#4 Απόσπασμα από "Τα Κοράλλια του Ιονίου"

Ο Γεράσιμος ήταν μπροστά στο Στράτο ολοζώντανος. Η Εριέτα κρυμμένη πίσω από τους θάμνους με την Μυρτώ και την Έλενα, βίωναν το μεγαλύτερο σοκ στη ζωή τους.
«Ο πατέρας μου ζει!! Δεν είμαι καλά. Βοηθήστε με… ο πατέρας μου ζει!! Μας ξεγέλασε όλους!!»
Ο θυμός και η οργή την είχαν κυριεύσει!!
«Ποιος ήταν στο φέρετρο Θεέ μου...;» ψιθύρισε η Μυρτώ.
Αγκαλιάστηκε με τα άλλα δύο κορίτσια. Έτρεμε σαν φύλλο η Εριέτα, ο Στράτος όμως διατηρούσε τη ψυχραιμία του.
«Ζεις λοιπόν. Και πιστεύεις ότι θα σοκαριστώ και θα σε παρακαλέσω να μην πλησιάζεις την Ελπινίκη;»
«Θα μου δώσεις χρήματα πολλά και δεν θα ζητήσω τη γυναίκα μου πίσω. Χάρισμα σου..., αν όμως δεν το κάνεις... »
Ο Στράτος τον άρπαξε από το λαιμό.
«Την Ελπινίκη δεν θα την πλησιάσεις ποτέ. Αλλιώς θα είσαι ένα κανονικό πτώμα, με μια κανονική κηδεία αυτή τη φορά!!»
Τρία κεφάλια μέσα στο αυτοκίνητο του Στράτου περίμεναν να επέμβουν. Τα αδέρφια του, η οικογένεια του, η αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον...
Λίγα μέτρα πιο εκεί τρία κορίτσια… τρία κοράλλια του Ιονίου...