Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

 «Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο» Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου    Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει απ’ τις περιπέτειες και τις διαδρομές στη ζωή, όπως άλλων ανθρώπων. Είναι, θεωρούν, "καθημερινό φαινόμενο" να ακρωτηριάζεσαι, επειδή εργάζεσαι στο ψυγείο με τα τυριά και τα σαλάμια.        Ήταν που η κυρία με το καροτί μαλλί και τα νεύρα τσιτωμένα, ήθελε τις φέτες απ’ το φου@ντRё, λεπτές.      «Σας παρακαλώ, τι φέτα είναι αυτή; Πιο λεπτή, αν γίνεται!»      «Μάλιστα κυρία μου».      «Ακόμα πιο λεπτή, σας παρακαλώ!»      «Μάλιστα. Ξέρετε όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα στο μηχάνημα κοπής για ακόμα πιο λεπτή».      «Αυτό δεν αφορά εμένα δεσποινίς! Εγώ θέλω ότι ζήτησα. Ο πελάτης άλλωστε έχει πάντα δίκιο, το γνωρίζετε υποθέτω!»      «Το γνωρίζω κυρία», χαμογελώ ευγενικά.      «Τότε, κάντε ό,τι σας ζητώ».    Τα δάκρυα απ’ τα μάτια έπεφταν πάνω στ...

Να ταξιδεύω ελεύθερη Χ ωρίς τις κλειδαριές μου, να ζήσουμε όλες τις στιγμές δίχως  καθόλου αποσκευές.  Να εξερευνούμε θάλασσες,  σπηλιές και αστερίες!  Να ζήσουμε το μαγικό  του χρόνου το ονειρικό.     Ψήγμα ανέγγιχτο για εμάς,  η αγάπη γόρδιος δεσμός,  απωθημένος ο καημός,  επιθυμία δυνατή,  μη μας λυγίσει ως την αυγή.   Φωνάζεις τώρα σ' αγαπώ! Ακούγεται ως τον ουρανό, πιστεύω στην αγάπη σου, του έρωτα το δάκρυ σου. Θα ταξιδέψουμε μαζί, σε όλες τις μάχες της ζωής, εσύ θα είσαι δυνατός, ο διάφανος ο ισχυρός! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 16/2/2024

  Νεκρές ψυχές μέσα σε σώματα! Καρδιές κτυπούν που κανείς δεν ακούει!! Υπάρξεις φυλακισμένες  στο σκοτάδι του μυαλού!! Στα μάτια χάος! Δεν σε ξέρει κανείς!! Δεν νοιάζεται. Δεν γυρίζουν το βλέμμα! Περπατούν σκυφτοί, μετρώντας τα πλακάκια. Αδιαφορία ,σαν τέρας μπαίνεις μέσα στο πετσί των ανθρώπων! Ρουφώντας σταγόνες παγωμένου ιδρώτα. Βγάζω κραυγές να ακουστώ ως τον ουρανό,  φωνάζω θέλω τα κεκτημένα μου πίσω!! Το πέπλο που μου φόρεσες είναι βαρύ!! Με τραβάει  πίσω!!. Θέλω να τα σπάσω όλα να γκρεμιστεί το σύμπαν. Από το πιάτο στο τραπέζι μέχρι το κατεστημένο που ζω. Θα αποφύγω ότι με σκοτώνει. Θα το σπρώξω  με δύναμη ψυχής!! Αν γίνω αυτή που ήμουν  και εσείς αυτό που θέλετε θα αλλάξει όλος ο κόσμος ! Μας κτυπά ανελέητα το σκοτάδι, με το δικό του όπλο. Ένα όπλο μεγάλο και τεράστιο  Γιατί το ακολουθούν πολλοί. Δεν θα σβήσω τα πάθη μου,ούτε τα λάθη μου!! Ακόμα και αν χρειαστώ μια αιωνιότητα! ©ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Στο λόφο στέκομαι θαρρείς και θα γείρω μπροστά το κουρασμένο μου κορμί. Βράχια με τσακισμένα όνειρα και τούτα. Ορθώνω ανάστημα, σαν ηρωίδα του τότε. Τότε.. που οι γυναίκες ήταν και άνδρες μαζί. Δεν ήταν σκλάβες...όργωναν,ζύμωναν σε μια λεκάνη όλα τους τα όνειρα. Ζύμωναν το ψωμί με την κόρα, έψηναν  με τα μέτωπα ιδρωμένα, τα ξύλα στη πλάτη τους ήταν το δεύτερο τους φόρεμα. Και μια αγκαλιά με χόρτα, αυτό ήταν το έπαθλο της γης τους. Και καρτερούσαν τους άνδρες τους ,με σέβας και αγάπη. Με τις γαλότσες λασπωμένες τούτοι δεν λογαριάζαν καιρό μήτε πόνο ή καημό. Και όλο με το χαμόγελο μεγάλωνε η φαμίλια, φτωχοί μα καθαροί. Κι έπειτα ήρθαμε εμείς. Γενιά, γενιά ξεχάσαμε το παρελθόν. Γίναμε "δημοκράτες".  Ή όλα ή τίποτα. Χαθήκαμε στο σήμερα. Ένα πιατικό στο καναπέ μπροστά στο στραβοκούτι, γίναμε "βασιλιάδες". Το τζάκι με το μπουχαρί χάθηκε με τα χρόνια. Γινήκαμε αχάριστοι. Μα 'κείνοι τα είχαν όλα. Μπροστά στο λόφο πενθώ την εποχή εκείνη... εμείς τη διώξαμε. Ένα βή...

