Παγωνιά

Ποιος νοιάζεται για σένα που κρυώνεις.

Ποιος σκέφτεται το σώμα που υποφέρει.

Το κρύο χώθηκε στα άμοιρα κόκκαλά σου.

Είναι η κουβέρτα σου φτωχή γεμάτη τρύπες.

Σημαδεμένη η ζωή σου από τη πείνα.

Φτωχή κουζίνα, άδεια ντουλάπια.

Ουρλιάζει ο λύκος της δυστυχίας...

'Εφταιξα; λες στον εαυτό σου. Όχι..

Γεννήθηκα να περπατήσω στο μονοπάτι τούτου του κόσμου.

Δουλεύω ,όμως δεν αρκεί.

Μόνο κομμάτι το ψωμί που το μοιράζομαι στα δυο με το παιδάκι

το ορφανό,κοιμάται στα χαλάσματα.

Του 'δώσα δύο σκεπάσματα, κορμάκι πως

να ζεσταθεί,ανήμπορο να επωμιστεί τη διαφορά στα αγαθά του κόσμου τα ανείπωτα.

Τρέμω ακόμη πιο πολύ, πέφτει υγρασία...

Στο σκουτί νιώθω δεν θα αναπνέω πια

μέσα στη τόση παγωνιά.

Βοήθεια δώστε στο παιδί, αν δε με δει

θα πληγωθεί,σε εσάς το λέω αφεντάδες!

Έχετε τσέπες με παράδες, χωρίσατε

την ανθρωπιά στα πλούτη και στα φτωχικά.

Και ξημερώνει το πρωί...όνειρο είδα το

παιδί...με ζέστανε το χνώτο του...

Με αγκάλιασε και φύγαμε μαζί για τόπο

πιο ζεστό με ήλιο πια παντοτινό.

Που τώρα δεν παγώνουμε, εδώ δεν μας ζητούν λεφτά,για μια ζεστή θερμή φωλιά.

Και όταν συναντηθούμε εδώ άρχοντες,

συγχωρεί ο θεός τα λάθη σας στη κάτω

γη δίνει και σας τη θαλπωρή!!!

4/12/2023