«Τα καθαρά παπούτσια»

 

«Τα καθαρά παπούτσια»

Στο παγκάκι καθιστός...κοιτάς τους περαστικούς.

Παρατηρείς τι φορούν. 

Ωραία ρούχα, ακριβά οι περισσότεροι.

Και τα παπούτσια τους …

αυτά σε κάνουν να ξεχωρίζεις το χαρακτήρα κάποιου.

Τη θυμάμαι αυτή τη φράση… 

κάπου την έχω ξανακούσει…

ότι  αν φοράει βρώμικα παπούτσια ο άνθρωπος

 είναι και στη ψυχή.. το ίδιο. 

Αν φοράει καθαρά, δείχνει την  ευγένεια  του, το ήθος του .

Όποιος περνά από μπροστά σε κοιτάει.

Παλιά ρούχα μα καθαρά…

 παλιά παπούτσια, μα πεντακάθαρα.

Όμως ψάχνουν άδειο παγκάκι να καθίσουν.

Φοβούνται τις ρυτίδες σου; τα ρούχα σου;

το θλιμμένο βλέμμα  σου;

Κάθομαι εγώ… κοιτάς πρώτα το πρόσωπο μου, 

το χαμόγελο μου στο δίνω με αγάπη.

Δεν σε φοβάμαι.

 

"κοίτα " μου λες και μου δείχνεις τη θάλασσα.

Χαμογελάς, για λίγο

Κάθε μέρα κάθομαι μέχρι το βράδυ.

Περιμένω το καράβι… ίσως  αυτή τη φορά

έρθει το παιδί μου να με δει.

Πάει καιρός; ρωτώ βουρκωμένη.

Έχω σταματήσει να μετράω τις μέρες.

Απλά περιμένω. Είμαι σίγουρος 

κάποια στιγμή θα φανεί. 

Εγώ πάντως θα έρχομαι

Όσο περπατώ…

Μένετε μακριά; κουράζεστε; η φωνή μου

είναι βραχνή...με κοίτα με απορία.

Όχι παιδί μου, να κοίτα...εκεί μένω…

Μου δείχνει με το δάχτυλο.

Γυρνάω πίσω… ένα τεράστιο σπίτι… τριώροφο…

 πολλοί άνθρωποι στα μπαλκόνια...

άλλοι όρθιοι άλλοι καθιστοί

Μένετε  χρόνια εκεί; 

έχω ξεχάσει κοπέλα μου.

Δεν έχω παράπονο, καλά μου φέρονται.

Μα εγώ περιμένω το γιο μου. Έχει δουλειές,

είναι πλούσιος πολύ, με μαγαζιά

Δεν ευκαιρεί. θα ξανάρθω αύριο.

Καληνύχτα. Βήματα αργά, συρτά, 

αγνή ψυχή...ελπίζει.

Αύριο... 

κάθισα πρώτη στο παγκάκι.

Σας πρόλαβα τον κοίταξα… θα περιμένουμε μαζί..

Πολλά ζευγάρια παπούτσια...κανένα καθαρό.

Η θάλασσα έχει κύμα… δεν πειράζει.

Όσο ζεις ελπίζεις.

©Λίτσα Αλιβιζάτου