Ποιος νοιάζεται για σένα που κρυώνεις.  Ποιος σκέφτεται το σώμα που υποφέρει. Το κρύο χώθηκε στα άμοιρα κόκκαλά σου. Είναι η κουβέρτα σου φτωχή γεμάτη τρύπες.  Σημαδεμένη η ζωή σου από τη πείνα. Φτωχή κουζίνα, άδεια ντουλάπια.  Ουρλιάζει ο λύκος της δυστυχίας... 'Εφταιξα; λες στον εαυτό σου. Όχι..  Γεννήθηκα να περπατήσω στο μονοπάτι τούτου του κόσμου. Δουλεύω ,όμως δεν αρκεί. Μόνο κομμάτι το ψωμί που το μοιράζομαι στα δυο με το παιδάκι  το ορφανό,κοιμάται στα χαλάσματα. Του 'δώσα δύο σκεπάσματα, κορμάκι πως να ζεσταθεί,ανήμπορο να επωμιστεί τη διαφορά στα αγαθά του κόσμου τα ανείπωτα.  Τρέμω ακόμη πιο πολύ, πέφτει υγρασία... Στο σκουτί νιώθω δεν θα αναπνέω πια μέσα στη τόση παγωνιά. Βοήθεια δώστε στο παιδί, αν δε με δει  θα πληγωθεί,σε εσάς το λέω αφεντάδες! Έχετε τσέπες με παράδες, χωρίσατε  την ανθρωπιά στα πλούτη και στα φτωχικά.  Και ξημερώνει το πρωί...όνειρο είδα το  παιδί...με ζέστανε το χνώτο του... Με αγκάλιασε και φύγαμε μ...

 Προσποιήσου" ακούω στα αυτιά μου συνεχώς. "Προσποιήσου κερδισμένη θα βγεις" καθημερινά μία εικόνα της κοινωνίας μας. Ψάχνω να βρω την αληθινή έννοια της λέξης. Κάνω προσπάθεια να κατανοήσω γιατί να προσποιηθώ και τι σημαίνει η λέξη αυτή. Δεν θέλω να την γκουγκλάρω. Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο έχει αξία η προσποίηση. Να διαπραγματευτώ μεταξύ αυτής και της αλήθειας . Οχι του θράσσους, ενδεχομένως του θάρρους. Θα μου πείτε δεν έχεις προσποιηθεί ποτέ; Ανοησία θα ήταν να πω όχι. Ισως ναι... να με ενοχλεί περισσότερο και από το πουλόβερ το ζιβάγκο... ούτε να το βλέπω δεν θέλω,ούτε αυτό εμένα. Για την προσποίηση λέω ...το αντίθετο της αλήθειας είναι το ψέμα της προσποίησης.... μάλλον ειλικρίνεια. Γιατί προσποιούμαστε;  Γιατί αλλοιώνουμε την πραγματικότητα; Γιατί αλλάζουμε με την αλήθεια; Γιιατί είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε καθετί αληθινό, όπως είναι.  Γιατί δεν αντέχουμε την απόρριψη, αυτή η ρουφιάνα τα κάνει όλα. Να μη μας απορρίπτουν. Προσποίηση κοινώς κολακεία. Φο...

