Ευαγγελία Αλιβιζάτου Δημιουργική Συγγραφή-Ποίηση-Πεζογραφία

  Κάποια φίλη με ρώτησε πώς αισθάνομαι για τους ανθρώπους που δεν έχω πια στη ζωή μου ως προτεραιότητα.  Δεν σκέφτηκα καθόλου την απάντηση. Της την έδωσα αμέσως: “Νιώθω όμορφα και χωρίς ενοχές για αυτό.” Η απάντησή μου την εξέπληξε, δεδομένου ότι κάποτε έκοβα τις φλέβες μου για να υπάρχουν πλάι μου, έστω και πλατωνικά ή αραιά, αρκεί να υπήρχαν.  Να μην τους έχανα ποτέ… Ο διάλογος συνεχίστηκε, ρωτώντας με τι πιστεύω για τις ασθένειες που κατασπαράζουν τους νέους και ποια είναι η άποψή μου για τις πιο σοβαρές ασθένειες του αιώνα. Είμαι σίγουρη ότι περίμενε να αναφερθώ στον καρκίνο, στο covid, στο έμφραγμα, η έκπληξή της έγινε τεράστια όταν το στόμα μου ξεστόμισε τη λέξη “αδιαφορία”.  Αφού σκέφτηκε τι ακριβώς είχα ξεστομίσει, μου απάντησε: “Τότε και εγώ νιώθω άρρωστη, υπάρχει θεραπεία;” “Ναι φίλη μου, υπάρχει, αρκεί να την αντιληφθείς! Να αντιληφθείς ότι πρέπει να φροντίσεις το καθετί πριν να είναι αργά!” Μα οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και οι  απορίες συνεχίζ...

 Γράφει η Στέλλα Παζάλου Ζει ο άνθρωπος χωρίς την ανάσα του; Αγάπη μου όταν αποφασίσεις να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς μου για να αποχωρίσεις από εκεί, σκέψου... Όσο και αν εσύ θες να αποχωρήσεις εγώ δεν θα σε αφαιρέσω ποτέ από εκεί. Εγώ θα σε κρατώ μέσα της γιατί είσαι το πιο γλυκό μου λάθος και αν ζούσα δεύτερη φορά πάλι θα σου έδινα την καρδιά μου.  Κάθησε να μετρήσεις τα φιλιά, τα χάδια και τις αγκαλιές μου.  Ξέρω ότι φεύγοντας θα τα πάρεις μαζί σου. Χαλάλι σου γιατί είναι χαρισμένα με όλη την καρδιά και την αγάπη που σου είχα.  Τίποτα δεν μέτρησα για να στα δώσω... Εγωισμό δεν έδειξα και ποτέ δεν θα δείξω όταν είναι να δώσω. Ακόμη και σαν λάθος που σε μετράω πάλι δεν θα έπαιρνα τίποτα πίσω.  Δεν θέλει μιζέρια η αγάπη, δεν θέλει μιζέρια ο έρωτας. Όποιος μέτρησε συναισθήματα είχε πάντα αποθημένα. Όποιος έδωσε είχε πάντα αποθέματα. Όποιος έδωσε μπορεί να μην πήρε πάντα άμεσα όμως η ζωή έχει έναν απίθανο τρόπο να επιστρέφει συμπεριφορές.  Μην με ρωτήσει...

 https://www.anamniseis.net/apopseis-i-via-ton-dilon/?fbclid=IwAR2jHvmN4zIL0RxUbtOtpV1eiVReiwU-LGWMjXaP6ajf1TKZDQpR5O-Vqjo

