Διάφανο
Ήρθες και εσύ...έλειψες καιρό,
η ανάγκη, η επιθυμία να σε δεχθώ
είναι μια αίσθηση σπουδαία.
Υπήρξαν φορές που σε αρνήθηκα,
δεν μου άρεσε που με φυλάκιζες.
Με δέσμευες, με ενοχλεί να με περιορίζουν.
Δεν ζω με κανόνες. Με όρους.
Δεν ήμουν αγαπημένη σου.
Ερωμένη της σταγόνας σου
δεν θέλησα να γίνω.
Κτυπάς με μανία ότι βρεθεί στο πέρασμά σου.
Κολλάς πάνω μου σαν βδέλλα.
Θέλω να τελειώνεις σύντομα την επίσκεψη σου
όταν σε βλέπω.
Σήμερα σε κοίταξα με προσοχή.
Αναρωτήθηκα τι σου βρίσκουν κάποιες ψυχές.
Η περιέργεια δεν με κράτησε.
Περίμενε με, θα δοκιμάσω να σε ακουμπήσω.
Θέλω να δω τι νιώθουν
οι άνθρωποι, τα δέντρα, η φύση όλη.
Βγαίνω στο δρόμο. Σηκώνω το κεφάλι στον ουρανό...
στάλες χοντρές πέφτουν στο μέτωπο μου,
δεν κρυώνω, υποκλίνομαι στο άγγιγμα σου…
Αυτό έχανα για χρόνια;
είσαι διάφανο… καθαρό,
μυρίζεις χάραμα, αυγή, σε κλείνω στη χούφτα μου.
Κοιτώ τον ουρανό, τα σύννεφα σχηματίζουν αγγέλους,
ο Θεός κοιτά, μου χαμογέλασε…
τολμώ να του μιλήσω
σηκώνω τα χέρια μου σε Αυτόν.
Φωνάζω «Βρέξε Θεέ μου ευλογία!!»
©Λίτσα Αλιβιζάτου