  Μην με κρίνεις, με κοιτάς. Στάχτη πλανάται  στον αέρα! Είμαι εγώ!Δεν με βλέπεις; Μην με κρίνεις! Πέρασα μέσα από φωτιές. Αγέρωχη υπήρξα. Γεννήθηκα για το καλό. Σταμάτα την οδύνη! Μην κυνηγάς τις στάχτες μου. Τιμή μου που υπάρχουν. Μην την φοβάσαι την ζωή. Περπάτησα  ως ταπεινή,ξυπόλυτη. Στιγμή δεν το μετάνιωσα. Αψήφησα τα πάθη. Μην με κρίνεις. Ειρήνη έφερα παντού. Στα δυο μου χέρια κράτησα σφιχτά όλα τα κράτη. Μην θυμώνεις για ότι δεν κατάφερα! Ας κάηκα. Πάντα θα υπάρχω αϋλη. Το πνεύμα  μου δεν φεύγει. Γενναία  είμαι. Σπουδαίοι όσοι τα έβαλα. Γκρι στάχτη έγινα και σκόρπισα στους δρόμους. Δακρύσατε,πονεσάτε,κακιά όμως δεν κρατώ για όσους δεν πιστέψατε. Μην με κρίνεις!!

Μελαγχολία της στιγμής Οι  σκέψεις δίχως λογική Με λύγισαν με γκρέμισαν  τα νιάτα μου αφαίρεσαν. Δεν γνώρισα τόση χαρά δεν ένιωσα τη ζεστασιά αγάπη ήτανε μία λέξη  και ο πάγος θα έσπαγε  στη μέση. Φύτεψε σπόρο για ψυχή  η δολερή η άνιση, Μάχη ενάντια στο καλό, Δόθηκε κοίτα να χαρώ.. Χορτάρια αλλά μη φυτρώσουν το όνειρο μην ξεριζώσουν, καν'  τη ψυχή μου να ανθίσει  πορφύρας χρώμα να γεμίσει. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Τις νύχτες γίνομαι θηρίο, τα μάτια μου αρνούνται να συμμορφωθούν στο σκοτάδι .. ακούω τον αέρα να με προειδοποιεί, δεν τον φοβάμαι . Οσο θεριεύει η ψυχή  για την αλήθεια, τόσο το κολασμένο ψέμμα θα νικιέται. Δεν είναι εύκολο να γαληνέψω, Μα συσπειρώνω την οργή μου .. Στο τζάμι κυλά  το πρώτο δάκρυ  σαν πρωτοβρόχι εποχής.. Σε έχω στο χέρι μου σφιγμένο δήμιος θα γίνω να  σωθούν τα άλλα σώματα που αρνούνται  μες στης νυχτιάς τις αμαρτίες. Οι  αλήθειες πάντα θα μιλούν! Καημένο τέρας αιωρείσαι.... η ψυχραμένη σου  ψυχή δεν λέει να συμμορφωθεί.. Σε σφίγγω κι άλλο πάψε τώρα!! πεθαίνεις βλέπεις; δεν μιλάς !! Αν σε λυπάμαι; όχι αρνούμαι, να νιώσω κάθε ενοχή!! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 1/12/2023

Νύχτα μου χάρισες τις μυρωδιές σου! Τα ολάνθιστα γιασεμιά σου,τα μαγεμένα σου άνθη... κάνε με να νιώσω ξανά τη φρεσκάδα σου . Ζωντάνεψε την μνήμη μου!! Ξαπλωμένη στο γρασίδι χορταίνω σταγόνες ευωδιαστές!! Θυμίζεις τον κήπο της γιαγιάς!!! Γαρδένιες σε τεράστιες πήλινες,  και σκουριασμένες γλάστρες!! Τα πουλιά τραγουδούν κρυμμένα στις δικές τους φωλιές !! Είναι ερωτευμένα. Δεν χωρίζουν ποτέ!! Λένε μοναδικό ταίρι το  ένα για το άλλο μέχρι το θάνατο!!  Νυχτολούλουδο μου λευκό πιστό... αιώνες στις ψυχές μας νιώσε το χτύπο της καρδιάς μου!!! Τυφλή και αν είμαι ευτυχισμένη  θα αναπνέω γη και αέρα θα προσκυνώ!!  