  «Των Τεμπών τα παιδιά, μας μιλούν δυνατά»   Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου      Είναι σπουδαίο να λες από μικρός την φράση «ξέρω, ξέρω». Άλλο όμως να ξέρεις κι άλλο να νομίζεις ότι ξέρεις. Να ξέρεις από τι να φυλαχθείς, να ξέρεις τι πρέπει να πράξεις, να μην είσαι πάντα αθώος, αδαής. Για να μην πονέσεις, για να μην υποφέρεις, γίνεσαι καχύποπτος για το καθετί που μπορεί να σου προκαλέσει ανασφάλεια, πόνο, φόβο.    Οι συμβουλές των γονιών να πιάνουν τόπο. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα είμαστε και εμείς σοφοί, γνωστικοί και ασφαλείς, μα οι γονείς μας δεν μας έμαθαν να προβλέπουμε το μέλλον. Γιατί  αν μπορούσαν να το κάνουν, τώρα θα είμασταν  ζωντανοί.    Όχι σίγουρα αυτοί που φταίνε δεν έχουν σχέση με τους γονείς μας. Αυτοί πονούν, αγαπούν, σκίζεται η ψυχή τους. Οι άλλοι φταίνε, αυτοί που μας έστειλαν εδώ ψηλά. Τους λένε μάλλον πολιτικούς. Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη μοίρα μας. Κοίτα τώρα πόσοι...

Συσσωρεύονται σκουπίδια  οι σακούλες δεν αρκούν, φθηνές ψεύτικες. Με σκοπό να σε πετάξουν στα άδυτα της χωματερής. Τα λεπτά μετρούν και η σειρά σου έρχεται. Κόβεται η επικοινωνία μας. Σε άλλη σακούλα εσύ, σε άλλη εγώ, πιο φθηνή. τρύπησε,πετιέμαι όπως-όπως. Δάχτυλα στιβαρά με αγγίζουν με μανία. Αντίο προσωρινά, θα συναντηθούμε εκεί, Στα λύματα της ζωής. Πριν γίνουμε σκόνη, θα γιορτάσουμε τον  αποχωρισμό μας. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 13/3/2024

  Πέρασαν χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ποια είμαι. Τι είμαι; Ρωτώ συνεχώς τον εαυτό μου. Γιατί δεν έκανα νωρίτερα ότι ονειρευόμουν; Μα ο εαυτός μου δίνει τις απαντήσεις πριν καν προλάβω να με κατηγορήσω: <<Ανόητο πλάσμα πώς νομίζεις ότι είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου τώρα; Των γνώσεων σου σήμερα; Η φωνή μέσα σου πάντα θα υπερτερεί των σκέψεών σου. Ποιος σου είπε πλάσμα αγέρωχο ότι στα δέκα εφτά μπορείς να ξέρεις όσα σήμερα; Πήρες την περηφάνια σου και στάθηκες όρθια, πάλεψες,αλλά τα όνειρά σου τα είχες βάλει για ύπνο... χειμερία νάρκη ετών. Αυτοπεποίθηση στα τάρταρα του Άδη. Ειδες τα χρόνια να περνούν. Μονολογούσες ως τα ξημερώματα. Προσθέσεις αφαιρέσεις και τελικά μηδέν εις το πηλίκον. Οι μέρες σου αγώνες διάρκειας. Και τι δεν έμαθες, και ποιους δεν γνώρισες, ανήμπορους, δυνατούς, ισχυρούς, πάντα κρατούσες κάτι. Μια διδαχή,ένα ρητό, μία συμβουλή, ενίοτε το κλάμα σου έδινε κονσέρτο με τους τοίχους,τα παράθυρα, τα κάδρα,τα πουλιά από το λιβάδι . Γύρω σου ζούσαν βλέπεις άνθρωποι ....

