Του λόφου το παράπονο

Στο λόφο στέκομαι θαρρείς και θα γείρω

μπροστά το κουρασμένο μου κορμί.

Βράχια με τσακισμένα όνειρα και τούτα.

Ορθώνω ανάστημα, σαν ηρωίδα του τότε.

Τότε.. που οι γυναίκες ήταν και άνδρες μαζί.

Δεν ήταν σκλάβες...όργωναν,ζύμωναν

σε μια λεκάνη όλα τους τα όνειρα.

Ζύμωναν το ψωμί με την κόρα, έψηναν

με τα μέτωπα ιδρωμένα, τα ξύλα στη πλάτη τους ήταν το δεύτερο τους φόρεμα.

Και μια αγκαλιά με χόρτα, αυτό ήταν το έπαθλο της γης τους.

Και καρτερούσαν τους άνδρες τους ,με σέβας και αγάπη.

Με τις γαλότσες λασπωμένες τούτοι

δεν λογαριάζαν καιρό μήτε πόνο ή καημό.

Και όλο με το χαμόγελο μεγάλωνε η φαμίλια, φτωχοί μα καθαροί.

Κι έπειτα ήρθαμε εμείς.

Γενιά, γενιά

ξεχάσαμε το παρελθόν.

Γίναμε "δημοκράτες".

Ή όλα ή τίποτα.

Χαθήκαμε στο σήμερα.

Ένα πιατικό στο καναπέ μπροστά στο

στραβοκούτι, γίναμε "βασιλιάδες".

Το τζάκι με το μπουχαρί χάθηκε με τα χρόνια. Γινήκαμε αχάριστοι.

Μα 'κείνοι τα είχαν όλα.

Μπροστά στο λόφο πενθώ την εποχή

εκείνη... εμείς τη διώξαμε.

Ένα βήμα μπροστά; σε άλλη εποχή.

Δύο πίσω; Αντιστέκομαι.

Γράφω στη

λάσπη με ένα ξύλο: "μια φορά κι έναν καιρό"