 "Της γιαγιάς τα κεραμίδια" Αφιερωμένο στη γιαγιά μου. Σαν ακούγαμε βροχή  αναθάρευε η ψυχή. Είχαν κρότο είχαν φωνή προσκαλούσαν τη στιγμή. Σηκωνόμασταν παιδιά όρθια όλα στη σειρά . Και γελούσε... μας κοιτούσε .. θλίψη έκρυβε, μπορούσε .. Δεν μας άκουγε ποτέ  είχε χρόνο να ακουστεί  της φωνής μας η χροιά  βλέπετε ήταν κωφή  για σχεδόν μισή ζωή. Ηταν τόσο απλοϊκή  ηρωίδα εποχής... Τα εγγόνια της χαρά ... τα θυμόταν στη σειρά. Δεν ξεχνούσε ούτε εικόνες Ούτε μέρες ούτε ώρες... Τι κι αν ήτανε κωφή  η ψυχή είχε φωνή!!! ©ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Άραγε παγιδεύονται τα όνειρα; Μπορεί κάποιος να τα φιλτράρει μέσα του και να κρατήσει στη μνήμη του μόνο τα ευχάριστα, διώχνοντας τους εφιάλτες; Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου συνδέει άρρηκτα τα όνειρα με την πραγματική ζωή στην οποία επίσης πρέπει να κρατάμε στην ψυχή μας μόνο τις καλές στιγμές και ν’ αφήνουμε στη λήθη όσες μας πλήγωσαν. Όπως συχνά αφήνει να εννοηθεί, η κοινωνία μας δεν είναι αγγελικά πλασμένη και ο βίος μας εφήμερος. Συνεπώς είναι άσκοπο να εξαντλούμε τον χρόνο μας στον πόνο και τα απωθημένα. Η «Παγίδα ονείρων» είναι μια παλέτα εννοιών και νοημάτων. Υπαρξιακή, υπέρμαχη της δικαιοσύνης και τη αλήθειας, πολέμια του κατεστημένου και της ματαιοδοξίας. Υπερασπίζεται τη γυναίκα και το παιδί και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτή τη συλλογή κατέχει ο έρωτας. Ένας έρωτας άλλοτε ρεαλιστικός και άλλοτε υπερβατικός. Πότε συμπαραστάτης και πότε υποκριτής, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματική μας ζωή. Με την αύρα της θάλασσας μέσα της και τον ήχο ...

 Άραγε παγιδεύονται τα όνειρα; Μπορεί κάποιος να τα φιλτράρει μέσα του και να κρατήσει στη μνήμη του μόνο τα ευχάριστα, διώχνοντας τους εφιάλτες; Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου συνδέει άρρηκτα τα όνειρα με την πραγματική ζωή στην οποία επίσης πρέπει να κρατάμε στην ψυχή μας μόνο τις καλές στιγμές και ν’ αφήνουμε στη λήθη όσες μας πλήγωσαν. Όπως συχνά αφήνει να εννοηθεί, η κοινωνία μας δεν είναι αγγελικά πλασμένη και ο βίος μας εφήμερος. Συνεπώς είναι άσκοπο να εξαντλούμε τον χρόνο μας στον πόνο και τα απωθημένα. Η «Παγίδα ονείρων» είναι μια παλέτα εννοιών και νοημάτων. Υπαρξιακή, υπέρμαχη της δικαιοσύνης και τη αλήθειας, πολέμια του κατεστημένου και της ματαιοδοξίας. Υπερασπίζεται τη γυναίκα και το παιδί και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτή τη συλλογή κατέχει ο έρωτας. Ένας έρωτας άλλοτε ρεαλιστικός και άλλοτε υπερβατικός. Πότε συμπαραστάτης και πότε υποκριτής, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματική μας ζωή. Με την αύρα της θάλασσας μέσα της και τον ήχο τ...

  Μη με κοιτάς παράξενα γεννήθηκα για να σε σώσω από τις αμαρτίες.  Στα σκοτεινά σου μονοπάτια ακολουθώ τη σκιά σου, Θόρυβο κάνεις... στο πέρασμά σου, βοή στη νύχτα το θρόισμα των φύλων . Η σφαίρα της αγάπης  σε βρήκε στην καρδιά. Δεν ξέρω αν σ' έσωσα. 22/10/2023 ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

 Δεν είναι έρωτας "απλός" Δεν είναι χάδι ενός λεπτού.. Είναι του στεναγμού καημός... Χρόνια γεμίζει η ψυχή  το ονειρεμένο σου φιλί. Κλείνω τα μάτια με οδηγεί.. η θύμηση σου έχει πνοή.. Να αγγίξω σαν μικρό παιδί το βλέμμα,σώμα,ηδονή. Θα περιμένω μια ζωή Να έρθει εκείνη η στιγμή σαν θα χαράξει η αυγή Χτύποι θα ακούσουν οι  Θεοί του Έρωτα την  διαταγή. Θα σ' αγαπώ όσο θα ζω Ανάσα μου μένεις εδώ... Δεν σε αφήνω .. Δεν μπορώ. .. Δέξου με μείνε στη κορυφή μέσα μου σβήσε ότι ποθείς  Κοιμήσου το όνειρο  Κρατεί... Το μυστικό πάντα θα υπάρχει! Το σύμπαν θα το κατατάσσει στα πιο ψηλά ιδανικά στα μάτια σου λάβα φωτιά!! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 14/9/2023