Το ποδήλατο

« το ποδήλατο »

Δεν έχεις βαρεθεί να κοιτάς από το

παράθυρο; τι βλέπεις το διαφορετικό.

Κόσμος, αμάξια, ποδήλατα, αφήνεις

το βλέμμα σου καρφωμένο σε εκείνο το ποδήλατο.

Το βλέπω και αναρωτιέμαι τι κρύβει

για σένα, δύο παλιό ρόδες ένα τιμόνι

στραβό σκουριασμένο, και δύο πετάλια

από το ένα λείπει ένα κομμάτι.

Το δάκρυ στο μάγουλο σου τρέχει

πρώτη φορά μου μιλάς σιγανά

« είναι το ποδήλατο της αγάπης μου.

Έχουν περάσει χρόνια, εδώ το άφησε

μαζί με τα κομμάτια της ψυχής μου ».

Στα χέρια σου κρατάς το πλαστικό απ΄ το πετάλι.

Το σφίγγεις και τρέχουν αίματα στη παλάμη σου.

« δεν πρόλαβα να το αλλάξω, έφυγε σου λέω, μα περιμένω ».

Ντρέπομαι που έκρινα χωρίς το πόνο σου να ξέρω.

Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε κριτές ψυχών,

μας νικάει η περιέργεια, η αλαζονεία ,συγνώμη ψιθυρίζω.

Πέρασα πάλι από κει...στεκόσουν στο ίδιο

σημείο.. μου χαμογέλασες. Κοίταξα το ποδήλατο…

καινούρια σέλα, πετάλια γυαλιστερά, τιμόνι ασημένιο,

σου χαμογέλασα κι εγώ.

Βλέπεις; μου είπες « δεν πετάμε ότι αγαπάμε ».