 «Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο» Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου    Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει απ’ τις περιπέτειες και τις διαδρομές στη ζωή, όπως άλλων ανθρώπων. Είναι, θεωρούν, "καθημερινό φαινόμενο" να ακρωτηριάζεσαι, επειδή εργάζεσαι στο ψυγείο με τα τυριά και τα σαλάμια.        Ήταν που η κυρία με το καροτί μαλλί και τα νεύρα τσιτωμένα, ήθελε τις φέτες απ’ το φου@ντRё, λεπτές.      «Σας παρακαλώ, τι φέτα είναι αυτή; Πιο λεπτή, αν γίνεται!»      «Μάλιστα κυρία μου».      «Ακόμα πιο λεπτή, σας παρακαλώ!»      «Μάλιστα. Ξέρετε όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα στο μηχάνημα κοπής για ακόμα πιο λεπτή».      «Αυτό δεν αφορά εμένα δεσποινίς! Εγώ θέλω ότι ζήτησα. Ο πελάτης άλλωστε έχει πάντα δίκιο, το γνωρίζετε υποθέτω!»      «Το γνωρίζω κυρία», χαμογελώ ευγενικά.      «Τότε, κάντε ό,τι σας ζητώ».    Τα δάκρυα απ’ τα μάτια έπεφταν πάνω στ...

Να ταξιδεύω ελεύθερη Χ ωρίς τις κλειδαριές μου, να ζήσουμε όλες τις στιγμές δίχως  καθόλου αποσκευές.  Να εξερευνούμε θάλασσες,  σπηλιές και αστερίες!  Να ζήσουμε το μαγικό  του χρόνου το ονειρικό.     Ψήγμα ανέγγιχτο για εμάς,  η αγάπη γόρδιος δεσμός,  απωθημένος ο καημός,  επιθυμία δυνατή,  μη μας λυγίσει ως την αυγή.   Φωνάζεις τώρα σ' αγαπώ! Ακούγεται ως τον ουρανό, πιστεύω στην αγάπη σου, του έρωτα το δάκρυ σου. Θα ταξιδέψουμε μαζί, σε όλες τις μάχες της ζωής, εσύ θα είσαι δυνατός, ο διάφανος ο ισχυρός! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 16/2/2024

  Νεκρές ψυχές μέσα σε σώματα! Καρδιές κτυπούν που κανείς δεν ακούει!! Υπάρξεις φυλακισμένες  στο σκοτάδι του μυαλού!! Στα μάτια χάος! Δεν σε ξέρει κανείς!! Δεν νοιάζεται. Δεν γυρίζουν το βλέμμα! Περπατούν σκυφτοί, μετρώντας τα πλακάκια. Αδιαφορία ,σαν τέρας μπαίνεις μέσα στο πετσί των ανθρώπων! Ρουφώντας σταγόνες παγωμένου ιδρώτα. Βγάζω κραυγές να ακουστώ ως τον ουρανό,  φωνάζω θέλω τα κεκτημένα μου πίσω!! Το πέπλο που μου φόρεσες είναι βαρύ!! Με τραβάει  πίσω!!. Θέλω να τα σπάσω όλα να γκρεμιστεί το σύμπαν. Από το πιάτο στο τραπέζι μέχρι το κατεστημένο που ζω. Θα αποφύγω ότι με σκοτώνει. Θα το σπρώξω  με δύναμη ψυχής!! Αν γίνω αυτή που ήμουν  και εσείς αυτό που θέλετε θα αλλάξει όλος ο κόσμος ! Μας κτυπά ανελέητα το σκοτάδι, με το δικό του όπλο. Ένα όπλο μεγάλο και τεράστιο  Γιατί το ακολουθούν πολλοί. Δεν θα σβήσω τα πάθη μου,ούτε τα λάθη μου!! Ακόμα και αν χρειαστώ μια αιωνιότητα! ©ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Στο λόφο στέκομαι θαρρείς και θα γείρω μπροστά το κουρασμένο μου κορμί. Βράχια με τσακισμένα όνειρα και τούτα. Ορθώνω ανάστημα, σαν ηρωίδα του τότε. Τότε.. που οι γυναίκες ήταν και άνδρες μαζί. Δεν ήταν σκλάβες...όργωναν,ζύμωναν σε μια λεκάνη όλα τους τα όνειρα. Ζύμωναν το ψωμί με την κόρα, έψηναν  με τα μέτωπα ιδρωμένα, τα ξύλα στη πλάτη τους ήταν το δεύτερο τους φόρεμα. Και μια αγκαλιά με χόρτα, αυτό ήταν το έπαθλο της γης τους. Και καρτερούσαν τους άνδρες τους ,με σέβας και αγάπη. Με τις γαλότσες λασπωμένες τούτοι δεν λογαριάζαν καιρό μήτε πόνο ή καημό. Και όλο με το χαμόγελο μεγάλωνε η φαμίλια, φτωχοί μα καθαροί. Κι έπειτα ήρθαμε εμείς. Γενιά, γενιά ξεχάσαμε το παρελθόν. Γίναμε "δημοκράτες".  Ή όλα ή τίποτα. Χαθήκαμε στο σήμερα. Ένα πιατικό στο καναπέ μπροστά στο στραβοκούτι, γίναμε "βασιλιάδες". Το τζάκι με το μπουχαρί χάθηκε με τα χρόνια. Γινήκαμε αχάριστοι. Μα 'κείνοι τα είχαν όλα. Μπροστά στο λόφο πενθώ την εποχή εκείνη... εμείς τη διώξαμε. Ένα βή...

