Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

« Η Μαρουσώ » Η κατσίκα βέλαζε μέσα στ’ αυτιά της. Δε μπορούσε να κοιμηθεί μα ούτε και να μείνει ξύπνια. Αν κοιμόταν, θα ξυπνούσαν εφιάλτες. Αν έμενε ξύπνια, θα την τραβούσαν τα γουρούνια τα μπάσταρδα, ξανά στους στάβλους και στο μαντρί. Η  μυρωδιά απ’ τις καβαλίνες και τα κόπρανα των ζώων δεν έλεγε να φύγει απ’ τη μύτη της.     Οσμές που δεν ξέχασε, όσα χρόνια και να πέρασαν. Όχι, δεν ήταν αυτό το τόσο ενοχλητικό, αλλά τα σημάδια του βούρδουλα από το χέρι του παλιόγερου, κάθε πως σήκωνε το κεφάλι της παραπάνω, ώστε να μη σκύψει πιο πολύ μέσα στις βρωμιές. Τιναζόταν σαν βέλος στην πλάτη της, με τη λεπτή βέργα από δέρμα, δεμένη με ξύλο και σκοινί χοντρό.      «Πιο χαμηλά μωρή άχρηστη! Τα ζώα έχουν περισσότερο μυαλό από ‘σένα. Τέλειωνε, έχεις να κόψεις και χορτάρι, μετά να φτιάξεις ένα πιάτο φαΐ. Κάθεσαι συνεχώς! Η συγχωρεμένη η γυναίκα μου άχνα δεν έβγαζε...Εσύ μας βγήκες και γλωσσού και ακαμάτρα».    Τα μάτια της δεν έβ...

  Αγαπημένη μου.... Εύχομαι να είσαι καλά.  Σε σκεφτόμουν πολύ… ή καλύτερα…δεν σταμάτησα ποτέ να σε σκέφτομαι·  Σε σκέφτομαι συνεχώς… μόλις ξυπνήσω, πριν πιο καφέ..αλήθεια πως πίνεις τον καφέ σου; Ούτε και αυτό δεν ξέρω…κι’ όμως σε ξέρω·  Σε σκέφτομαι όταν οδηγώ και μου στέλνεις «να προσέχεις», σε σκέφτομαι όταν τρώω παγωτό φράουλα το απόγευμα, σε βλέπω σαν κοιτάω το ηλιοβασίλεμα.,..σε σκέφτομαι πριν ξαπλώσω… Σε σκέφτομαι…  Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω.  Νομίζω πως πρέπει πρώτα να πω μια συγγνώμη αν και όσο το ψάχνω, δεν υπάρχουν λόγοι για το γιατί μου. Απλά μια ειλικρινή συγγνώμη!!  Λυπάμαι που ήμουν μια «ζέστη και μια κρύο». Λυπάμαι που σε ξέχασα στα «διαβασμένα» για 2-3 μέρες και μετά ήμουν και πάλι εγώ… λυπάμαι που θέλω εσύ να με θυμάσαι πρώτη για καλημέρα και καληνύχτα!  Λυπάμαι που ζω στα δικά μου «εγώ». Λυπάμαι που είπα «φτάνει, δεν πάει άλλο», «δεν βγαίνει κάπου..εσύ εκεί και εγώ εδώ». αλλά μετά πάλι «σε θέλω πίσω» … Λυπάμαι που δεν μπ...

  Κάποια φίλη με ρώτησε πώς αισθάνομαι για τους ανθρώπους που δεν έχω πια στη ζωή μου ως προτεραιότητα.  Δεν σκέφτηκα καθόλου την απάντηση. Της την έδωσα αμέσως: “Νιώθω όμορφα και χωρίς ενοχές για αυτό.” Η απάντησή μου την εξέπληξε, δεδομένου ότι κάποτε έκοβα τις φλέβες μου για να υπάρχουν πλάι μου, έστω και πλατωνικά ή αραιά, αρκεί να υπήρχαν.  Να μην τους έχανα ποτέ… Ο διάλογος συνεχίστηκε, ρωτώντας με τι πιστεύω για τις ασθένειες που κατασπαράζουν τους νέους και ποια είναι η άποψή μου για τις πιο σοβαρές ασθένειες του αιώνα. Είμαι σίγουρη ότι περίμενε να αναφερθώ στον καρκίνο, στο covid, στο έμφραγμα, η έκπληξή της έγινε τεράστια όταν το στόμα μου ξεστόμισε τη λέξη “αδιαφορία”.  Αφού σκέφτηκε τι ακριβώς είχα ξεστομίσει, μου απάντησε: “Τότε και εγώ νιώθω άρρωστη, υπάρχει θεραπεία;” “Ναι φίλη μου, υπάρχει, αρκεί να την αντιληφθείς! Να αντιληφθείς ότι πρέπει να φροντίσεις το καθετί πριν να είναι αργά!” Μα οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και οι  απορίες συνεχίζ...

