  την περιουσία  " μάνα; "σε ευχαριστώ    που με έφερες στο κόσμο,όσα μυστικά και αν κρατάς εγώ Ραζής  είμαι και Ραζής  θα πεθάνω! Μην τολμήσεις  να έρθεις στο γάμο μου!>> Η Μυρτώ θλιμμένη κίνησε ...

 ~Το καπέλο~  Φόρεσα το καπέλο μου όχι κανονικά. Ανάποδα ώστε να φαίνεται το πρόσωπό μου.  Όταν σας κοιτώ να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια με το δικό μου καθαρό βλέμμα.  Γελάω όταν με φοβάστε.  Τα καπέλα φταίνε αυτά τα παλαιά που είχατε στις πρόκες πίσω από τις πόρτες.  Της ρουφιανιάς λέγονται. Τα μισώ, τα απεχθάνομαι!!!  Ξέρετε ποια λέω τα στρογγυλά με το προστατευτικό τάχα για τον ήλιο ή τη βροχή η τα  συντρίμμια που σέρνετε  στο πέρασμα σας. Είμαι μικρή,να σας κρίνω από ένα φθάρμενο καπέλο. Είμαι μεγάλη ώστε  να μπορώ να δοξάζω τα ελεύθερα μυαλά!! Χωρίς την προστασία ενός "καπέλου " Δείχνετε ενθουσιασμό στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κάτω από αυτά τα ρημαδιασμένα κρύβετε τις ενοχές σας,όλη σας την ζωή. "Ενοίκιο" πληρώσατε ποτέ; Φραγή στο χθες. Ελεύθερος χρόνος στο σήμερα. Απεριόριστο το αύριο. Πετάξτε τα καπέλα σας. Αχρείαστα θα είναι. © Λιτσα Αλιβιζατου Σκιτσογράφος Μαριετα Πανουτσου