Ποιος νοιάζεται για σένα που κρυώνεις.  Ποιος σκέφτεται το σώμα που υποφέρει. Το κρύο χώθηκε στα άμοιρα κόκκαλά σου. Είναι η κουβέρτα σου φτωχή γεμάτη τρύπες.  Σημαδεμένη η ζωή σου από τη πείνα. Φτωχή κουζίνα, άδεια ντουλάπια.  Ουρλιάζει ο λύκος της δυστυχίας... 'Εφταιξα; λες στον εαυτό σου. Όχι..  Γεννήθηκα να περπατήσω στο μονοπάτι τούτου του κόσμου. Δουλεύω ,όμως δεν αρκεί. Μόνο κομμάτι το ψωμί που το μοιράζομαι στα δυο με το παιδάκι  το ορφανό,κοιμάται στα χαλάσματα. Του 'δώσα δύο σκεπάσματα, κορμάκι πως να ζεσταθεί,ανήμπορο να επωμιστεί τη διαφορά στα αγαθά του κόσμου τα ανείπωτα.  Τρέμω ακόμη πιο πολύ, πέφτει υγρασία... Στο σκουτί νιώθω δεν θα αναπνέω πια μέσα στη τόση παγωνιά. Βοήθεια δώστε στο παιδί, αν δε με δει  θα πληγωθεί,σε εσάς το λέω αφεντάδες! Έχετε τσέπες με παράδες, χωρίσατε  την ανθρωπιά στα πλούτη και στα φτωχικά.  Και ξημερώνει το πρωί...όνειρο είδα το  παιδί...με ζέστανε το χνώτο του... Με αγκάλιασε και φύγαμε μ...

 Προσποιήσου" ακούω στα αυτιά μου συνεχώς. "Προσποιήσου κερδισμένη θα βγεις" καθημερινά μία εικόνα της κοινωνίας μας. Ψάχνω να βρω την αληθινή έννοια της λέξης. Κάνω προσπάθεια να κατανοήσω γιατί να προσποιηθώ και τι σημαίνει η λέξη αυτή. Δεν θέλω να την γκουγκλάρω. Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο έχει αξία η προσποίηση. Να διαπραγματευτώ μεταξύ αυτής και της αλήθειας . Οχι του θράσσους, ενδεχομένως του θάρρους. Θα μου πείτε δεν έχεις προσποιηθεί ποτέ; Ανοησία θα ήταν να πω όχι. Ισως ναι... να με ενοχλεί περισσότερο και από το πουλόβερ το ζιβάγκο... ούτε να το βλέπω δεν θέλω,ούτε αυτό εμένα. Για την προσποίηση λέω ...το αντίθετο της αλήθειας είναι το ψέμα της προσποίησης.... μάλλον ειλικρίνεια. Γιατί προσποιούμαστε;  Γιατί αλλοιώνουμε την πραγματικότητα; Γιατί αλλάζουμε με την αλήθεια; Γιιατί είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε καθετί αληθινό, όπως είναι.  Γιατί δεν αντέχουμε την απόρριψη, αυτή η ρουφιάνα τα κάνει όλα. Να μη μας απορρίπτουν. Προσποίηση κοινώς κολακεία. Φο...