 Γράφει η Στέλλα Παζάλου Ζει ο άνθρωπος χωρίς την ανάσα του; Αγάπη μου όταν αποφασίσεις να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς μου για να αποχωρίσεις από εκεί, σκέψου... Όσο και αν εσύ θες να αποχωρήσεις εγώ δεν θα σε αφαιρέσω ποτέ από εκεί. Εγώ θα σε κρατώ μέσα της γιατί είσαι το πιο γλυκό μου λάθος και αν ζούσα δεύτερη φορά πάλι θα σου έδινα την καρδιά μου.  Κάθησε να μετρήσεις τα φιλιά, τα χάδια και τις αγκαλιές μου.  Ξέρω ότι φεύγοντας θα τα πάρεις μαζί σου. Χαλάλι σου γιατί είναι χαρισμένα με όλη την καρδιά και την αγάπη που σου είχα.  Τίποτα δεν μέτρησα για να στα δώσω... Εγωισμό δεν έδειξα και ποτέ δεν θα δείξω όταν είναι να δώσω. Ακόμη και σαν λάθος που σε μετράω πάλι δεν θα έπαιρνα τίποτα πίσω.  Δεν θέλει μιζέρια η αγάπη, δεν θέλει μιζέρια ο έρωτας. Όποιος μέτρησε συναισθήματα είχε πάντα αποθημένα. Όποιος έδωσε είχε πάντα αποθέματα. Όποιος έδωσε μπορεί να μην πήρε πάντα άμεσα όμως η ζωή έχει έναν απίθανο τρόπο να επιστρέφει συμπεριφορές.  Μην με ρωτήσει...

 https://www.anamniseis.net/apopseis-i-via-ton-dilon/?fbclid=IwAR2jHvmN4zIL0RxUbtOtpV1eiVReiwU-LGWMjXaP6ajf1TKZDQpR5O-Vqjo

  «Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»   Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου      Είναι σπουδαίο να λες από μικρός την φράση «ξέρω, ξέρω». Άλλο όμως να ξέρεις κι άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις. Να ξέρεις από τι να φυλαχθείς, να ξέρεις τι πρέπει να πράξεις, να μην είσαι πάντα αθώος, αδαής. Για να μην πονέσεις, για να μην υποφέρεις, γίνεσαι καχύποπτος για το καθετί που μπορεί να σου προκαλέσει ανασφάλεια, πόνο, φόβο.    Οι συμβουλές των γονιών να πιάνουν τόπο. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε και εμείς σοφοί, γνωστικοί και ασφαλείς, μα οι γονείς μας δεν μας έμαθαν να προβλέπουμε το μέλλον. Γιατί  αν μπορούσαν να το κάνουν, τώρα θα είμασταν  ζωντανοί.    Όχι σίγουρα αυτοί που φταίνε δεν έχουν σχέση με τους γονείς μας. Αυτοί πονούν, αγαπούν, σκίζεται η ψυχή τους. Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας έστειλαν εδώ ψηλά. Τους λένε μάλλον πολιτικούς. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη μοίρα μας. Κοίτα τώρα πόσοι...

Συσσωρεύονται σκουπίδια  οι σακούλες δεν αρκούν, φθηνές ψεύτικες. Με σκοπό να σε πετάξουν στα άδυτα της χωματερής. Τα λεπτά μετρούν και η σειρά σου έρχεται. Κόβεται η επικοινωνία μας. Σε άλλη σακούλα εσύ, σε άλλη εγώ, πιο φθηνή. τρύπησε,πετιέμαι όπως-όπως. Δάχτυλα στιβαρά με αγγίζουν με μανία. Αντίο προσωρινά, θα συναντηθούμε εκεί, Στα λύματα της ζωής. Πριν γίνουμε σκόνη, θα γιορτάσουμε τον  αποχωρισμό μας. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 13/3/2024

  Πέρασαν χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ποια είμαι. Τι είμαι; Ρωτώ συνεχώς τον εαυτό μου. Γιατί δεν έκανα νωρίτερα ότι ονειρευόμουν; Μα ο εαυτός μου δίνει τις απαντήσεις πριν καν προλάβω να με κατηγορήσω: <<Ανόητο πλάσμα πώς νομίζεις ότι είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου τώρα; Των γνώσεων σου σήμερα; Η φωνή μέσα σου πάντα θα υπερτερεί των σκέψεών σου. Ποιος σου είπε πλάσμα αγέρωχο ότι στα δέκα εφτά μπορείς να ξέρεις όσα σήμερα; Πήρες την περηφάνια σου και στάθηκες όρθια, πάλεψες,αλλά τα όνειρά σου τα είχες βάλει για ύπνο... χειμερία νάρκη ετών. Αυτοπεποίθηση στα τάρταρα του Άδη. Ειδες τα χρόνια να περνούν. Μονολογούσες ως τα ξημερώματα. Προσθέσεις αφαιρέσεις και τελικά μηδέν εις το πηλίκον. Οι μέρες σου αγώνες διάρκειας. Και τι δεν έμαθες, και ποιους δεν γνώρισες, ανήμπορους, δυνατούς, ισχυρούς, πάντα κρατούσες κάτι. Μια διδαχή,ένα ρητό, μία συμβουλή, ενίοτε το κλάμα σου έδινε κονσέρτο με τους τοίχους,τα παράθυρα, τα κάδρα,τα πουλιά από το λιβάδι . Γύρω σου ζούσαν βλέπεις άνθρωποι ....