ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

 

Ψάχνω τι φταίει με ρωτώ… σα το καθρέφτη μου κοιτώ,

αναρωτιέμαι το γιατί νιώθω μια θλίψη σκοτεινή.

 

Κοιτάζω τ΄ άσπρα μου μαλλιά χρόνια περνούν από μπροστά

έχει ο καθρέφτης τη μορφή την πρώτη μου την παιδική.

 

Ειν’ το γυαλί τόσο λεπτό βαθύ το βλέμμα μου καυτό

 σαν πυρωμένο σίδερο μέσα του θέλω να χωθώ,

να σπάσει θρύψαλα  πολλά για να ξεχάσω τα παλιά.

 

Βλέπεις εκείνο το φιλί χάραξε μέσα στη ψυχή

σημάδια κόκκινα μικρά αίμα στάζουν απ’ την καρδιά.

 

Σε βλέπω όταν με κοιτάς μες το καθρέφτη μου γελάς,

Μου λες τι γνοιάζεσαι γι αυτά και τα μαλλιά μου τα ακουμπάς;

 

Νομίζεις πως εγώ ξεχνώ το δροσερό σου πρόσωπο; Τι κι αν τα χρόνια πέρασαν, 

ειν’ ο καθρέφτης μαγικός μαζί μας θέλει εμάς του δυο.

 

Το σώμα σου θα ακουμπώ θα σε κοιτώ θα σε θωρώ, ρυτίδες θα χουμε κι οι δυο,

Ποτέ θα σ’ αντισταθώ, κακή κουβέντα δεν θα πω.

 

Πάρ’το γυαλί αυτό από δω, το πρόσωπο σου να χαρώ θα κοιταχτώ, θα χτενιστώ,

Κι αν άσπρισα τόσο κι εγώ η ομορφιά είναι φτωχή μπροστά σε μια αγνή ψυχή.

 

Ταξίδι πάμε στο έταξα, κι αν κάποιος πάει να κουραστεί θα δώσει χέρι να πιαστεί,

 δυο μάτια θα χαμογελούν κι άλλα δύο θα ευχαριστούν

 που πήραν την πλατωνική αγάπη κι έδωσαν μορφή μόνο από ‘κείνο το φιλί.

©Λίτσα Αλιβιζάτου