  Μην με κρίνεις, με κοιτάς. Στάχτη πλανάται  στον αέρα! Είμαι εγώ!Δεν με βλέπεις; Μην με κρίνεις! Πέρασα μέσα από φωτιές. Αγέρωχη υπήρξα. Γεννήθηκα για το καλό. Σταμάτα την οδύνη! Μην κυνηγάς τις στάχτες μου. Τιμή μου που υπάρχουν. Μην την φοβάσαι την ζωή. Περπάτησα  ως ταπεινή,ξυπόλυτη. Στιγμή δεν το μετάνιωσα. Αψήφησα τα πάθη. Μην με κρίνεις. Ειρήνη έφερα παντού. Στα δυο μου χέρια κράτησα σφιχτά όλα τα κράτη. Μην θυμώνεις για ότι δεν κατάφερα! Ας κάηκα. Πάντα θα υπάρχω αϋλη. Το πνεύμα  μου δεν φεύγει. Γενναία  είμαι. Σπουδαίοι όσοι τα έβαλα. Γκρι στάχτη έγινα και σκόρπισα στους δρόμους. Δακρύσατε,πονεσάτε,κακιά όμως δεν κρατώ για όσους δεν πιστέψατε. Μην με κρίνεις!!

Μελαγχολία της στιγμής Οι  σκέψεις δίχως λογική Με λύγισαν με γκρέμισαν  τα νιάτα μου αφαίρεσαν. Δεν γνώρισα τόση χαρά δεν ένιωσα τη ζεστασιά αγάπη ήτανε μία λέξη  και ο πάγος θα έσπαγε  στη μέση. Φύτεψε σπόρο για ψυχή  η δολερή η άνιση, Μάχη ενάντια στο καλό, Δόθηκε κοίτα να χαρώ.. Χορτάρια αλλά μη φυτρώσουν το όνειρο μην ξεριζώσουν, καν'  τη ψυχή μου να ανθίσει  πορφύρας χρώμα να γεμίσει. ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ

  Τις νύχτες γίνομαι θηρίο, τα μάτια μου αρνούνται να συμμορφωθούν στο σκοτάδι .. ακούω τον αέρα να με προειδοποιεί, δεν τον φοβάμαι . Οσο θεριεύει η ψυχή  για την αλήθεια, τόσο το κολασμένο ψέμμα θα νικιέται. Δεν είναι εύκολο να γαληνέψω, Μα συσπειρώνω την οργή μου .. Στο τζάμι κυλά  το πρώτο δάκρυ  σαν πρωτοβρόχι εποχής.. Σε έχω στο χέρι μου σφιγμένο δήμιος θα γίνω να  σωθούν τα άλλα σώματα που αρνούνται  μες στης νυχτιάς τις αμαρτίες. Οι  αλήθειες πάντα θα μιλούν! Καημένο τέρας αιωρείσαι.... η ψυχραμένη σου  ψυχή δεν λέει να συμμορφωθεί.. Σε σφίγγω κι άλλο πάψε τώρα!! πεθαίνεις βλέπεις; δεν μιλάς !! Αν σε λυπάμαι; όχι αρνούμαι, να νιώσω κάθε ενοχή!! ©Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ 1/12/2023